De zanger houdt de bubblegum die zijn ‘privéleven’ domineert volledig buiten de concertzaal. Binnen deze vier gigantische muren hebben we het niet over Katy Perry, maar regeren zaken als muzikaliteit en virtuositeit. Op dit podium danst Mayer niet als een of ander mietje tussen een groepje panda’s, maar fungeert hij als de onbreekbare hoofdschakel van een titanenband. Onder andere Steve Jordan (drums) en Pino Palladino (bas, maar dat hoor je te weten!) zijn weer van de partij. Regelrechte rasmuzikanten waarmee Mayer ooit onvervalste bluesrock speelde. Tijdens één van vier thematische chapters waarin deze show is opgesplitst beleeft het John Mayer Trio, zoals het gezelschap zich jaren geleden noemde, een soort mini-reünie. Middels knoertharde instrumentals vol duizelingwekkende solo’s lijken Mayer, Jordan en Palladino de maximale capaciteit van de geluidsinstallatie te willen uittesten. Ze maken muziek die je in je ballen voelt, zelfs al heb je die niet.

Helaas duurt het fantastisch luide Trio-segment slechts drie nummers. Eraan vooraf gaat een set met de gehele band, gevolgd door een akoestisch gedeelte. De eindspurt bestaat uit nog een full band-segment en een koppel toegiften. Bij iedere wissel van bezetting worden ook het podium en de visuals aangepast. De actie staat kortom regelmatig een paar minuten stil, en dat is vervelend. Net wanneer de vaart er lekker inzit en Mayer met band, Mayer alleen of Mayer met trio lekker op gang is, is het segment voorbij en vindt er een kleine pauze plaats. Het voelt een beetje alsof je moeder je kamer inloopt wanneer je ligt te wippen. Of alsof Dark Souls 2 vastloopt wanneer je de Fume Knight op een klap na dood hebt [wij hebben geen idee waar onze verslaggever het hier over heeft – redactie].Niet lekker en best wel irritant. Het momentum is weg en de opbouw begint opnieuw.

Gelukkig duurt het nooit lang voordat Mayer de juiste groove weer heeft gevonden en pakt ieder segment uit als een schitterend onderdeel van een fantastisch concert. Hoogtepunten zijn er in overvloed, en de redenen waarom deze momenten eruit springen zijn zeer uiteenlopend. Zo is het lang niet live gespeelde Your Body Is A Wonderland vermakelijk door de jolige manier waarop Mayer het ietwat foute liedje brengt, terwijl nieuwe song Helpless ‘simpelweg’ verslavend is door de vele extra solo’s waarmee het nummer live wordt uitgebreid. Een selectie van de folk- en Americanasongs die Mayer de afgelopen jaren maakte, pakt vanavond ook erg goed uit. Queen Of California krijgt wat jazzy elementen en een emotioneel Born And Raised wordt door het voltallige publiek als aanstekermomentje omarmt.Tot slot klinken oude favorieten als Vultures en Slow Dancing In A Burning Room nog even heerlijk en fris als ruim tien jaar geleden. Mayers’ gitaarspel heeft een uniek soort lichtvoetigheid, vergelijkbaar met de meest catchy poprefreinen. Het maakt zijn beste nummers onweerstaanbaar.

Serieuze muziekcritici hebben de zanger en gitarist gedurende zijn carrière hard aangepakt. John Mayer omschrijft zichzelf als een ‘solo popartiest’ en lijkt te denken dat bij zo’n hokje bepaalde gedragingen en keuzes horen. Echt lekker muziek maken lijkt bij hem vaak ondergeschikt aan het bijschaven van een bepaald imago. Tijdens zijn concerten laat Mayer alle randzaken echter voor wat ze zijn. Hij laat los, stijgt op en vliegt. Volle zalen speelt hij plat en recensenten die hem vergeleken met welke popprins dan ook worden keihard op hun plaats gezet. Deze show is een statement; een reminder aan iets wat we al wisten, maar een beetje waren vergeten: geen van al die andere populaire mannen met gitaar kunnen tippen aan John Mayer.

Door Randy Timmers / Fotografie: Paul Barendregt

Gezien: 2 mei 2017, Ziggo Dome, Amsterdam