‘You think you know me?’ luidt een van de vele beat tags van de ongrijpbare rapper/producer JPEGMAFIA, die in de Ronda laat zien hoe een eigentijds hiphopconcert hoort te klinken. Na een jaar of tien wild om zich heen schoppen in de experimentele underground is de enigmatische rapper uit Brooklyn opgeklommen tot de hogere echelons van de hiphop community. Zeker zijn laatste twee albums, Scaring The Hoes, een duoproject met mede-rapweirdo Danny Brown, en I LAY DOWN MY LIFE FOR YOU, een soloproject met deels agressieve herrie en deels lo-fi introspectie, zijn in de smaak gevallen bij het conscious hiphoppubliek. ‘Peggy’ (35) wordt meer gestreamd dan ooit. Dit viert hij met een wereldtour die op deze herfstige maandagavond de uitverkochte grote zaal van TivoliVredenburg aandoet.
Fotografie Marc Prodanovic
De show gaat van start met Jesus Forgive Me, I Am A Thot. Het is een typisch JPEG-nummer: lo-fi productie, veel breaks en aparte drumpatronen, boze lyrics vol internetreferenties en sms-taal (‘SMH no ASMR’) en om de zoveel tijd een overstuurde sample. Lean Beef Patty van het album met Danny Brown en HAZARD DUTY PAY warmen het publiek op voor een lange avond en vanaf publieksfavoriet BALD! gaat het dak er echt af. De hele dansvloer verandert in een moshpit tijdens SIN MIEDO, don’t rely on other men en i scream this in the mirror before i interact with anyone, vurige tracks van zijn nieuwe album (met excuses voor het hoofdlettergebruik, soms zit Peggy’s capslock vast, soms kan ie ’m niet vinden).
Ze klinken als de 2025-versie van Rage Against The Machine: scheurende gitaren, distorted 808’s en Peggy’s politiek geladen disses en jokes. Tussendoor doet hij even een a capella van Carly Rae Jepsen’s Call Me Maybe. Dit doet ie al jaren, en veel van de toegewijde fans weten gelijk hoe laat het is wanneer het intermezzo begint. De zaal staat vol Gen Z kids die tegelijk met JPEGMAFIA’s muziek zijn opgegroeid. Peggy is een typisch internetfenomeen; hip, modieus, new wave.
Na Carly Rae komt 1539 N. Calvert, vernoemd naar het adres van zijn oude studio in Baltimore en het populairste nummer van zijn tweede album Veteran, waarmee hij in 2018 de underground veroverde. Van datzelfde album komt Real Nega, een van de hoogtepunten van de avond. Alle lichten moeten uit, er valt een stilte van een halve minuut en dan start de sample (het gekreun van Ol’ Dirty Bastards Goin’ Down) en breekt Peggy los. ‘AR built like Lena Dunham / When I shoot, I don’t miss… Trapaholics.’ Na deze barrage van bangers wordt een hoognodige rustpauze ingelast. Peggy gooit een tiental waterflesjes naar het zwetende publiek en verloren schoenen worden teruggegeven aan hun eigenaar.
Het middenstuk van de set wordt gevuld met collabs met andere bekende underground rappers. Het publiek mag zich verheugen op vier nummers van Scaring The Hoes, helaas zonder Danny Brown, en JPEGULTRA! met Denzel Curry, zonder Denzel Curry. De hele show is een solo-act. Er is geen voorprogramma, de dj staat niet op maar náást het podium (hij start de tracks in en zet de muziek uit zodra Peggy ‘cut!’ roept) en de lichtman lijkt ook met verlof gestuurd. Er zijn amper backing vocals, er is weinig slap gelul tussen de nummers door, alleen JPEGMAFIA, in zijn kenmerkende zwarte outfit met hoge laarzen, handschoenen en cowboyhoed.
Een enkel nummer is nog niet uitgebracht, waarschijnlijk staat het op de Director’s Cut van zijn laatste album, die een dezer dagen zal worden uitgebracht. Het geluid wordt even een paar decibel omhoog gedraaid om de pijngrens van de bezoekers te testen. Oorverdovende piepjes en een de ingewanden masserende bas vullen de zaal – typisch old school Peggy. Zo kennen we de punk-rapper. Trouwe volgers herkennen het als de outro van New Black History met Vince Staples, het volgende nummer van de set.
Op het einde duikt JPEG nog iets dieper in zijn discografie. Hij trekt nog eenmaal de trukendoos open: eerst met het aan Death Grips refererende Exmilitary, dan met de bliepjes en vocal chops van Baby I’m Bleeding (‘Peggy been a solo act since Looney Tunes and Goofy Troop’) en tot slot met het meest trage, melancholische nummer van de avond, Rainbow Six, net als het vorige nummer van Veteran. Over die oudere tracks zegt hij: ‘If I made a song, I will perform it forever, because bitch, I made it.’
Uitsmijter is either on or off the drugs, de hit van I LAY DOWN MY LIFE FOR YOU, met introspectieve bars op een mellow beat met een geniaal geflipte soulsample die Kanye ook had kunnen maken. Ye is een van Peggy’s grootste voorbeelden. Politiek staat hij er echter wat anders in, getuige ook zijn gloednieuwe single Protect The Cross, uitgebracht op de dag van de inauguratie van Trump. Die (protest?)track met knalharde gitaren doet hij vanavond niet, en dat is jammer voor die paar oudere mensen in de zaal die zich Rage Against The Machine nog herinneren. Hij besluit met it’s dark and hell is hot, een Brazilaans phonk-nummer met een van zijn kortste maar beste verses. Het publiek gaat voor de laatste keer uit zijn dak en de ‘PEGGY!’-chants galmen nog een tijdje na als hij het podium verlaat.
Edgelord Barrington DeVaughn Hendricks heeft in een dik uur laten zien dat zijn status als underground legend niet voor niks is. Experimentele beats, tot nadenken stemmende bars en een tomeloze energie. Zoals een andere bekende beat tag al zegt: ‘There’s many things about JPEG(s) I like.’
Gezien: 27 januari 2025 in TivoliVredenburg, Utrecht