Wat goed om te merken dat het in het voorheen wat vliegveldachtige TivoliVredenburg inmiddels ook kan ruiken naar goedkope sigaretten. Tussen de nicotinenevels door onderscheiden we al snel ouderwetse spijkerbroeken, vertrapte Vans en petjes. Moeilijk om uit te vinden wie er verantwoordelijk is voor de volle dansvloer is het niet. De Ronda staat vol met jongemannen die vannacht stuk voor stuk nog droomden dat ze Mac DeMarco waren.
Zijn ze niet, want de pepperoni posterboy van de indie loopt rond negenen zelf in levende lijve het podium op. Openen doet Big Mac met On The Level, hét prijsnummer van zijn dit jaar verschenen album This Old Dog. Op die langspeler liet de Canadees z’n lolbroek naar de enkels vallen en ging hij met de billen bloot. De eeuwig jonge twintiger zingt zoals altijd over de liefde, maar reflecteert ook op de moeizame relatie met zijn vader. In TivoliVredenburg vormen de nieuwe nummers, zoals ook een jazzuitvoering van My Old Man, een aangename afwisseling met de bekende meezingers van succesplaten Salad Days (2014) en 2 (2012). De show blijft enigszins steken in dezelfde versnelling, maar de vaart zit erin.
Hoewel, vaart? Dat is en blijft bij Mac DeMarco een relatief begrip. De beste man is een slacker, iemand die van luiwammesen zijn levensdoel gemaakt heeft. ‘I slept all day’, bekent ‘ie al snel. Te lang blijven hangen in het Brusselse nachtleven, verklaart hij. De sfeer die dat schept is onverminderd onweerstaanbaar: zelfs de meest gestreste secretaresse verandert vanavond in een stonede surfer. De zaal blijft er wel wat tam door: het fantastische Freaking Out The Neighbourhood slaagt er pas na een half uur in het feest écht los te doen barsten.
Daarna blijkt meer en meer hoezeer Mac DeMarco wordt aanbeden door allerhande gitaarliefhebbers die in de verkeerde generatie geboren zijn. Crowdsurfers eindigen continu op het podium om de Canadees te knuffelen, te kussen of – het hoogst haalbare – Mac op hun knieën een van hun sigaretten aan te bieden. Rond het heerlijke Ode To Viceroy wordt de clown met het kleine hartje zelfs bedolven onder beha’s. Die worden vervolgens vakkundig afgeleverd bij drummer Joe McMurray. Hij is vanavond chef gevonden voorwerpen en vervangend frontman, zo blijkt als ‘ie vlak voor Ode To Viceroy achter z’n kit vandaan kruipt voor een vrij verdienstelijke versie van Still Dre.
Mac zelf zit glimlachend achter het drumstel. Ongrijpbaar is ‘ie nog altijd, de aardigste rockster na Dave Grohl, maar zijn show komt vanavond bij vlagen ook wat ongemakkelijk over. Zo sneeuwen twee van z’n beste ballades, Chamber Of Reflection en het nieuwe One More Love Song, onder, mede omdat DeMarco inmiddels na iedere regel achttien knuffels uit lijkt te moeten delen. Hij doet het zonder morren, maar zonde van zulke goede nummers is het zonder twijfel. Ook op andere momenten krijgt vorm voorrang boven de groeiende inhoud van Macs oeuvre. Natuurlijk trainen ook wij onze lachspieren als de Canadees standaard afsluiter Still Together opluistert met covers van Red Hot Chilli Peppers, 50 Cent, Black Sabbath, Eric Clapton en Herman’s Hermitts. Geen ander komt daarmee weg. En daar zit het probleem. Bij iedere andere artiest zou zoiets verrassend zijn, bij Mac DeMarco is het inmiddels precies wat je verwacht.
De man die ooit drumsticks in zijn kont stopte, hoeft ook helemaal niet meer te verrassen. Althans, niet op deze manier. Hij heeft inmiddels meer dan genoeg ijzersterke songs om een set vol vermaak en avontuur te bieden zonder zich te verliezen te veel grappen en grollen. Vulden vorm en inhoud elkaar in het verleden perfect aan, is er nu een kloof tussen DeMarco’s langspelers en zijn liveshow. Terwijl de artiest op zijn albums aan geloofwaardigheid wint, dreigen zijn concerten uit te groeien tot karikaturen van zichzelf. Een hoopvolle blik op DeMarco’s toekomst wordt geboden als hij alleen met toetsenist Alec Meen terugkeert voor een ‘tweede’ toegift. Wat volgt is een onverwacht ontroerende vertolking van albumafsluiter Watching Him Fade Away, waarbij op DeMarco’s commando alle aanstekers en telefoons de lucht in gaan. Heeft ‘ie toch nog de laatste lach.
Fotografie: Kamiel Scholten
Gezien: 29 november 2017, TivoliVredenburg, Utrecht
