Probeer eens een wolk te duiden. Met ‘verzameling waterdruppels in de lucht’ doe je de mystiek van het fenomeen ‘wolk’ tekort. Datzelfde geldt voor JPEGMAFIA wanneer je hem een rapper zou noemen. Barrington DeVaughn Hendricks is activist, kunstenaar en genre-opschudder. Afgelopen jaar lukte het Peggy niet om naar Beuningen af te reizen, maar ondanks zijn enigszins intimiderende verschijning is het een nette, zelfbenoemde linkse jongen en komt ‘ie een jaar later gewoon zijn afspraak na.
Fotografie Lisa Hussaarts
In all-black vliegt Peggy het podium op, inclusief zijn klassieke skimasker en kaplaarzen: ‘Good afternoon, my name is JPEGMAFIA.’ Nog voor de start van zijn openingstrack – die al verraadt dat we een vergelijkbare tracklist gaan krijgen als in januari – Jesus Forgive Me, I Am A Thot horen we typisch Peggy: herrie. Wat precies, is niet te achterhalen, als het maar distorted is en provoceert: iets waar de rapper uit Brooklyn ontzettend goed in is.
Als kinderen geen groenten lusten moet je de worteltjes gewoon pureren, dan vreten ze alles op. Peggy voert een verkapte metalshow op en de hippe twintigers hebben niet eens door dat ze uit hun plaat gaan op Nine Inch Nails-achtige tracks. Wie springt alsof het de laatste dag op aarde is, lijkt ook alle teksten te kennen.
Wie stil staat kijkt verdwaasd richting het podium: ‘Huh? We gingen toch naar hiphop kijken?’ De magie van het genre is dat het inherent is opgebouwd uit verschillende stijlen: van oude jazz-samples tot gierende gitaren. Als eigen producer beperkt Peggy zich duidelijk niet in zijn artistieke vrijheid: als geluid inzetbaar is als muziek, is het muziek.
Toch snijdt de stiekeme metalhead zichzelf enigszins in de vingers met al het gitaargeweld: na een half uurtje lijkt de rek er wel een beetje uit, we snappen het nu wel. De teksten van 1539 N. Calvert galmen halverwege zijn show door de Teddy Widder, maar het hoogtepunt lijkt dan al bereikt. Een echte omslag heeft hij niet paraat: tracks als Either On Or Off The Drugs en de nieuwe samenwerking met Flume, Is It Real, voelen een beetje als mosterd na de maaltijd.
Hendricks stelt zich op als die ene leuke docent: grappig, autoritair en een tikkeltje nonchalant, hij vergeet alleen les te geven. De band, Peggy zelf, ze klinken allemaal strak en tiptop in orde, maar het geheel is wel erg ‘what you see is what you get’. De diepere laag die je zou verwachten van een artiest als JPEGMAFIA ontbreekt. Het racisme uit zijn jeugd in Alabama, de diensttijd in Irak, de inspiratiebronnen voor zijn frustratie zijn enkel in tekst aanwezig.
Juist nu de wereld in de fik staat, laat Peggy het na om de boodschap in zijn muziek écht over te brengen. Anderzijds heeft Down The Rabbit Hole ruim een half uur gemosht, dus kun je ook niet anders stellen dan dat het ‘gewoon’ een geslaagde show is. Na afloop van de show huppelt een veertiger in zijn Linkin Park-shirt vrolijk de zaal uit, twintigers met JPEGMAFIA-tourshirts komen kletsnat de vernieuwde Teddy Widder uit. Dat is precies de kracht van een Peggy-show.
Gezien: Down The Rabbit Hole 2025, vrijdag (18.30 uur) in de Teddy Widder.
