ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Wilco zet onder meer hun oké-stempel op Deerhoof, Tom Carter en Fennesz, maar die dubbelen met de onbetwiste hoofdact zelf. Vlak voor Wilco speelt Steve Gunn – ook met stempel – en die doet het vanavond prima als voorprogramma, al staat ie wel vijf roltrappen hoger te spelen in TivoliVredenburg. Steve Gunn kreeg enige bekendheid door in 2014 een tourtje te doen met zijn vriend Kurt Vile in The Violators. De New Yorkse gitarist is echter al een jaar of vijftien bezig. Aanvankelijk met instrumentale folk en experimentele platen, de laatste jaren presenteert hij zich meer als een singer-songwriter. Het dit jaar verschenen Eyes On The Lines is een prachtplaat met een krachtiger geluid en dat komt live prima over met de vierkoppige band die Gunn heeft meegenomen. Ze beginnen met het repetitieve Way Out Weather, een kabbelend nummer met fraaie gitaarpartonen in een folky en alt.country-jasje. Gunns zang is vrij monotoon en niet erg uitgesproken, die gaat vooral op in de muziek. Lange stemsessies verraden het perfectionisme van de gitarist, er zit geen vaart in het optreden maar de muziek fonkelt. Neem het prijsnummer Ancient Jules, dat in de verte zelfs aan Pavement doet denken. Achteloos virtuoos met vervlochten gitaarpartijen maar bescheiden van opzet en doordreinend als een lekkere roadsong. Na dit hoogtepunt verlaten velen de zaal omdat Wilco over een kwartier begint. Wij ook. Steve Gunn schijnt nog een magistrale gitaarsolo te hebben gegeven.
Op woensdag gaf Wilco in de Ronda een eigen show, een dag later staat de band rond Jeff Tweedy als hoofdact en curator op Le Guess Who? in de Grote Zaal van TivoliVredenburg. Jeff Tweedy is een soort Bruce Springsteen voor de alternatieve jongens, zo bleek woensdag al. Een baas die je kan raken zonder de grote gebaren. Op de dag dat Donald Trump tot president werd verkozen, begon Wilco het optreden met Ashes Of American Flags, dat niet vaak gespeeld wordt. Vandaag wordt veelzeggend gekozen voor On And On And On van Sky Blue Sky, ook geen regular op de setlist. ‘On and on and on, we’ll stay together.’ Na de desillusie van woensdag, kiest Tweedy nu voor hoop en liefde. Een regering is maar een regering, zegt hij. Laten we gewoon voor elkaar zorgen.
De muziek van Wilco kent na twintig jaar vele gezichten, mede daarom weet de band twee uur lang moeiteloos te boeien. Neem alleen al de laatste twee albums: Star Wars staat vol met stekelige indierock en Schmilco is meer een singer-songwriter plaat. Dat werk wordt vooral in het eerste gedeelte gespeeld, wat zorgt voor een stemmig begin met charmante liedjes als If I Ever Was A Child en Cry All Day. Met het groezelige I Am Trying To Break Your Heart begint het meer experimentele gedeelte. Dat gaat schitterend over in het zinderende Art Of Almost waarin Nels Cline voor het eerst helemaal los mag gaan. Om nog even op de Springsteen-vergelijking terug te komen: Nels Cline is natuurlijk de Clarence Clemons van Tweedy. De publieksfavoriet, een meestergitarist die ook heel goed dienstbaar kan spelen in het bescheiden Schmilco-werk. Natuurlijk zorgt hij weer voor een hoogtepunt in zijn nummer Impossibe Germany met een van de meest epische en krachtige gitaarsolo’s van de afgelopen twintig jaar. ‘A major blow for peace and love’ constateert Tweedy als hij zijn hoed voor Cline afneemt. Natuurlijk schrikt het gedeelte van de zaal dat Wilco nog niet eerder zag zich het leplazerus als het bulderende onweer halverwege Via Chicago losbarst.
Als er vanavond iets op Wilco af te dingen valt, is dat we de meeste hoogtepunten al vaker zagen. Een half jaar geleden stond de band ook op Best Kept Secret, optredens van Wilco zijn – gelukkig – niet schaars in Nederland. Wat opvalt is de relatief kleine setup van het zestal. Drummer Glenn Kotche is flink naar voren geschoven en speelt veel met brushes, het effectenspeelgoed van Nels Cline ziet er relatief sober uit.
De toegift begint met het venijnige Random Name Generator en eindigt met Outta Mind (Outta Sight) van het debuutalbum Being There. Er volgt bijna verrassend geen tweede toegift, terwijl Wilco toch twee uur heeft gespeeld. Het publiek was er nog lang niet klaar mee en bewijst daarmee dat Wilco wederom buitencategorie was. Misschien niet erg verrassend meer maar nog altijd heel erg goed.
Fotografie: Jelmer de Haas
Gezien: 10 november 2016, TivoliVredenburg, Utrecht