De show is namelijk de laatste in een serie die ongeveer een week geleden begon en naast Londen ook Parijs en Brussel aan deed. Stuk voor stuk om en nabij een week van te voren aangekondigd, stuk voor stuk duur (rond de 85 euro voor een kaartje) en stuk voor stuk binnen een kwartier uitverkocht – oh wacht, dat absoluut niet. In Engeland vlogen alle beschikbare tickets in een mum van tijd over de toonbank, maar in Parijs en Brussel werden de zalen al iets leger. Amsterdam lijkt ten slotte het absolute dieptepunt: er zijn zo’n 2500 bezoekers die er ondanks de grotendeels afgesloten tribune en het naar voren geschoven podium niet voor kunnen zorgen dat het ook maar een beetje vol lijkt vanavond.

Maar dankzij die eerdere shows – en dan met name de setlists, recensies, tweets en berichten op Google+ (grapje) is het concert eigenlijk allesbehalve een verrassing meer, maar zoals dat gaat bij een Kanye-concert, is tegelijkertijd álles een verrassing. De verbazing is er niet minder om als hij Lost In The World zingt met een masker van diamanten dat zijn hele gezicht – inclusief ogen en mond – bedekt. Net zoals bij de bolvormige – pardon: sferische beelden op enorme schermen achter West. Weggestopt achter het decor staat een band, bestaande uit een toetsenist, gitarist en dj; de superster zelf rent, kruipt en springt over een witte schans die nagenoeg het hele podium bezet.

Het eerste deel van de show, met onder meer Cold en Power, valt eigenlijk bar tegen. Het geluid staat ontzettend hard en West lijkt er de grootste moeite mee te hebben om zijn eigen teksten te herinneren en wanneer dat wel vlekkeloos gaat, is de maat weer ver te zoeken. Maar beetje bij beetje herstelt hij zich en tegen de tijd dat Flashing Lights en All Of The Lights voorbij komen is hij in topvorm. Wat de show vanavond alleen al de moeite waard maakt, is de intensiteit waarmee hij zijn teksten uitspuugt. West schreeuwt tot zijn stem het niet meer aankan en stopt zoveel emotie in de laatste zinnen van zijn coupletten dat zijn stem door merg en been gaat.

En dat is precies wat een show van Kanye West zo bijzonder maakt. Natuurlijk kennen we hem als de soms wat wereldvreemde egoïst die er een sport van lijkt te maken om zichzelf op de meest belachelijke manieren de hemel in te prijzen, maar tijdens zijn optredens is het precies andersom en is hij de meest kwetsbare persoon in de zaal. Ergens moet het hem dan ook pijn doen als er luid gejuich opstijgt in de Heineken Music Hall wanneer het publiek door heeft dat hij tijdens Clique aan een rant begonnen is. De bezoekers juichen hem dan ook niet echt toe tijdens het Lady Gaga-verhaaltje over geloven in jezelf, omdat ze met hem eens zijn, maar zijn eerder verheugd omdat ze Kanye zijn typerende dorpsgek-dingetje zien doen. Arme man.

Eigenlijk is één moment vanavond typerend voor de persoon en muzikant Kanye West. Hij loopt na zo’n anderhalf uur van het podium af na een show waarvan hij weet dat de gemiddelde beoordeling niet hoger dan een zeven zal liggen. Een show waarvan zijn crew hem ongetwijfeld verteld heeft dat hij uitverkocht is, maar waarvan hij zelf ook wel ziet dat er lang niet zoveel mensen zijn als de laatste keer. Maar toch, wanneer hij omhoog loopt tijdens de laatste tonen van Lost In The World, stopt hij even, mompelt dat het net niet goed ging, loopt een stukje naar beneden, herhaalt zijn laatste teksten en loopt alsnog naar boven toe om niet meer terug te komen.

En zo zit de show vol kleine dingen die ervoor zorgen dat het optreden – hoewel niet meer dan een 7 waard – alsnog niet te missen was en dat spreekt boekdelen. Of het nu door bovengenoemd verhaal komt, doordat hij subtiel een verknipte Taylor Swift-sample tijdens All Of The Lights gebruikte (hij krijgt ook nooit genoeg van dat arme meisje) of doordat hij een paar duizend man in vervoering brengt met een simpele noot op zijn soundboard. Kanye is Kanye en wellicht zal een deel van zijn aanhangers zich net zo onbegrepen voelen als de goede man zelf, maar als West tijdens zijn speech zegt ‘You don’t even have to believe in me’, weet hij ook wel dat het daar al veel te laat voor is.

Door Harm Groustra / Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 28 februari, Heineken Music Hall, Amsterdam