Met een carrière die talrijke hits en controversiële momenten kent, heeft Limp Bizkit in 2024 behoorlijk aan prestatie ingeboet. De band rondom Fred Durst staat dertig jaar na de succesjaren op het podium als een uitgewoonde jukebox. Zelfs festivalvader Jan Smeets kwam zondag even kijken bij de North Stage, maar of hij zag dat het goed was?

Fotografie Hub Dautzenberg

Het mag een prestatie heten: in een uur tijd er alles aan doen om te transformeren tot een karikatuur van jezelf. En dat je het dan vooral moet hebben van meezingers van anderen om ervoor te zorgen dat niemand besluit in de rij te gaan staan voor een ander koekje, zegt eigenlijk alles.

Het aantal muntjes dat DJ Lethal namelijk in zijn eigen kweelkast blijft stoppen lijkt oneindig. Gedurende een uur speeltijd komen onder meer Lynyrd Skynyrd, Metallica, Backstreet Boys, Nirvana, Wham!, The White Stripes en The Outfield voorbij. Dat zijn bijna meer covers op plaat dan The Analogues gisteren op het hoofdpodium live ten gehore brachten.

Tel daar de ooit zo succesvolle vertolkingen van Faith van George Michael en Behind Blue Eyes van The Who bij op en je hoeft geen professor te zijn om uit te rekenen dat er nog maar weinig overblijft uit het eigengemaakte repertoire. Bij dat laatste nummer stapt trouwens ineens de kleine grote headliner van vandaag uit de coulissen om het refreintje mee te zingen. We vroegen ons al af waarom Durst sinds het begin van de show – nog geen twintig minuten geleden – ongeveer twaalf keer hysterisch zijn naam riep.

‘Ladies and gentlemen, Ed Sheeran, who’s dad changed his diapers while listening to us.’ Helaas leunt Limp Bizkit ook hier op andermans succes. Ons zou het schaamrood dat matcht met het typerende petje uit de jaren negentig op de kaken staan; Durst verstopt het achter zijn inmiddels lange, grijze baard en een flauwe dosis onderbroekenlol. Het wordt alleen even leuk als hij een securityman vraagt of hij die wietlucht ook ruikt die over het terrein trekt. Komt vast door al die open deuren.

Nee, dit is bij uitstek het meest luie optreden dat we dit weekend gezien hebben. Beginnen met Break Stuff. Eindigen met Break Stuff. Het getuigt niet bepaald van creativiteit. En hoe jammer is het dat het handjevol klassiekers – die ook uw recensent trouwens nog allemaal in een doos in zijn kelder bewaart – nergens overtuigend gespeeld wordt?

Hot Dog smaakt slechts bij vlagen naar meer, My Generation zingt maar matjes mee. Alleen Rollin’ en Take A Look Around vallen goed. In de matte geluidsmix is het overigens alleen Wes Borland die hier en daar een beetje uit de verf komt, no pun intended. Maar strak klinkt het nergens. En dat Fred het nog altijd voor de Nookie doet is ook maar moeilijk te geloven, aangezien het hem al moeite kost om vanavond op de bühne in beweging te komen.

Misschien wordt het tijd voor een nieuw concept waarin ook deze nummers gewoon uit de draaitafel van levende legende Lethal klinken. Scheelt een hoop verwachtingen. We kunnen de reactie van uncle Fred al raden: ‘Now I know why you wanna hate me, ‘cause hate is all the world has even seen lately.’ Prima Fred. Dat is minimaal net zo gemakkelijk als deze onder gemiddelde karaokeshow.

Gezien: Pinkpop 2024, zondag (18.20 uur) op de North Stage. Lees hier al onze verslagen van Pinkpop.