De ingrediënten: een gigantisch podium in pop-art-stijl waar nog net geen poof! doorheen is gekalkt, twee nog grotere silhouetschermen van boksende Robbies, een big band met blazers inclusief achtergrondkoor, zes schaars geklede danseressen en natuurlijk de champ zelf: Robbie. Eerst mag het publiek op de melodie van The Land Of Hope And Glory gaan scanderen hoe fantastisch én groot geschapen hun idool wel is, zodat hijzelf vervolgens triomfantelijk zijn zaakje, pronkend in een leeuwenslip, vanonder zijn kilt aan de Goffertweide kan tonen. Geinig is het zeker, die onderbroekenlol tijdens opener The Heavy Entertainment Show. Maar muzikaal bekorend? Stemming maken doet het rommelige, ouverture-achtige nummer niet. Het publiek is te druk met het vastleggen van het spektakel voor hun neus. Nee, dan Let Me Entertain You, de échte opener van vandaag, het nummer waarbij handen wél massaal de lucht in gaan. Dat is tenslotte ook het nummer dat het hele concept van Robbies laatste plaat vormgaf (naast dat het een knipoog naar zijn gewicht en zijn behoorlijke vaardigheden als entertainer is, natuurlijk).

Robbie weet zelf verdomd goed dat The Heavy Entertainment Show weinig potten brak en commercieel ook niet tot zijn sterkste werk behoort, slechts vier nummers van de plaat komen voorbij, waarvan drie al in de eerste helft van de set. Zo doet ook Party Like A Russian – niets meer dan een verbastering van Profokievs Dance Of The Knights die klinkt als een meezingliedje uit groep 2 – heel weinig vonken overslaan. Op de enorme vlammen die in dit benauwde midzomerweer zweet op ons voorhoofd doen ontstaan na dan. De magie van de entertainmentkoning moet zijn werk gaan doen in de hits. Een goeie poging om het wat stille publiek te betrekken doet Robbie in Monsoon, waarin hij de vocale uithalen – al haalt hij ze makkelijk verderop in de show – slim uit de weg gaat door het publiek op te zwepen en te laten zingen. Vervolgens peilt hij hoe goed Take Thats The Flood in Nederland scoorde: ongeveer de helft hier kent het nummer. Robbie noemt ons een hard room – er moet gewerkt worden om dit publiek te laten juichen en springen vanavond, dat is wel duidelijk.

Als eigen hits het niet altijd kunnen, dan maar een trap hoger (of lager?): de worldwide anthem-machine gaat aan. George Michaels Freedom, niet geheel toevallig Robbies eerste solo-single, wordt een prachtige ode met visuals even groovy als het Robbie-arrangement. Een gigantische a capella-medley die mensenmassa’s als deze moet laten meebrullen volgt. Heavy Entertainment? Nee. Makkelijk scoren met de zoetste stukken uit wereldhits? Ja. Maar het werkt. De hele weide gaat los op de kernzinnen uit Livin’ On A Prayer, Rehab, en You’re The One That I Want (ja, echt). Snippets van eigen hits Candy en Come Undone scoren minder goed, maar dat wordt weggelachen door Robbie. Come Undone blijkt een zeer interessante keuze om vervolgens integraal te vertolken, maar het nummer is veel aan kracht en bekendheid verloren sinds 2003. Nu lijkt het meer een platte mogelijkheid om het publiek de woorden whore, shit en fuck, alle drie aanwezig in de lyrics, te laten meeschreeuwen. Rudebox – de rap-track die nog steeds wordt gezien als Robbies grootste flop – is de meest verrassende song van vandaag, maar het is heerlijk om te zien hoe veel plezier Robbie zelf heeft in het vertolken van zijn ode aan twerken, seks en Adidas-jasjes.

Tussen die bijzondere setlistkeuzes zitten ook vaste elementen van een Robbie Williams-show. Moppen over Take That? Check. Een fan op het podium halen, een onderdeel dat steeds meer op een roast dan vleierij begint te lijken? Check. Lieke uit Breda krijgt tijdens Something Stupid een megamasker op haar hoofd en haar ‘stem’ (die door iemand achter de coulissen wordt vertolkt als Robbie de microfoon voor haar masker houdt) klinkt als een liefdesbaby van Louis Armstrong en Miss Piggy. Een moppie zingen met vaderlief Peter? Check. Dat laatste gebeurt al zo vaak dat het niet meer speciaal is, en om dan ook nog Sweet Caroline op een oude sofa op de catwalk te gaan vertolken… Dat is toch wel een beetje coverband-op-braderieniveau. Of zeg maar gerust entertainer-in-bejaardenhuisniveau. Nee, dan liever Love My Life of Motherfucker, de odes aan Robbies kinderen die frisser en relevanter voelen dan alles wat we verder horen vanavond.Wederom geen ultra-vermaak, maar leuke meezingers en grinnikmomenten die je snel alweer vergeten bent.

Terwijl monsterhits Rock DJ en Feel niet voor de gedroomde extase zorgen, doen seksueel gespannen duet Kids en oudje Strong het bijzonder goed. Robbie heeft het refrein van die laatste een kleine zwengel gegeven: we know that we’re strong / we’re still singing our song. Het nummer klinkt sterker en zelfverzekerder dan ooit tevoren en is niet alleen toepasselijk op Robbies faam heden ten dage, maar ook een subtiele vuist tegen terreur. Zeker nadat de aanslag tijdens de Ariana Grande-show in Manchester zeer dicht op een RW-show in dezelfde stad, tien dagen later, plaats vond. Tijdens de bewuste show stripte de heavy entertainer zijn tongue-in-cheek-gehalte zelfs helemaal weg om de tranen te laten rollen. Nu datzelfde nummer waarbij Robbie het niet meer droog hield: Angels, onthaald als De Hit Waar Iedereen Op Wachtte, maar zo tussen al die hits en na hoogtepunt Strong toch stukken minder pakkend dan bij eerdere shows in binnen- en buitenland.

Is de rek er uit bij Williams? Worden zijn shows saai voor hem en zijn publiek? En hoe houdbaar zijn hits als Rock DJ en Feel eigenlijk nog? We zien een constante twinkeling in Robbies ogen vanavond; de passie om op een podium te staan is er nog wel, maar het echte vuurwerk? Dat knalt de lucht in aan de flanken, maar op het podium ontbreekt het vanavond. Als de lichten na een semi-akoestisch My Way (met rechterhand Guy Chambers op piano) weer aan gaan, danst men harder op (I’ve had) The Time Of My Life dat door de speakers galmt,dan op welk nummer dan ook deze avond. Robbie en wijzelf kunnen toch echt veel beter dan dit. Dat bewezen zijn vorige shows in Nederland wel. Maar toen zagen we shows met een spannendere inhoud (Swings Both Ways tour) of een man met een doel (Pinkpop overtuigen) op het podium. Nu valt het beoogde zware entertainment op het menu vooral als een rijstwafel. Een leuke, prettige, maar ook licht verteerbare show die niet heel lang bevredigt.

Fotografie: Bianca Berger

Gezien: 4 juli 2017, Goffertpark, Nijmegen