Beste lezer, uw verslaggever heeft een probleem als het om het recenseren van Keane gaat. Ik kan het namelijk nooit goed doen. Als ik Keane ophemel, word ik door de serieuze popvolger neergesabeld. En als ik ze bekritiseer, laat mijn vrouw – groot fan van Keane – mij niet meer het huis binnen. Maar wie ben ik om een opdracht van de baas te weigeren? U heeft immers ook recht om te weten: Keane op Pinkpop, hoe was dat?

Fotografie Hub Dautzenberg

Voor de vierde keer staat brave borst Tom Chaplin met zijn groep op Pinkpop. De eerste keer was niet lang na de grote doorbraak met debuutalbum Hopes And Fears. Daarna zagen we de Britse pianopoppers in verschillende hoedanigheden: als een naar identiteit zoekende band met een geflopt derde album (Perfect Symmetry, 2009) en vervolgens als glorieuze comebackkoningen in 2012, na de release van Strangeland.

Op deze eerste Pinkpop-dag zien we een gelouterd Keane, dat vooral terugkijkt naar het verleden. Hopes And Fears kwam twintig jaar geleden uit en die succesplaat is de reden dat duizenden op het modderige veld voor even het slechte weer vergeten. Evergreens als Everybody’s Changing, This Is The Last Time, Bend And Break en natuurlijk Somewhere Only Know, verwarmen voor even de verkleumde zielen. Het gloedvolle Keane weet zelfs een regenboog aan het firmament te schilderen.

Maar hemeltjelief: wat is Keane tegelijkertijd ook een tergend saaie band. Het is dat we weten dat frontman Chaplin ooit een scandaleus leven leidde, vol drank en drugs. Anders hadden we zomaar geloofd dat hier een band stond die zijn oorsprong heeft op een personeelsfeestje van een accountantskantoor. Experiment en avontuur zijn vakkundig witgewassen, ten faveure van berekenbare meezingmuziek. Het heeft Keane geen windeieren gelegd: de band verkocht wereldwijd dertien miljoen albums in de voorbije twintig jaar.

Het is jammer dat Keane nooit die melancholieke kant van zijn muziek nog verder heeft willen uitdiepen. Nummers als We Might As Well Be Strangers en Bedshaped hintten op plaat naar een bepaalde diepgang. Herinnert u zich de langgesponnen elektronische toetsensolo in dat laatste nummer nog? Prachtig. Live horen we die niet meer. Daar is-ie weggelaten, net zoals dergelijke, voorzichtig spannende uitstapjes in het hele verdere oeuvre überhaupt niet meer voorkomen.

Maar, wie ben ik? Als er na het optreden van Keane op Pinkpop een rondvraag zou zijn geweest onder het aanwezige publiek, dan zou het merendeel geantwoord hebben dat dit optreden voor hen toch wel een hoogtepunt was. Het is ook een mooi gezicht: we zien mensen op de schouders gehesen worden, vaders en moeders die een arm leggen om hun tiener-in-Måneskinshirt. Waar de Italianen de muziek van nu maken, maakt Keane die van toen. En dat verbindt generaties en – eerlijk is eerlijk – zoveel bands krijgen dat niet voor elkaar.

Keane was op deze vrijdag precies wat Pinkpop op dat moment nodig had: een arm om de schouder, een warme muzikale knuffel, even geen gezeik of natte regendruppels aan je hoofd. Dus Keane op Pinkpop, hoe was dat nu? Vlees noch vis. Net zoals deze review, vrees ik. Hopelijk laat mijn vrouw me nog binnen straks.