Zelden zie je een artiest zo zelfverzekerd het podium betreden als Leon Bridges: met een flinke dosis stijl en attitude danst hij op de eerste maten van Smooth Sailin’. Een prijsnummer dat ons makkelijk terugbrengt naar de jaren ’50 en ’60, met een warme sound vol geografische verwijzingen naar New Orleans en de Mississippi. Idem dito voor de rest van zijn debuutplaat Coming Home, die de Motown-liefhebber terugbrengt naar muzikale gloriedagen die een groot deel van het publiek niet eens heeft meegemaakt. Laat staan Bridges zelf: zijn te wijd vallende herenpantalon en gladde huid verraden dat hij nog een jonkie is: hij zag in 1989 het daglicht. Zeker binnen de soul is die jonge leeftijd eerder een uitzondering dan regel.

Leon Bridges moet als kind wel in een grote ketel met soul zijn gevallen, dat kan niet anders. Op plaat hoor je dat de teksten uit zijn hart komen, zie je de rivieren al in gedachten en klinkt het warme, kalme soulgeluid rijk gearrangeerd. Hoe is het dan mogelijk dat deze kwaliteiten live niet of slechts half overkomen vanavond? De eerste nummers in de set worden afgeraffeld: Bridges zingt zijn partijen zó gejaagd dat het lijkt alsof hij snel klaar wilt zijn. De uptempo nummers Outta Line en There She Goes kunnen een vlotte uitvoering nog wel hebben, maar het rockende Flowers wordt anderhalf keer zo snel gespeeld en stort daardoor als een kaartenhuis in. Met dit tempo staat de teller na het eerste kwartier al op vijf nummers. Bridges neemt de tijd niet om zijn stem tot recht te laten komen en vindt ook geen ondersteuning in de achtergrondzang, die eerder fragiel dan solide klinkt met één vrouwenstem als aanvulling. Maar als het écht moet, kan Bridges het wel. Bijvoorbeeld in langzame soulballades Lisa Sawyer en Shine, cruciale rustpunten die de show en het publiek ademruimte geven.

Zijn band speelt met plezier en klasse – met name ex-White Denim-gitarist Austin Jenkins dolt er op los – maar heeft Bridges er zelf wel zin in vanavond? Zijn lege blik in de verte maakt zijn persoonlijke teksten niet voelbaar. Bovendien kan er amper een glimlachje vanaf, en Bridges lijkt eerder zijn best te doen op zijn slicke dansmoves dan voor de ziel in zijn zangpartijen. We snappen het ergens wel hoor: Bridges is 26 en de wereld ligt aan zijn voeten. Zijn ego moet behoorlijk zijn gestreeld het afgelopen jaar, misschien zelfs zo behoorlijk dat zijn podiumpersoonlijkheid het materiaal lijkt te ontstijgen. Maar de man speelt daardoor met vuur: het kernelement van zijn nummers is voelbaarheid, ziel. En dat is precies wat we soms missen vanavond. We moeten het doen met dijken van nummers als Coming Home en River, die muzikaal zo sterk staan dat het publiek ze massaal meezingt en Bridges ze onmogelijk kan verprutsen. Nadat hij achttien nummers in nog geen uur heeft gespeeld, verlaat de Texaan ons met een bitterzoete nasmaak. Maar de koek is gelukkig nog niet op.

Wat er precies is gebeurd met Bridges in de kleedkamer voorafgaand aan de toegift, weet niemand. Waarschijnlijk heeft hij een zegenende kus op zijn voorhoofd gehad van screaming eagle of soul Charles Bradley, want Bridges komt terug op de bühne als een heel ander persoon: hij danst speels met zijn zangeres, interacteert openhartig met een cute little girl op de schouders van haar papa en geniet zichtbaar, met een grijns op zijn gezicht. We zien niet louter amusement, maar de show wordt voelbaar – precies waar we op hoopten. Dat komt ook omdat er opeens ruimte is voor de songs: Mississippi Kisses krijgt een met solo’s gevulde tienminutenversie die het publiek laat dansen als Vincent Vega en Mia Wallace uit Pulp Fiction. Dít is echte soul, Leon Bridges kan het dus toch en wij kunnen tevreden naar huis. Maar man, wat maakte hij het spannend. Als hij de balans tussen ego en ziel vindt, gaat Leon Bridges nog groter worden dan hij al is.

Fotografie: Geert Oldenmenger

Gezien: 14 april 2016, Doornroosje, Nijmegen