OOR heeft Vestrock al eens eerder een parel onder de kleine en middelgrote festivals in Nederland genoemd en na deze editie van het festival in het Zeeuws-Vlaamse stadje Hulst, dat dit jaar haar tienjarig jubileum viert, kunnen we dat alleen nog maar herhalen en onderstrepen. Voorbeeldige, zeer geslaagde én zomerse editie, deze tiende, waar Vestrock zich meer dan ooit manifesteert als een familie-festival. Dat wil zeggen: bestemd voor (best wel) jong tot (best wel) oud en alles wat daar tussen in zit. Eigenzinnig qua programmering, maar ook – al die tien jaar – gemoedelijk en toegankelijk. Niet mokken, lekker Vestrocken, zoals achterop een T-shirt in het publiek te lezen valt.
Op zaterdagavond rond zes uur komt dat allemaal samen in een optreden van Frans Bauer. Ja, die van Heb je Even Voor Mij? ‘Ons Fransje’ zet het terrein, waar normaal credible pop en rock regeert, volkomen op zijn kop én naar zijn hand. Hij (‘ik gooi er nog maar een dijenkletser in’) verleidt de vijftienduizend aanwezigen tot massale polonaises (wonderlijke aanblik: slingers van mensen voor het podium) én – ‘Die handjes, mag ik die handjes zien, waar zijn de echte feestneuzen?’ – onstuimig gehos. En ze doen het, van hardrocker tot houser tot huisman en -vrouw, met een vette smile op de kop. Als klap op de vuurpijl brengt Frans een tartende cover van Rammstein (Du Hast). En dan blijkt hij óók nog een niet onverdienstelijke Blues Brothers-medley in petto te hebben. Frans Bauer als Soul Man, zien is geloven. Als iemand de parel dit jaar nog eens extra opwrijft, dan is het Fans Bauer.
Het is natuurlijk van de zotte om Vestrock vast te pinnen op een dik half uurtje van de zingende kamper Frans Bauer, die eerder op de dag in de plaatselijke basiliek al tweehonderd bewoners van een verzorgingscentrum een fijne middag bezorgt. Het festival programmeert immers nooit levenslied- of carnavalsartiesten. Maar het familiegevoel laat ons deze twee ‘volwassen’ Vestrock-dagen niet los. Voor de goede orde: er is ook nog Vestrock Junior, heel letterlijk voor kinderen, op de zondag.
Je ziet het publiek op de ‘volwassen dagen’ grofweg uiteenvallen in twee groepen, die elk op eigen manier door het festival op hun wenken bediend worden. Generaliserend: alles onder de twintig zweert bij een al dan niet stuiterende dance- of electro-beat, en vaak treden dat soort artiesten op in de tent. Alles boven de dertig gaat voor rock en gitaren op de Main Stage. Tussen de twintig en dertig hopt een beetje heen en weer. Alles komt dus samen bij Frans Bauer.
Jongeren zoeken dus doorgaans hun heil in de tent. Soms leidt dat tot ongemakkelijke taferelen. Grote groepen elf- tot dertienjarigen, meisjes en jongens, die gaan giechelen of naar het tentzeil wegkijken als Merol blijmoedig informeert: Vestrock, is er nog een beetje gebeft? Maar dan wel allemaal de tekst van Hou Je Bek En Bef Me luidkeels meezingen. Vaak (Mental Theo, Sophie Francis) zie je de tent onbekommerd, maar vrolijk en wild stuiteren van jeugdige druistigheid. De muziekbeleving op een festival is voor jongeren onder de twintig duidelijke een totaal andere dan voor de leeftijdscategorie boven de twintig. Hoe dat op langere termijn verder moet met dat woordje rock uit Vestrock, dat kan nog wel een puntje van zorg worden voor het volgende lustrum.
Anderzijds: deze tiende editie telt ook ijzersterke rockconcerten. Navarone bijvoorbeeld: snerpende seventiesrock in duikvlucht richting Led Zeppelins Whole Lotta Love. Of Triggerfinger: fenomenaal ingespeelde Belgische riffmachine, waarbij de dominantie van de rafelgitaar tegen het einde wordt doorbroken door het exuberante drumsolowerk van Mario Goossens. En de zogenaamde duistere Britse sfeerrock van White Lies blijkt het fantastisch te doen onder zomerse condities. Heerlijk hoe zanger Harry McVeigh zichzelf en het publiek in extase zingt. De voldoening valt van zijn gezicht te lezen. White Lies zijn in ieder geval wereldsterren in Hulst.
Nothing But Thieves (openingsfoto) brengt ingenieuze, avontuurlijke, goed doortimmerde alternatieve rock uit Engeland. Hoge kwaliteit, veel energie en een zanger (Conor Mason) die intrigeert en begeestert. En Kaiser Chiefs, eveneens uit Engeland: waar zanger Ricky Wilson, ook een feestneus pur sang, de scepter zwaait met z’n linkerarm in het gips, opgelapt door de Zeeuwse medische stand na een val in de tourbus. Nieuwe plaat in aantocht, maar de songs van hun eerste albums twee gaan er toch weer het meest in als koek.
Opvallend goed is ook Rondé. Zangeres Rikki Borgelt zegt ziek te zijn, maar daar is niets van te merken. Ze zingt soeverein en zuiver en de band klinkt krachtig, hecht en dynamisch. Veel sterke nummers, alsof het zich uitbetaalt dat ze inmiddels een poosje bezig zijn. Typisch zo’n band die de schroom van zich af heeft gespeeld. Het publiek gaat erg goed mee in die dance-invloeden gaandeweg de show. Klaar voor de eredivisie.
Een aangename verrassing is Nona. Deze in wit gestoken jonge Brabantse met tongpiercing drukt haar neus tegen de ruit. Ze heeft een aan Amy Winehouse herinnerende timing én rasperige soulstrot en wordt bijgestaan door een uit vijf jongens bestaande begeleidingsband met lef en pit. Gaan we hopelijk meer van horen. Ook dat is Vestrock, een festival waar je aankomend talent zich in de kijker kan spelen. Of Frans Bauer de show nu steelt of niet.
Fotografie: Harrij Stekel
Gezien: 31 mei & 1 juni 2019, Vestrock, Hulst
