Met de tranen van Kensington valt het neerslagtekort van deze zomer flink te dempen. Werkelijk alle sluizen gingen open, bij het slotakkoord van Kensington zondagavond in de volle Ziggo Dome. Bij fans en publiek. Gehuild wordt er nog wel even: de band is nu niet meer, in ieder geval niet meer in de huidige vorm.
Fotografie Joyce van Doorn
Gaan de lezers van OOR Kensington eigenlijk missen? Nee, vette kans van niet. Rockband Kensington was voor veel lezers en makers van OOR de afgelopen jaren juist de band we love to hate. Zo’n beetje zoals Kane dat vroeger was. Die wrevel ging soms ver. Kensington kon bij sommige recensenten niet veel goeds meer doen. En dat terwijl deze band toch echt ooit in ‘ons’ clubcircuit begon, gewoon in de zaaltjes waar we allemaal zo van houden. Met een genadeloos commerciële aanpak werkte Kensington zich daarna omhoog. Ongekend werd daarna het succes: zelfs het stadion van Ajax stroomde uiteindelijk een keer voor Kensington vol.
De originaliteitsprijs ging ondertussen alleen wel genadeloos aan Kensington voorbij. Kensington knipoogde muzikaal te vaak veel te opzichtig naar andere rockbands. Ook nu weer, tijdens deze reeks zomershows in de Amsterdamse Ziggo Dome, klinkt en oogt de band bij vlagen als Kings Of Leon die covers van Live speelt in het decor van een Coldplay-concert. Met af en toe een citaatje van Muse tussendoor. Miljoenen Nederlanders werden daar de afgelopen jaren dolblij van, maar bij de gemiddelde lezer en schrijver van OOR hoef je er niet mee aan te komen. Maar het succesverhaal maakt toch ook indruk. Het slotakkoord aanschouwen doen we zondag bovendien met open mond, want we krijgen in de Ziggo Dome een schouwspel voorgeschoteld dat we niet snel zullen vergeten.
De aanpak van deze shows is natuurlijk groots, precies als verwacht. Een enorm podium, grote schermen, dure visuals, veel techniek. Maar zelden zullen al die vlammen, vuurwerk en confetti-regens zo hebben gecontrasteerd met wat er op het podium zelf gebeurde. Want hier staat een band die steeds kleiner lijkt te worden naarmate het slotakkoord nadert. Want de rest van de band wil weliswaar door, maar zanger Eloi Youssef niet meer. Zondagavond is de allerlaatste keer. Geen volle Ziggo Dome’s meer. Geen ArenA’s. Geen radiohits. Niet meer in deze huidige vorm, niet meer met Youssef, terwijl juist zijn stem de band droeg. Je ziet het besef erin hakken op het podium, met elk nummer een beetje meer. De buikpijn van de bandleden is al snel tot op de achterste rij van de hoogste tribune voelbaar.
Dan kun je nog zoveel vuurwerk afsteken en schermen ophangen: dit is al snel geen concert meer, dit is groepstherapie voor een band die uit elkaar aan het vallen is, waar wij als toeschouwers bij staan. Therapie, maar met een noodlottig einde, inclusief bandleden die emotioneel met grote regelmaat elkaar toespreken (‘Ik vond het een eer om bij jou in de band te zitten’) en veel soms onhandige knuffels en omhelzingen.
Het is natuurlijk een vreemd idee om deze nummers voor het laatst te zingen, zegt Youssef ook al snel tegen zijn fans. Meer en meer begint hij tussen de nummers door te zuchten. Op zulke momenten tuurt hij de zaal in. Je ziet het hem denken: waar ben ik toch aan begonnen? Petje af voor hem: het vereist lef om afscheid te nemen van zo’n succesformule. Gewoon omdat je voelt dat je na vijftien jaar iets nieuws, iets anders moet doen. Hoe eng dat ook is. De tranen van Youssef zijn dan ook oprecht. Ze ontroeren ook. Hij heeft het niet meer, en hoe verder de set vordert, hoe benauwder hij kijkt. Hij wil zelf niet meer verder met de band, maar afscheid nemen blijkt toch ook moeilijk. Voor hem en voor zijn fans; op de eerste rijen wordt stevig meegehuild.
‘Dit was fucking perfect’, zegt Youssef in een van zijn meerdere lange toespraken. En als het dan echt bijna klaar is en er op de setlist nog maar één nummer staat, toegift twee: ‘This is it. Ik wil niet stoppen. Ik wil niet.’ Maar ja, hij moet toch. Met natte ogen zingt hij verder. Het valt hem misschien nog wel zwaarder dan gedacht. Als de zaal al leegstroomt en de zaallichten aan zijn, staat hij nog met fans te knuffelen.
Gezien: 4 september, Ziggo Dome Amsterdam.
