Is er leven na de dood? Veel bands worstelen met zichzelf als hun boegbeeld wegvalt of stoppen er überhaupt mee. Of benaderen nooit meer het succes dat ze met hun vocale uithangbord wél hadden. Linkin Park bewees op de eerste dag van Rock Werchter nog een glansrijke toekomst te hebben, met een indrukwekkende headlineshow waar andere acts dit weekend nog maar aan moeten zien te tippen.

Fotografie Hub Dautzenberg

‘I let you cut me open, just to watch me bleed.’ De sleutelzin uit het refrein van comebacksingle The Emptiness Machine klinkt vanavond net zo hard op het overvolle Werchter-veld als alle bandklassiekers die later in de set nog zullen volgen. Het laat goed zien waar Linkin Park momenteel staat: jonge, nieuwe fans hebben de band die ze jarenlang niet live hebben kunnen zien omarmd.

Two Faced, nog zo’n nieuwe track met vintage Linkin Park-signatuur, komt enorm goed aan op de Werchter-weide: hier speelt een band die niet teert op de eigen geschiedenis, maar verleden en heden moeiteloos met elkaar verweeft. De groep lijkt vanavond bovendien bezeten van een nieuw soort energie.

Het spelplezier spat ervanaf. Drummer Colin Brittain is fantastisch. Mike Shinoda is nóg meer dan voorheen de dirigent van het orkest. En frontvrouw Emily Armstrong heeft een Hoover-dam van een stem; de ‘shut up!’ in One Step Closer en het Hear Me Out Now! uit Faint dreunen werkelijk door de ziel.

In een industrie waar relevante rockbands als een uitstervend ras worden gezien, werpt Linkin Park zich op als een van de laatste der Mohikanen. Geen legacy act, waar je naar komt kijken om het hitgeheugen weer even op te frissen. Nee, Linkin Park anno 2025 is misschien wel de beste en meest actuele stadionrockact en festivalheadliner die je als liefhebber van de gitaar kunt zien.

Linkin Park en Amyl And The Sniffers

Als het dan toch gaat over de toekomst van mainstream rockbands: Fontaines D.C. deed in 2024 met het album Romance een gooi naar de arena’s en grote festivalweides van deze wereld. En verdraaid, daar staan de voormalige postpunkers en indiedarlings uit Dublin dan ook. De status van Grote Band weegt zichtbaar zwaar op de jonge Ierse schouders. Als er na hun muzikale make-over en uiterlijke rebranding al iets over was van hun jeugdige onbevangenheid, dan is die in de afgelopen periode compleet verdwenen.

Want vandaag op de Main Stage van Rock Werchter staan bij Fontaines D.C. de ogen hol en ligt de energie laag. De performance is in zichzelf gekeerd, haast machinaal. Een stugge geluidsmix bij opener Here’s The Thing helpt daarbij niet. Het oogt zwaar en donker op het podium. Misschien is het vermoeidheid, maar het lijkt dieper te zitten. De enige die de sluier van zich afwerpt is frontman Grian Chatten, die juist lijkt te genieten van de roem en aandacht.

Voormalig prijsnummer Boys In The Better Land wordt vroeg in de set gespeeld en voelt aan als een vage muzikale herinnering aan wat Fontaines D.C. ooit was. De band trekt zich op aan het geweldige songmateriaal van Romance; het album dat mede het rockgeluid van ‘nu’ bepaalt. Vandaag komt de melancholische ondertoon die op deze plaat zo ongemerkt sluimert, naar boven borrelen. Fontaines D.C. snakt naar licht en lucht, maar worstelt in de warme zomerzon van Werchter nog zichtbaar met zichzelf. Amazing To Be Young: hoe was dat ook alweer?

Dat intrigeert wel: In The Modern World is prachtig. Favourite is in zijn pogingen om lichtvoetig te worden pijnlijk mooi. En Starburster is aan het einde niet de verwachte explosie, maar eerder een aanzwellende dreiging die maar niet tot ontploffing komt. ‘Free Palestine’, roept Chatten tot driemaal toe nadat de laatste tonen wegsterven. De boodschap kwam tijdens de show ook al prominent voorbij op de schermen. Hebben ze het nog niet lastig genoeg met zichzelf; trekken ze zich óók nog het leed van de wereld aan. Atlas is er niets bij.

Iggy Pop, Heilung en De La Soul

Zagen we Fontaines D.C. ooit als jonge honden, even verderop kwispelt later op de avond een doorleefde terriër over het podium. Iggy Pop is 78 jaar, maar die leeftijd zien we enkel af aan de spataders op het ontblote bovenlijf. En vooruit, de oude reus is wat kreupel geworden, maar wat een energie! Na nog geen halfuur spelen levert James Newell Osterberg Jr. hét festivalmoment van dag 1: vijftienduizend man die in de majestueuze Barn – de immense tent van Werchter – massaal meezingen en zwaaien met The Passenger.

Even later maken Lust For Life en Stooges-klassieker I Wanna Be Your Dog het feest compleet. Gespeeld met een intensiteit alsof ze gisteren zijn opgenomen, voor de gelegenheid opgefleurd met koperblaaswerk én uitgevoerd door een geweldige begeleidingsband, met daarin onder meer de virtuoze Joan As Police Woman op toetsen. Iggy duikt als vanouds de voorste rijen in, kruipt vervolgens als een geslagen hond over het podium en steekt snaaks de microfoon bij zijn kruis. ‘And I’ll lay right down in my favorite place.’ Fikkie kan het kunstje nog. En hoe.

Hiqpy en Lambrini Girls

Rock Werchter is een slijtageslag voor de liefhebber. Je sleept je van podium naar podium, onderweg slalommend tussen de vele duizenden bezoekers. Bovendien word je blootgesteld aan een waaier van stijlen. Aan de alternatieve rock van het talentvolle, maar nog o zo groene Hiqpy, uit ons eigen kikkerlandje, bijvoorbeeld. Of aan de klassieke hiphop van De La Soul, waar zonnebadend Werchter komt hithappen op Me Myself And I en Ring Ring Ring – inclusief Talib Kweli en Yasiin Bey (Mos Def).

En als je dat te gezapig voor je is, dan krijg je een schop onder de kont van het militante Lambrini Girls; de stoute meiden in de klas die het leven van de meester en de juf zuur maken. Israël (‘Fuck the IDF’), de Belgische politie (‘All cops are bad!’) en ’transhater’ JK Rowling (‘Do you hate JK Rowling? Yeah, I thought so’) krijgen ervan langs. Oef. De benen van deze liefhebber hebben blijkbaar niet het eeuwige leven. Nu even rust, morgen dag 2.

Gezien: 3 juli 2025 op Rock Werchter.