De hardcore Limp Bizkit-fan is zo trouw als een hond. Dat blijkt vanavond maar weer. Fred Durst en consorten willen wat live-shots maken voor een videoclip bij nieuwe single Bring It Back en dus playbackt Durst tot drie keer toe het nummer voor een uitzinnig Paradiso. Zoals de . . .

_{‘Wat een mooi hokkie hebben jullie hier. Mijn hond heeft ook zoiets, maar dan met wat meer goud-accenten’}

Met zoveel bezoekers mag Limp Bizkit zich in echter wel in z’n handjes knijpen: eigenlijk zou deze show in de Heineken Music Hall plaatsvinden, maar te weinig verkochte kaarten zorgden voor de verplaatsing naar Paradiso. Fred Durst is genoeg showman om daar geen punt van te maken. ‘Waarom wist ik niet eerder van deze zaal? Ik las vanmiddag over de geschiedenis van Paradiso en eigenlijk zouden we hier altijd moeten staan!’ En, eerlijk is eerlijk, aan enthousiasme geen gebrek bij Durst tijdens het eerste half uur, of het nou gemaakt is of niet. De show kent een valste start, met een nauwelijks verstaanbare zanger en de eerder genoemde clipopnames. Als daarna My Generation wordt ingezet begint de show eigenlijk pas echt.

_{‘Mensen, zien jullie die regenboogsticker op Wes’ gitaar? Dat betekent dat hij geen enkel probleem heeft met homo’s. Mochten jullie daar ondanks zijn legging en korset nog aan twijfelen.}

Wat er verder goed gaat vanavond? Nou, de band speelt oudje 9 Teen 90 Nine weer eens. En klassiekers als My Way, Break Stuff en Nookie zullen nooit vervelen. Zelfs niet als laatstgenoemde onnodig wordt uitgerekt. En de strontvervelende The Who-cover Behind Blue Eyes blijft vanavond achterwege: pluspuntje. Gitarist Wes Borland is vanavond verkleed als… tja, als wat eigenlijk. Met zijn verlichte masker en (van achteren) roodgeverfde legging doet hij nog het meest aan kruising tussen een figuur uit een horrorfilm en een SM-slaaf denken. Ook de nieuwe dj is gemaskerd. DJ Skeleton, zoals Durst hem aankondigt, zet een paar keer de verkeerde track in, maar een kniesoor die daar op let.

^{‘Jullie denken misschien dat ik dit shirt bij elk concert aan heb, maar eigenlijk sta ik hier shirtloos: het is een grote Celtics-tatoeage.’}

Nee, wat dit optreden doet ontsporen is het gebrek aan tempo. Ellenlange intermezzo’s, fragmenten van Nirvana, Pearl Jam en Metallica en Fred Durst die zich na een uur een beetje lijkt te vervelen. Als de zanger van voorprogramma Yashin (‘the guy from the first band’, volgens Durst) het podium opkomt om Just Like This mee te doen, blijkt maar weer hoe Limp Bizkit ook had kunnen klinken als de groep iemand had die daadwerkelijk kon zingen. Als de band na anderhalf uur het laatste nummer inzet, moet de conclusie zijn dat hier veel meer had ingezeten. Limp Bizkit speelde veel te weinig nummers en ondanks het niet aflatende enthousiasme van het publiek voelt het hele optreden routineus aan.

^{‘Wes en ik zeiden net nog tegen elkaar dat Amsterdam met gemak de coolste stad van Duitsland is’}

Wat de muziekpolitie ook zegt: Limp Bizkit heeft een paar klassieke albums gemaakt, een hele generatie laat-twintigers groeide op met Significant Other en de ondubbelzinnige lompheid in de teksten van Durst is soms nog steeds best lekker, maar tegelijkertijd moeten we ook concluderen dat lang niet alle nummers de tand des tijds hebben doorstaan. Take A Look Around en afsluiter Rollin’ overigens wel, ze zorgen voor twee van de weinige hoogtepunten van dit wat duffe optreden. Als Durst even na half elf aankondigt dat de band al drie minuten overtijd is – en iedere minuut ze 1.000 dollar kost – kunnen we haast niet anders dan denken: jouw band is al jaren overtijd beste Fred.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 20 juni 2012, Paradiso, Amsterdam