ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
De realiteit is echter dat Cockers show op zijn best bij vlagen vermakelijk is. De 68-jarige Brit kan geen noot meer vasthouden en hoest na de kleinste beetjes inspanning zichtbaar uitgeput langs zijn microfoon. Zijn zang is ondertussen meer een hese fluister, maar dan hardop. Het klinkt pijnlijk, omdat het zingen hem waarschijnlijk ook echt pijn doet. Cockers aftakelende stem leidt tot een van de mooiste momenten van de avond; zijn vertolking van Billy Prestons You Are So Beautiful klinkt vandaag de dag als een stervende opa die zijn kleindochter toespreekt, gebalde vuisten en al. Maar over het algemeen staan we te kijken naar een wrak dat tracht te varen, maar steeds weer opnieuw zinkt.
Afsluiter voor de toegift is Cockers nog steeds briljante cover van The Beatles’ With A Little Help From My Friends en zoals eigenlijk al aangegeven, is geen liedje toepasselijker voor een show als die van vanavond. Joe’s band maakt zijn show namelijk de moeite waard. Al tijdens het tweede nummer – een cover van The Box Tops’ The Letter – wordt het publiek ondergedompeld in instrumentaal vakmanschap in de vorm van een saxofoon, orgel- en gitaarsolo (achtereenvolgend!). Twee achtergrondzangeressen met mooie benen bieden Cocker de hoognodige vocale ondersteuning en trekken hun jasjes real real slow uit, maar laten gekke hoedjes gelukkig achterwege tijdens You Can Leave Your Hat On. Een zwarte bassiste, een niet onaardige lichtshow en een live-stream van Baby TV (de achterwand toont een hoop zwevende mozaïektegels en gekleurde zeepbellen) maken het podiumplaatje af.
Hoogst vermakelijk dus. En de jonge honden waar de oude Cocker vanavond op kan terugvallen, zorgen er tevens voor dat al die hits die Joe niet zelf schreef, waaronder Feelin’ Alright (van Traffic), Unchain My Heart (Ray Charles) en Come Together (opnieuw The Beatles) zelfs op hun slechtst instrumentaal prima klinken. Het is dus nog geen spelbreker dat Cocker zijn oude niveau bij lange na niet haalt. Wel een afknapper zijn de nieuwe, geheel eigen songs van zijn laatste plaat Fire It Up, die uit verplichting tussen de covers door worden gespeeld. Het niveau verschiet van saaie middelmaat (You Love Me Back)naar ronduit belachelijk (I’ll Be Your Doctor). Dat duurt gelukkig maar een paar liedjes. De balans opmakend, kunnen we stellen dat Joe Cocker, zo met meer dan een beetje hulp van zijn vrienden, nog steeds garant staat voor een vermakelijk avondje muziek.
Door Randy Timmers / Fotografie: Paul Barendregt
Gezien: 10 mei 2013, Heineken Music Hall, Amsterdam