Vorig jaar werd hij gekroond tot ‘Godlike Genius’ tijdens de NME Awards. Overdrijven is ook een vak. Johnny Marr is immers ook maar een mens van vlees en bloed. Een veganist zelfs. Maar eerlijk is eerlijk, de voormalige Smiths-gitarist mag met recht een genie genoemd worden. Het tandem Morrissey-Marr stond generaties lang model voor een haast perfect muzikaal partnerschap. Morrissey zou uitgroeien tot een wereldster. Marr’s solocarrière staat eigenlijk pas in de kinderschoenen. Na The The, Modest Mouse, The Cribs en vele andere bands staat hij nu eindelijk in het midden van het podium. Eerder deze week bewees Morrissey in TivoliVredenburg nog altijd in goede vorm te steken. Geldt dat ook voor Marr?
Een blik op de setlists van eerdere Marr-shows leert ons dat een avond vol Smiths-hits wel in de lijn der verwachtingen ligt. De Smiths-fans (die de overgrote meerderheid van de uitverkochte Tolhuistuin vertegenwoordigen) hoeven niet lang te wachten. Na sterk te openen met de titeltrack van zijn meest recente langspeler Playland is het al tijd voor de eerste klassieker van de avond. Stop Me If You Think That You’ve Heard This One Before wordt met evenveel genoegen ontvangen als gespeeld. Het is de eerste van vele hoogtepunten.
Toegegeven, de nummers van The Messenger en Playland die vanavond de setlist hebben gehaald, raken enigszins ondergesneeuwd door de zeven (!) Smiths-songs. Het neemt niet weg dat nummers als New Town Velocity, Easy Money en Speak Out Reach Out stuk voor stuk catchy, melodieuze en up-tempo Britpopsongs van hoog niveau zijn. Toch is er geen gegronde reden te bedenken om het meest succesvolle deel van zijn oeuvre krampachtig buiten de set te laten. Marr heeft ook zichtbaar schik in het spelen van The Headmaster Ritual, What Difference Does It Make, Bigmouth Strikes Again en How Soon Is Now. De toegift bestaat (naast Crickets-cover I Fought The Law) zelfs uit twee Smiths-nummers: Still Ill en There Is A Light That Never Goes Out. Een betere afsluiter is niet denkbaar.
De manier waarop hij de muziek van The Smiths zo’n dertig jaar na dato weet te reproduceren, is van uitzonderlijke klasse. Marr heeft zijn band uitstekend geïnstrueerd, want het drietal heeft het materiaal voorbeeldig in de vingers en speelt het met respect en discipline. Hier en daar heeft Marr de arrangementen lichtjes gewijzigd, maar verder is het Smiths-repertoire bijzonder natuurgetrouw. Het enige wat de songs missen is de man die ze schreef. Marr mag dan geen popster van het kaliber Morrissey zijn, hij is wel een podiumbeest in hart en nieren. Waar Morrissey tegenwoordig meer optreedt als solo-artiest, maakt Marr nog altijd deel uit van een echte band. Een band die hij bovendien met verve leidt. Een die eindelijk zijn eigen naam draagt. En niet op de laatste plaats: een band die dichter bij de originele Smiths-nummers komt dan welke dan ook. Dat is wat een Johnny Marr-concert anno 2014 een unieke ervaring maakt.
Door Terence Ros / Fotografie: Daniël de Borger
Gezien: 1 november 2014, Paradiso Noord, Amsterdam
