Net na negenen marcheert KoRn de North-stage op met de ernst van een band die niets meer hoeft te bewijzen, maar alles nog steeds met volle overtuiging zegt. Wat volgt, is geen afgedraaide setlist voor de statistieken. Meer een frontale botsing met een waarheid die alleen door ervaring gedragen kan worden: KoRn is niet blijven hangen in de jaren negentig, ze zijn erdoorheen gebruld, geschraapt en gestampt en ze staan er nog steeds. Aaaare you ready?!

Fotografie Paul Barendregt

Wat je bij aankomst al vermoedt, wordt bij de eerste klanken van Blind al bevestigd: KoRn heeft het zeldzame vermogen zich in te graven in het collectieve geheugen zónder daar vast te roesten. Want kijk naar dat publiek. Twee uur voor aanvang staan ze er al: niet alleen de usual suspects in versleten bandshirts, maar ook vijftienjarigen met vers gepiercete wenkbrauwen. In elke klas met tien Olivia Rodrigo-fans verstoppen zich immers minimaal drie stink-alto’s achter zwarte eyeliner of in de capuchon van hun hoodie.

We zien ook achtjarigen op de schouders van hun ouders – veertigers met een neusring en een herinnering aan de tijd dat Falling Away From Me iets was waar je naar luisterde terwijl je probeerde je eerste baantje vol te houden. Diezelfde veertigers, inmiddels ouder van een kind dat ook liever gromt dan glimlacht, staan nu opnieuw tegen hetzelfde hek, maar dit keer samen met hun kRoost. Zelfs gepensioneerd festivalvader Jan Smeets zoekt een beschut plekje in de fotopit om zich te laten onderdompelen in doedelzak, trauma en distortion.

Want KoRn heeft alle tijdperken overleefd: de broeierige beginjaren, het MTV-tijdperk, de ironische afschrijvingen, de comeback-concerten, de solo-uitstapjes, de hervonden bezetting. Opgericht in het Californische Bakersfield, bracht het gezelschap zijn debuutplaat uit in 1994, die toen begon met hetzelfde nummer als de setlist van vanavond. Met een dreun als een dichtgeslagen garagedeur vormt de track het startschot van een band die zich vervolgens een dik uur lang met elke noot herbevestigt.

De bas, sinds 2021 niet meer in handen van Fieldy, wordt live voorlopig nog overgenomen door Ra Diaz van Suicidal Tendencies. De typische, laaggestemde, slap-achtige klank blijft daarmee gelukkig gehandhaafd. Gitarist Head – ooit vertrokken om zich te laten dopen in de Jordaan om te herbronnen in geloof en detox – keerde in 2013 terug met herwonnen focus en snoeihard spel.

Drummer Ray Luzier voegde zich in 2008 bij de groep en bracht een technische strakheid mee die de band sinds David Silveria’s vertrek opnieuw op de rails zette. Gitarist Munky is sinds dag één de stabiele factor naast Jon Davis, de eeuwig getormenteerde vocalist. Zichtbaar getekend maar onverzettelijk, gromt, blaft en fluistert hij zich door de show. Zijn stemgeluid is met de jaren niet verweerd maar verdiept.

Zo huilt de man op Dirty: ‘I just wanna laugh again’ en voorziet hij Shoots And Ladders van een alternatief, vocaal nóg intenser eindcouplet dan op plaat. Het formele dankwoord wordt een jankwoord tijdens 4U en de échte uitsmijter is de enige top veertig hit die de band ooit kende: Freak On A Leash. Een ironisch contrast met Y’all Want A Single van het album Take A Look In The Mirror (2003), dat een vlammend protestlied was tegen de muziekindustrie, grote platenlabels en hun commerciële focus.

KoRn is dan ook geen tijdcapsule, maar een brandpunt. En dat is misschien wel het grootste verschil met Limp Bizkit, dat nu volop meelift op de revivalgolf van de zeroes. KoRn is echter nooit teruggekeerd: ze zijn nooit weggegaan. Niet stilgevallen en niet losgeraakt van hun fundament. En dat goede voorbeeld doet pas écht volgen. Iets met Follow The Leader?

Want waar de bende van Fred Durst vorig jaar op ditzelfde Pinkpoppodium vooral leunde op tamelijk gemakzuchtige luiheid, speelt KoRn met een precisie en overtuiging die niets nodig heeft behalve zichzelf. Laat dat een les voor die uitgewoonde jukebox zijn, zeker omdat KoRn het opgewonden standje met de rode pet ooit zijn eerste grote podium bezorgde tijdens de Family Values Tour in 1998. Samengevat: dit was geen reünie. Dit was continuüm van de hardste soort. Here To Stay.

Gezien: Pinkpop 2025, 22 juni (21.05 uur) op de North Stage.