Het is weinig bands gegeven om na vijftig jaar nog een album af te leveren waar de fans écht blij van worden. Met Invincible Shield vormt Judas Priest een uitzondering op die regel. Het nieuwste wapenfeit fungeert als fundament voor een avond heavy metal in een uitverkochte AFAS Live. In ruim anderhalf uur bewijzen de Britse pioniers dat sommige muziek het beste klinkt als alles bij het oude blijft.

Fotografie Bert Treep

De speakers laten War Pigs horen – van die andere bekende heavy metalband uit Birmingham – en als vanzelf begint iedereen mee te zingen. Single Panic Attack wordt ingezet, het doek valt en de eerste bekende riffs knallen de zaal in. Zanger Rob Halford is inmiddels 72 (!) maar klinkt nog steeds scherp. Gehuld in zijn karakteristieke jassen met studs of glitters, hij wisselt een keer of vijf tijdens de show, wandelt hij over het podium.

Bassist Ian Hill is de enige andere oudgediende op het podium, gezien gitarist Glenn Tipton vanwege zijn ziekte vervangen wordt door Andy Sneap. Op de backdrop worden afwisselend video- en livebeelden geprojecteerd en tijdens het optreden zakt een grote Devil’s Tuning Fork regelmatig naar beneden.

Het oude geluid is gelukkig nog springlevend in de ‘nieuwe’ bandleden, die het in een lang blok met nummers van succesalbums British Steel (1980) en Screaming For Vengeance (1982) fier overeind houden. Richie Faulkner is met zijn 44 jaar de benjamin van het kwintet, maar laat voorganger en gitaaricoon K.K. Downing bijna vergeten.

De spots zijn vaker wel dan niet op hem gericht als hij weer een knetterende solo uit zijn Gibson Explorer perst. Op de achtergrond is het Scott Travis die de show steelt. De drummer vormt de locomotief van de Judas Priest-trein, die stevig doordendert op klassiekers zoals Breaking The Law en Riding On The Wind.

‘Wake the dead’ zingt Halford na bijna vijftig jaar nog even bezielend. Met Saints In Hell en vervolgens Sinner worden we meegenomen naar de jaren zeventig, daar waar het allemaal begon. Het laatste blok van de reguliere set vormt dan weer een mooie mix van oud en nieuw materiaal.

Zo wordt Turbo Lover van het in 1986 uitgebrachte – en afgefakkelde – Turbo opgevolgd door het kersverse Invincible Shield en mag uiteraard Fleetwood Mac-cover The Green Manalishi (With The Two Pronged Crown) niet ontbreken. Interactie met het publiek blijft veelal beperkt tot wat handgebaren, maar Halford staat tijdens een korte reflectie toch even stil bij vijftig jaar heavy metal en laat ons op zijn commando deuntjes meeschreeuwen.

Even later krijgt Scott Travis zijn moment. ‘What do you wanna hear?’ Op zijn vraag is maar één antwoord mogelijk: ‘Painkiller!’ Na de afsluiter volgt een kort intermezzo en keert het gezelschap voor drie nummers terug. Uiteraard is daar The Hellion / Electric Eye maar het wordt pas echt leuk als Halford op zijn Harley het podium op rijdt om vanaf de buddyseat Hell Bent For Leather te vertolken.

Nog één keer zingt iedereen mee tijdens Living After Midnight en terwijl We Are The Champions – Halford is een groot Queen-fan – door de speakers klinkt neemt Judas Priest uitgebreid afscheid. ‘We’ll be back, just like we always came back.’ En met zo’n show als vanavond zijn dat geruststellende woorden van een van de meest iconische metalstemmen aller tijden.

Gezien: 10 juni 2024 in AFAS Live, Amsterdam