Het eerste kwartier van de set is vooral lomp. Veel nieuwe nummers (‘this is another song of Gold Cobra, and if you don’t like it, you can go fuck yourself’), maar ook My Generationbdat in ieder geval voor een moshende HMH zorgt en een Fred Durst diebzichzelf volledig overschreeuwt. Dat kan alleen maar beter worden denkenbwe nog. Maar dan gooit DJ Lethal het eerste intermezzo van de avond er in. Wat daarna volgt is een parodie op een rockshow. Na iedere twee
nummers krijgen we een nieuwe verrassing van Lethal – wiens rol verder bestaat uit gekke bekken trekken. Zelfs de vogeltjesdans wordt uit de kast gehaald. Echt waar.

Als er dan toch een nummer gespeeld wordt is het niet veel beter. Het is dat de HMH vol staat met mensen voor wie Livin’ It Up, Nookie en Break Stuff
collectieve jeugdzondes zijn, maar anders was het gewoon gênant geweest wat er op het podium gebeurt. Neem gitarist Wes Borland. Die heeft dus
twee uur voor de spiegel gestaan om zich te verkleden als een soort kruising tussen een mijnwerker en een ork, compleet met lichtgevende duikbril. Als hij daardoor in de mood komt en een dikke gitaarmuur neerzet hoor je mij niet klagen, maar nu zitten hij en bassist Sam Rivers er net te vaak een beetje naast. Fred Durst loopt helemaal clichématig rond over het podium. Nederland voelt als een tweede thuis en in Amerika roken ze hun wiet niet met tabak, maar gewoon puur. Bedankt Fred.

Dieptepunt is The Who-cover Behind Blue Eyes waarvan de muziek van een bandje komt. Alsof Wes Borland van te voren had gezegd: als we dat vreselijke nummer spelen, doe ik even niet mee. De fans vooraan vinden het prachtig en krijgen na afloop van het nummer een applausje van Durst. Die cover volgt overigens na het langste intermezzo van de avond: de themesong van Ghostbusters. Even daarvoor mochten de Groningse rappers van Dope D.O.D. – die de complete Europese tournee het voorprogramma verzorgen – N 2 GetherNow proberen te redden. Van hiphopkenners begrijp ik dat deze groep echt wel kwaliteiten heeft, dat
geloven we meteen, maar vanavond klinkt dit nummer nergens naar. Ook George Michaels Faith – hoelang speel je die cover nu al meneer Durst? – klinkt niet meer zo fris. Misschien speelt ie het, maar als Durst naar een paar tonen Break Stuff het nummer stopt en zegt ‘I don’t feel it’, lijkt het er even op dat hij het zelf ook in de gaten heeft : wat zijn we in godsnaam aan het doen?

In september 2010 schotelde Limp Bizkit de (toen) uitverkochte HMH een avondje topentertainment voor en gaf het de criticasters ongelijk. Nog geen jaar later is de zaal voor driekwart gevuld (zwarte doeken moeten het lege balkon verhullen) en blijkt Limp Bizkit een band die geen enkele sympathie opwekt, een parodie op een rockshow geeft en zich kapot zou moeten schamen. Slechtste show van 2011.

Fotografie: Ron van Rutten

Gezien: 7 juli 2011, HMH, Amsterdam