Wie had ooit gedacht dat de band achter de extreem zomerse, aanstekelijke monsterhit Pumped Up Kicks in 2017 met een halve technotrack op de proppen zou komen? Loyal Like Sid & Nancy slaat direct in als een bom. Neonlichten, gevormd naar de typografie van het gelijknamige nieuwe album, trekken direct de aandacht en als eenmaal de dreunende bass zijn werk begint te doen is het als bezoeker lastig om niet uit de schoenen te worden geblazen. Als dit extreme volume en de bijbehorende trilling later tot bedaren worden gebracht, is het echter Mark Foster die met zijn karakteristieke, hoge zang overal bovenuit komt. Het kost vanavond wat tijd om te zoeken naar een goede balans, maar gedurende het spektakel vordert wordt deze steeds eenvoudiger gevonden.

Foster danst op een iconische manier, met een soort ‘nee-schuddende’, zijwaartse shuffle, waarna met name het vrouwelijke gedeelte van het publiek naar hartenlust begint te joelen. Haartjes strak naar achteren gekamd, een voorover hangende lok en een leren motorjasje: het is alsof Alex Turner zijn neef op pad heeft gestuurd en dat werkt uitstekend. Hij bewijst al na het eerste nummer een blikvangende, dirigerende frontman te zijn waar iedere band voor zou tekenen.

Wat volgt is een grote hitparade, waarin één van Foster the People’s grotere hits ontbreekt: Best Friend. Als het einde van het concert nadert laat de uitgebluste frontman nog een utopische gedachte (‘De mensheid moet zich niet laten verdelen, maar juist laten verenigen. Liefde overwint alles’ ) los op het publiek, waar de woorden ‘best’ en ‘friend’ achter elkaar vallen. Tevens een van de clichés die vanavond aan bod komen, want natuurlijk vindt het zestal Amsterdam ook een fantastische stad. OOR maakt nog nét geen deel uit van ‘het beste publiek dat de band ooit heeft gezien.’

Wat is er in de tussentijd gebeurd? Helena Beat, van het succesvolle debuutalbum Torches (2011), wordt als tweede ingezet en het publiek is al niet meer te bedwingen. De overdosis energie die het vanavond krijgt toegediend is bewonderenswaardig. De bandleden hebben meer elektronische apparaten meegenomen dan je op één hand zou kunnen tellen en leveren daardoor live vertolkingen die soms eng dichtbij de studio versie komen. Dat gaat gepaard met een constante focus en tegelijkertijd met een expressieve uiting van het spelplezier. Het podium is dus bezaaid met muzikanten die volledig opgaan in hun muziek en hierdoor wordt de aandacht ontzettend mooi verdeeld. In combinatie met belichting die continu van kleur verandert, knippert en neerstrijkt in de zaal is de presentatie vanavond dik in orde.

De nieuwe plaat laat nog iets langer dan een weekje op zich wachten, maar het is nu al duidelijk dat de band heeft gekozen voor een zwaarder, meer rechttoe rechtaan geluid, waar minder ruimte is voor ‘bliepjes en piepjes’ op de achtergrond. Zo laat Foster the People deze keer een nieuw lied horen dat niet zou misstaan onder de noemer ‘poppunk’, en het al eerder uitgebrachte SHC legt de nadruk op een funky gitaarriff. Het heeft er alle schijn van dat Sacred Hearts Club een waardevolle toevoeging wordt aan het diverse repertoire van de band uit Los Angeles. Vanavond heeft het publiek het genoegen om een vijftaal verse tracks te horen.

Verder is de setlist keurig opgedeeld in nummers van het debuutalbum en van Supermodel. De gillende menigte smacht naar Houdini, maar nét op het moment dat de climax waar dit nummer bekend om staat zou moeten opduiken, wordt er door de band gekozen om een adempauze te nemen en een dans- en klapbaar ritme in zetten om vervolgens over te gaan in Call it What You Want. Ook geen straf, maar het kan nog niet in de schaduw staan van de briljante wijze waarop Houdini gedurende eerdere live-versies werd afgemaakt. Voorafgaand aan dit zinderende slot wordt er nog een moment ingelast om de gevoelige kant van Mark Foster ten gehore te brengen in de vorm van Fire Escape. De band beheerst veel verschillende stijlen en is totaal niet bang om dat te laten horen. Zo kent Are You Want You Want To Be? zelfs latin-invloeden en bekleedt Mark verschillende songs met moddervette gitaarriffs. 

Al met al heeft Foster the People vanavond een gevarieerde set afgeleverd die net iets langer duurde dan anderhalf uur. De band is live soms amper te onderscheiden van het studiowerk en dat is op z’n minst een dikke pluim waard. Tel daar een puike lichtshow bij op en een hoop spelplezier. Des te teleurstellender dat de band redelijk wat clichés gebruikt, dat Houdini niet volledig wordt afgemaakt en dat Best Friend buiten spel is gezet. Juist deze stukken zouden deze avond een extra boost hebben gegeven. Een spelbreker? Niet per se. ‘Van alle keuzes die jullie vanavond zouden kunnen maken, hebben jullie er voor gekozen om met ons te zijn. Daar zijn we heel dankbaar voor’, zegt Mark Foster met een stralende glimlach. En dat is achteraf gezien een prima keuze geweest.

Fotografie: Arend Jan Hermsen

Gezien: 12 juli 2017, Paradiso, Amsterdam