concert

Keane in AFAS Live: heel veel vrees, erg weinig hoop

Naast me zit iemand gebiologeerd ieder cameraperspectief in en rondom zijn huis te bekijken. Hij ziet er niet bepaald uit als iemand die paranoïde is aangelegd – nee, dit is pure verveling. Dat is wel zeker op het moment dat ie dat nog een keer doet, afgewisseld door wat doomscrolling op Instagram, en nog een keer. En geef hem eens ongelijk: net als zo’n ruim vijfduizend anderen had ook hij wat meer verwacht van dit feestelijke avondje met Keane in de AFAS Live.

Fotografie Mick de Jong

De band viert hier namelijk het porseleinen jubileum van hun debuutplaat Hopes And Fears. Dat album, dat ervoor zorgde dat Tom, Tim, Richard en Jesse in één klap wereldberoemd in Europa werden, bestaat twintig jaar. Nu valt er veel over Keane te zeggen – Coldplay-kopie, onorigineel, pathetisch, eentonig, enzovoorts – maar zonder Somewhere Only We Know, Bend & Break en Everybody’s Changing had de muzikale zeroes-wereld er toch een stuk anders uitgezien. Stuk voor stuk steengoede singles, en dus zou je zeggen: Keane heeft oprecht iets te vieren.

Afgaande op de grotendeels eentonige, weinig sfeervolle en routineus afgewerkte setlist vraag je je af of ze daar zelf ook zo over denken. Dat begint al bij het complete gebrek aan podiumaankleding. De stage van de betonnen bunker in Zuidoost is überhaupt al veel te groot voor enkel vier mannen met hun instrument, maar ze hebben niet eens hun best gedaan dat te verbloemen. Vier witte kleine rechthoekige schermpjes op de grond om de boel ietsjes kleiner te maken, plus een enorm wit doek als backdrop. Tel daar een nietszeggende lichtshow bij op en de gezelligheid is ver te zoeken.

Maar soit, je komt niet naar Keane voor het audiovisuele spektakel. Het probleem is echter dat Tom Chaplin dusdanig graag wil laten blijken dat hij na al die jaren nog steeds heel goed kan zingen, dat het vaker op een (overigens uitstekende) Idols-auditie lijkt, dan op een show van een door de wol geverfde band die zijn strepen al lang en breed verdiend heeft. Des te meer vraag je je af of hij een grapje maakt als hij het over zijn ‘backing band’ heeft. Aan de andere kant is zijn gevoel voor humor sowieso niet bepaald onfeilbaar: na drie liedjes doet ie net alsof de show er al op zit. Hilarisch.

Nog veel problematischer, alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, is de hoeveelheid hemeltergend slechte liedjes in de setlist. Keane speelt er vanavond tweeëntwintig (!), maar had zichzelf (én de AFAS) oprecht een dienst kunnen bewijzen als het er een stuk of acht minder waren. Zo staat Sunshine ertussen, volgens Chaplin een track waar vaak om gevraagd wordt. Door wie? En vooral: waarom? Het zijn zo mogelijk de vier saaiste minuten van de avond. En dat is al een prestatie an sich. Even daarvoor speelt het viertal The Way I Feel (Cause and Effect, 2019), dat niet alleen een ongekend niemendalletje is, maar door de veel te overdreven falsetto ook amper vol te houden.

Als even later zelfs Everybody’s Changing in het water valt, omdat hij het vocaal zo af en toe niet meer bij lijkt te kunnen benen, weet je: deze avond is gedoemd te mislukken. Natuurlijk, er zit nog genoeg sterk songmateriaal in de pijplijn, maar het magere zesje onderaan de streep is dusdanig ver uit zicht dat het niet meer recht te trekken valt. En ondanks uitsmijtertjes als Is It Any Wonder? en Sovereign Light Café lijkt het publiek het ook allemaal wel welletjes te vinden. Zeker, er gaan her en der flink wat handen in de lucht in en er is een wezenlijk meezinggehalte, maar desalniettemin voelt het bij al die uitspattingen vrij anticlimactisch.

Is er dan helemaal niets om over naar huis te schrijven? Jawel. Chaplin’s oprechte praatje in combinatie met tranentrekker Somewhere Only We Know, over hoe Nederland een van de eerste landen was waar de band op handen gedragen werd (met een verwijzing naar de Melkweg-show in 2004) én waar de media – in tegenstelling tot de UK – lief voor ze was (sorry Tom), is er eentje die binnenkomt. Een Keane-show kan namelijk nog zo waardeloos zijn, maar die ene track treft altijd doel, zo blijkt.

Het is echter moeilijk te geloven dat deze ongelofelijk magere passage in ons land geen onwil is, want met een kleine dertig jaar ervaring op zak, zal de band zelf toch ook wel beseffen dat het écht een onsje meer moet zijn. Zo’n jubileumtour is op voorhand al niet het toonbeeld van spontaniteit, maar op deze manier donder je wel héél makkelijk van je voetstuk af.

Gezien: 19 april in AFAS Live, Amsterdam

deel dit artikel

Meer:

nieuws

Bon Iver komt in april met nieuw album ‘Sable, Fable’

Vrijdag de 11de van april mogen we genieten...
nieuws

Bon Iver komt in april met nieuw album ‘Sable, Fable’

Vrijdag de 11de van april mogen we genieten...
OOR woord

‘Zo schat je muziek op waarde: vingers in de oren, ogen op de cijfers’

Wie zich druk maakt over Roxy Dekker en...
OOR woord

‘Zo schat je muziek op waarde: vingers in de oren, ogen op de cijfers’

Wie zich druk maakt over Roxy Dekker en...
nieuws

5 tracks die je niet mag missen: The Black Keys, Kingfishr, Giveon

Het halve land lijkt ziek te zijn, de...
nieuws

5 tracks die je niet mag missen: The Black Keys, Kingfishr, Giveon

Het halve land lijkt ziek te zijn, de...
oor-shop

De nieuwe OOR! Chabot en Van Nieuwkerk over Bob Dylan

Met Bob Dylan, Bonnie ‘Prince’ Billy, Inhaler, Led...
oor-shop

De nieuwe OOR! Chabot en Van Nieuwkerk over Bob Dylan

Met Bob Dylan, Bonnie ‘Prince’ Billy, Inhaler, Led...
nieuws

Kendrick Lamar met SZA naar de Johan Cruijff ArenA

Groot, groter, grootst. In ongeveer één week tijd...
nieuws

Kendrick Lamar met SZA naar de Johan Cruijff ArenA

Groot, groter, grootst. In ongeveer één week tijd...
winactie

Win! Twee tickets voor luistersessie Lana Del Rey in Pathé-bioscoop

Wil je die ene klassieke plaat nu eens...
winactie

Win! Twee tickets voor luistersessie Lana Del Rey in Pathé-bioscoop

Wil je die ene klassieke plaat nu eens...

Meest gelezen

MEEST RECENT

INLOGGEN