Na P!nk en Robbie Williams staat met Justin Timberlake weer een grote popster met een rijk verleden op Pinkpop. Hits, hits en nog eens hits, is dus het devies. Maar wat als de artiest van dienst al zijn kruit lijkt te verschieten in het begin van zijn show? Blijft er dan nog genoeg over om de rit mee uit te zitten?
Fotografie Paul Barendregt
Je zal maar 18 jaar zijn en voor het slagen voor je vwo-eindexamen een weekendticket Pinkpop van je ouders cadeau hebben gekregen (voor Pommelien, Tate en Olivia natuurlijk). Dan zag je op de eerste avond een man wiens muziek, volgens papa, op de achtergrond speelde toen jouw DNA-pakket in elkaar werd gezet. Dan heb je vrijdag ongetwijfeld na twintig minuten naar huis geappt: ‘Pap, hÃerop? Really?’
Want tot dan toe heb je vooral een Justin Timberlake gezien die het grootste deel van zijn hits laat zingen door zijn uitstekende achtergrondkoor. En een Timberlake die vooral opvalt door obligate danspasjes die net een halve tel achterlopen bij die van het – ook hier weer – uitstekende achtergrondkoor.
En dat terwijl die hits van hem toch niet de minste tracks zijn: Mirror is de opening, gevolgd door Cry Me A River, waarna ook nog – al dan niet in complete vorm – Lovestoned, Like I Love You, N*E*R*D-cover She Likes To Move en My Love voorbij komen. Het programmaboekje leert je dat je nog dik een uur te gaan hebt. Poeh.
Papa zal van tevoren vast wel hebben uitgelegd dat Justin Timberlake in zÃjn tijd de grootste popster van de wereld was. Met twee juweeltjes van albums – Justified en Futuresex/Lovesounds – waarvan er miljoenen over de toonbank gingen. Ook vertelde hij iets over de enorme invloed van producers Pharrell Williams en – later – Timbaland, die echt iets spannends wisten te maken van deze Amerikaanse zanger.
Alle warme aanbevelingen ten spijt; wie niet opgegroeid is met Justin Timberlake als posterboy aan de muur, zal na deze headlineshow op de Pinkpop-vrijdag niet begrijpen waarom dÃt nou zo’n beroemdheid is. Het voormalige tieneridool loopt als een baasje over het podium, zonder zich écht moe te maken en laat vooral zijn band excelleren.
Dat is een klassieke live-R&B-formatie, met virtuoze instrumentalisten en begenadigde vocalisten. De behandeling die ze meegeven aan de Timberlake-tracks is er echter een van een Duitse howitzer. Rechttoe rechtaan, hard en lomp. Alle subtiele elementjes die Pharrell en Timbaland ooit in de liedjes van Justin stopten, worden vanavond vakkundig eruit geknald.
Gênant is het dj-intermezzo, waarin succesvolle collabs van Timberlake uit het verleden worden gedraaid. Gedraaid ja, want Timberlake zingt wederom nauwelijks een zin mee uit Ayo Technology, 4 Minutes en Give It To Me. Net zo beschamend is het gemiemelde What Goes Around… Comes Around op akoestische gitaar en de onherkenbare verbouwing van SexyBack aan het einde van de set.
Laat Timberlake dan geen enkel moment iets van zijn klasse horen of zien? TKO krijgt de hoge vocalen die horen bij die song en Rock Your Body blijft een onweerstaanbaar dansnummer, dat vanavond gebracht wordt zoals ie ooit klonk. Nieuweling No Angels wordt ook goed gezongen door de man uit Tennessee, al is het wel een laffe discotrack.
In de videoclip van dat laatstgenoemde nummer rijdt de zeroes-ster in een oude Amerikaanse bak de nacht tegemoet. Maar vanavond is Timberlake vooral passagier van zijn eigen, zelfsturende auto, die hem comfortabel en zonder een centje pijn naar het einde van zijn carrière lijkt te brengen.
Voor het meisje, en ook voor ons, is het te hopen dat de popster van nú – Olivia Rodrigo – zaterdag zal laten zien dat zij háár Drivers Licence met vlag en wimpel heeft gehaald. Want dat is wat de nieuwe generatie Pinkpoppers, na Justin Timberlake, dubbel en dik verdient. Pa kan de pot op!
Gezien: Pinkpop 2025, 20 juni (22.25 uur) op de South Stage
