Na een afwezigheid van zo’n zes jaar is John Coffey sinds vorig jaar weer terug. De onuitwisbare indruk die zij voor die lange break achterlieten was voornamelijk te danken aan de dynamische liveshows, rauwe energie en verpletterende wijze waarop ze de sound van mogelijke inspiratiebronnen Refused of The Ghost Of A Thousand wisten te vangen op hun doorbraakalbum Bright Companions uit 2012. Terug naar de plek waar de groep uit Utrecht negen jaar geleden virale festivalgeschiedenis schreef.
Fotografie Hub Dautzenberg
Het contrast met de grote headliner Calvin Harris, die al een kwartier staat te wiebelen achter zijn draaitafel op het hoofdpodium, is misschien wel net zo groot als dat tussen de robuuste rocksound van John Coffey en de zachtaardigheid van de reus waarnaar zij zichzelf ooit vernoemden. En ondanks de verwachting dat de Tent Stage zich zou vullen met tegenstanders van de geboekte dj, blijkt deze tegen speeltijd nog niet voor de helft gevuld. Volledig onterecht, zo blijkt al na tien tellen.
John Coffey. Terwijl alle ogen gericht zijn op het immense en met gigantische letters bedrukte theaterdoek, waarachter de band Steam Waltz al heeft ingezet, verschijnt zanger David Achter De Molen ineens als een duveltje uit een doosje vanuit de fotopit. De brulboei, die qua looks net als gitarist Alfred Van Luttikhuizen nog steeds lijkt te zijn weggelopen uit de cast van New Kids Turbo, windt er geen doekjes om. Hij klimt tijdens nummer twee Broke Neck al op het hek, werpt zich in de menigte én trekt de dienstdoende camerakar bijna van de rail om het publiek te filmen.
Want zoals de man zelf iets later in de set beaamt, is er in zes jaar heel veel veranderd, maar blijft dit nog altijd een John Coffey-show. En daarin mag iedereen zichzelf zijn; of je nou uit je plaat gaat op een nummer als Featherless Redheads, staat te headbangen op Relief of gewoon stil staat te genieten. Al blijkt dat laatste praktisch onmogelijk bij deze dosis testosteron met distortion.
Dat geldt zeker wanneer het gezelschap halverwege de set het eigen nummer Dirt & Stones onderbreekt om een volledige vertolking van Guerrilla Radio van Rage Against The Machine erin te fietsen. Zéér overtuigend en een uitstekende muzikale brug naar de politieke speech van Van Luttikhuizen, die met John Coffey al sinds 2016 aandacht schenkt aan de vluchtelingenproblematiek op onze aardkloot. Nipt voordat het publiek beschamend ongeduldig dreigt te worden bij het aanhoren van zijn korte en gemeende boodschap wordt This Place Is Placeless ingezet.
Het enige moment waarop de tent écht ademloos luistert en de piep in eigen oren hoorbaar is, komt wanneer gitarist Christopher Van Teijlingen vertelt dat de man die in 2015 het legendarische biertje wierp er vandaag niet bij is. Festivalganger Niels van den Ham uit Venlo stapte in april uit het leven en werd slechts 47 jaar. Een oproep aan iedereen die kampt met suïcidale gevoelens om hulp te zoeken, of desnoods de band te bellen, wordt onder luid applaus ontvangen en beantwoord met een heuse wall of life, in plaats van de gebruikelijke wall of death.
Als bij aanvang van de finale Romans / Heart Of A Traitor de drumkit naar voren wordt gerold, speelt John Coffey zelf nog één keer alsof hun eígen leven ervan af hangt. En daarmee bewijzen de hardcorepunkers dat je echt geen biertje hoeft op te vangen om ervoor te zorgen dat er door iedereen over je gesproken wordt.
Gezien: Pinkpop 2024, zaterdag (22.45 uur) in de Tent Stage. Lees hier al onze verslagen van Pinkpop. Ook aanwezig? Deel je mening en foto’s in de app van Gigit!.
Zomeractie!
Als je nu een jaarabonnement op OOR neemt betaal je geen 69,95 maar slechts 53 euro. En je maakt kans op een Yamaha versterker met compacte pianocraft luidsprekers. Kijk hier voor de actie.
