De Ziggo Dome is woensdagavond tjokvol voor Gregory Porter. Wanneer je naar de buitenste ringen kijkt, word je bijna duizelig. En de allesbehalve bescheiden bezetting op het podium wekt de indruk dat het een spektakelshow gaat worden. Wanneer the man of the hour het podium betreedt, blijkt hij slechts een half nummer nodig te hebben om deze gigantische concerthal om te toveren tot een intieme jazzclub, waar superhip barpersoneel fluisterend je bestelling opneemt bij je zitplek.

Fotografie Mick de Jong

Dat laatste is echter de prachtige illusie van Porters warme stem, want dat biertje moet je toch echt zelf halen, net als de duizenden andere toeschouwers. De ontwapenende charme van Gregory Porter, een van ’s werelds grootste jazzzangers, is als een geruststellende hand op je schouder na een veelbewogen periode. Liefde is het belangrijkste dat we hebben, leert hij zijn publiek vanavond. ‘Not bitcoin… love.’

De show wordt geopend met een duidelijke boodschap van wederopbouw en herstel. Zo uit Porter meermaals zijn dankbaarheid om weer op het podium te mogen staan. Hij opent dan ook met het meeslepende Revival, bijgestaan door het Amsterdamse ZO! Gospel Choir dat ook het voorprogramma verzorgde met Berget Lewis en Shirma Rouse. Dat is nou het mooie aan zo’n avond: je wordt getrakteerd op meerdere fenomenale vocalisten die ogenschijnlijk met het grootste gemak de enorme concerthal vullen.

Er is geen betere manier om een wederopstanding in te luiden dan met een bombastische band en een gospelkoor, waarvan de wortels zitten in een gemeenschap die in de recente geschiedenis veel tegenspoed heeft moeten overwinnen. Wat te denken van Porter zelf? Als kind kende hij geen vader (Dad Gone Thing), als jongvolwassene verloor hij zijn moeder en onder de zijpanden van zijn muts draagt hij littekens die hij om onduidelijke redenen kreeg als kind. 

De toon is gezet en het koor verlaat het podium. Porter staat alleen aan de rand, een oud-American football speler van bijna twee meter, volledig in pak. Wat volgt zijn enkele jazzballades waar Porter zich het meest in lijkt thuis te voelen, zoals If Love Is Overrated en No Love Dying. Dat wil niet zeggen dat het eerdere Revival en de latere energieke uitvoeringen van onder andere Liquid Spirit en Papa Was A Rollin’ Stone niet sterk zijn – integendeel – maar die warme, zijdezachte stem en de soms bijna conversationele manier van zingen brengen je als toeschouwer in vervoering. De krachtige uithalen spreken voor zich, maar Porter’s sterkste wapen is zijn gevoel voor ritme. Alsof hij met je in gesprek is, zo moeiteloos vloeit hij over de begeleiding van de band. Hij maakt zich geen zorgen over de maat en weet zelfs een glimlach en een knipoog te verstoppen tussen de woorden in.

Het is een avond van zoetsappigheid, met liefde als boodschap en wederopbouw als thema. De cynici zullen wellicht met hun ogen rollen bij dat idee, maar iets dat gauw cheesy is met zoveel overtuiging leveren, is een kunst en daarvoor verdienen Porter en co alle lof. De zang is uitstekend en de begeleiding minstens van hetzelfde niveau, door de geweldige saxofonist, organist en bassist, die met hun solo’s weten te imponeren. Het publiek houdt zich op de juiste momenten stil, maar durft over te gaan tot een staande ovatie op de momenten dat dat meer dan terecht is. Het is kerstavond in april, en dat we dat drankje zelf moeten halen, laten we dan maar voor het wat het is.

Gezien: 20 april in Ziggo Dome, Amsterdam