Maar zou hij er geen spijt van hebben dat hij in 2009 het inmiddels zo succesvolle The War On Drugs verliet? Als dat al zo is, is het er niet aan af te zien. Goed, die band rondom Adam Granduciel speelt in november twee keer in de AFAS Live, maar Vile voelt zich zichtbaar fijn tussen de flora en fauna die Bloemendaal te bieden heeft. Zijn muziek past er ook veel beter dan die van zijn vrienden en voormalig bandgenoten: het is simpelweg een stuk minder Springsteen. Vanavond is dat vooral een verademing. Het zijn namelijk vooral de wat meer verstilde nummers, met Vile als ambachtsman op de akoestische gitaar, die tussen de rijke doch rustgevende rocksongs door de hoogtepunten vormen in een set zonder diepe dalen.

Terwijl de laatste zonnestralen zacht licht werpen op de boomtoppen, houdt Vile op die manier het publiek warm. Zijn show ontwikkelt zich al snel tot een soort sonische variant op een roadtrip over verlaten Amerikaanse highways. De toeschouwers bewegen zich niet (behalve om tussen de nummers door bovenin het theater bier te halen), maar als hun heupen konden wiegen, zouden ze dat zeker doen. Zelfs Vile’s geluidsman kan zich bij het tweede nummer van de avond al niet meer bedwingen. Niet zo gek trouwens, want dat nummer is banjoballad I’m An Outlaw, een van de prijsnummers van Vile’s meest recente plaat b’lieve i’m goin down… (2015). Ook de andere tracks van dat onvolprezen album behoren vanavond tot de toppers.

Wat te denken van That’s Life, Tho (Almost Hate to Say): daarin doet Vile sterk denken aan de grootste Amerikaanse songwriters van de vorige eeuw. De in vrij grote getale uitgelopen grijshoofden op de tribune, tegenwoordig gestoken in hippere regenjassen dan hun kroost, knikken dan ook goedkeurend. Zo hoort dat. Ook het aanstekelijke Dust Bunnies wordt ontvangen met gejuich. Het nummer steekt zelfs hit Pretty Pimpin, waarin Vile vooral struikelt over zijn woorden, naar de kroon. Hoogtepunt is echter het akoestische blokje waarin Vile zijn bandleden van de bühne stuurt en hij Bloemendaal solo tot stilte weet te manen. Die serieuze noot is trouwens niet van lange duur. Vile’s blaas staat na een aanzienlijk aantal biertjes namelijk op springen. De zanger zet een sprint in naar de wc (een bosje of boom zal ook hebben volstaan) en sluit even later weer aan.

Dan zingt de Amerikaan vrolijk verder, met de voor hem steeds kenmerkendere knauwzang, die het rustieke geheel een rauw randje bezorgt. Dat doet het spel van de Violators ook: nummers als Wakin On A Pretty Day en Vile’s persoonlijke favoriet KV Crimes (‘want mijn initialen zitten in de titel’) zijn niet elke seconde even strak, maar dat draagt in dit geval juist bij aan de charme van het viertal op het podium. Op dat podium, aan de overkant van een kleine gracht, toont Kurt Vile zich vanavond met wat welgemeende yeah’s, alright’s en I love you’s kasteelheer. Neemt trouwens niet weg dat de slungelige Amerikaan nog altijd schuchter oogt: als hij ons vertelt dat we er zo goed uitzien, geloven we bijna niet dat hij dat tussen zijn lokken haar door gezien kan hebben. Of we ons ook goed voélen, vraagt Vile vervolgens. Uitstekend, zo hadden we zelfs geweten zonder het instemmende gejuich te horen. In wat haast zijn natuurlijke habitat lijkt, betovert Kurt Vile Bloemendaal namelijk en laat hij na een sterk slotstuk met Freak Train en Wild Imagination louter lachende gezichten achter. 

Fotografie: Arend Jan Hermsen

Gezien: 3 juli 2017, Caprera, Bloemendaal