‘Doesn’t God love everyone?’, raast frontdame Shirley Manson eruit tijdens het opstandige Sex Is Not The Enemy. Garbage voelt zich overduidelijk op z’n plek vanavond in de voormalige kerk. Lang hebben de trouwe fans niet hoeven wachten op een nieuwe show. Afgelopen november stond het vijftal nog in een goedgevulde 013 en ook vanavond zit Paradiso dicht tegen z’n capaciteit aan. De zaal krijgt een band in optimale vorm ervoor terug. En dat terwijl het ietwat vlakke Sometimes, afkomstig van dat op 10 juni te verschijnen nieuwe album, zelfs een klein beetje doet vrezen voor een mindere show. Maar de opening wordt meteen rechtgezet en Garbage schiet vanaf dan volledig raak. Manson huppelt karakteristiek over het podium, kijkt de voorste rij lang – en vooral diep – in de ogen en gooit al haar charme in de strijd. Er lijkt niks veranderd te zijn aan de 49-jarige zangeres. Vertrouwd wordt ze bijgestaan door gitaristen Duke Erikson en Steve Marker. Bassist én Jane’s Addiction oprichter Eric Avery houdt zich bescheiden op de achtergrond terwijl Matt Walker de plaats van de ziek thuisgebleven Butch Vig inneemt.

De drummer doet het weliswaar uitstekend in de Amsterdamse poptempel, maar het gemis van de legendarische producer is toch groot. Ook Manson doet nog een extra duit in het zakje, de zangeres baalt er ook van dat de drummer na maandenlange studiowerkzaamheden het begin van de toer moet missen: ‘I hate that fucking little shit’, zoals de frontdame het met een knipoog op haar eigen liefkozende wijze omschrijft. Ze mag dan stoer klinken, Manson is niet meer die bikkelharde dame van vroeger. In plaats daarvan staat er een zichtbaar emotioneel en dankbare zangeres op het podium vanavond. Natuurlijk, de praatjes over de liefde voor het publiek zijn standaard – wat ze zelf overigens ook benadrukt – maar de Schotse is in een uitstekend humeur en wil dat laten merken ook.

Krijgt ze die liefde dan ook terug van Paradiso? Volledig. En meer dan terecht. Op enkele jonge verstekelingen na ligt de leeftijdsgrens relatief hoog, maar nagenoeg iedereen brult elk nummer mee alsof het 1995 is. Het gelijknamige debuutalbum uit datzelfde jaar bevat de hoogtepunten van vanavond. Stupid Girl en een uitstekende, rustig opgebouwde versie van Only Happy When It Rains spatten van het podium af. Maar moet de band het dan volledig van dé succesplaat hebben? Nee, want de band heeft zoveel meer krachtig werk. I Think I’m Paranoid, Push It en afsluiter Cherry Lips voegen ijzersterk de daad bij het woord. Garbage zet Paradiso volledig naar z’n hand en schotelt het een uitstekende show voor. Twintig jaar in topvorm, doe ze dat maar eens na.

Fotografie: Arend Jan Hermsen

Gezien: 30 mei 2016, Paradiso, Amsterdam