Vooropgesteld, het is een genot om een man als Alex Turner weer eens in een club aan het werk te zien. En als je er dan ook nog een ‘sidekick’ van het kaliber Miles Kane bij krijgt, kan er in principe weinig fout gaan. Het wat gezapige karakter van sommige nieuwe liedjes? Die gedachte wordt verpulverd als de stofwolken na het daverende openingssalvo Calm Like You / The Age Of The Understatement zijn opgetrokken en met She Does The Woods het eerste nieuwe werk wordt gepresenteerd. Een fijn, intiem liedje dat weliswaar bij lange na niet zo dwingend klinkt als de strak gespeelde songs ervoor, maar live wel aan diepgang wint en mede dankzij een psychedelisch tussenstuk indruk maakt. Ook het daaropvolgende Aviation, een flonkerend, uptempo popliedje met Kane in de hoofdrol, is verre van vermoeiend of kabbelend. Wat helpt is dat het geluid meteen vanaf het begin mooi uitgebalanceerd is. De gitaren van Kane en Turner klinken helder, de bas krijgt regelmatig een doeltreffende reverb mee en de aanzwellende Scott Walker/Ennio Morricone-strijkers van het kwartet links op het podium tillen het geheel op gezette tijden naar hemelse proporties. Mochten er dan toch nog gaatjes vallen, worden die efficiënt gevuld door de toetsenist die wat anoniem aan de andere kant bivakkeert.

Maar het draait natuurlijk allemaal vooral om het olijke duo Kane/Turner. Vrienden voor het leven die elkaar zichtbaar alle speelruimte gunnen en genieten van elkaars fratsen. Als Kane in The Element Of Surprise even de fout ingaat, horen we Turner hardop lachen. Andersom kan Kane een glimlach niet onderdrukken als zijn maat met de rug naar het publiek in een soort Jezus-aan-het-kruis-pose applaus in ontvangst neemt. Een paar keer hangt het tweetal aan elkaar zoals Libertines-broeders Carl Barat en Pete Doherty dat zo mooi kunnen en wrijven ze – op het outro van Only The Truth – de gitaren feedbackend tegen elkaar aan. Hier wordt echte vriendschap gevierd, oprecht en zonder effectbejag.

Het draait dus uit op een avondje ‘Everything You’ve Come To Expect’, met net zo veel liedjes van het laatste album als van het onvolprezen debuut The Age Of The Understatement. Paradiso kolkt met elke song iets meer, wordt in trance gespeeld met het hypnotiserende Used To Be My Girl en gaat ook compleet uit het dak als er met Bad Habits een zwakker rockliedje voorbij komt. En op de valreep, na de sterke, extatische afsluiter In My Room, krijgen we toch nog iets dat we niet helemaal verwachtten: een toegift die begint met Beatles-cover I Want You (She’s So Heavy) waarin Kane het zowaar vocaal op punten wint van Turner. Prachtconcert.

Fotografie: Don Crusio

Gezien: 7 april 2016, Paradiso, Amsterdam