Vooropgesteld: dit is geen verhaal waarin het voortdurend gaat over de verhoudingen tussen nieuwbakken Linkin Park-frontvrouw Emily Armstrong en wijlen Chester Bennington. Niet alleen omdat zo’n stuk veel te makkelijk zou zijn, maar ook omdat we met die invalshoek haar écht tekort zouden doen. De band heeft met Armstrong namelijk een vocaal kanon in huis gehaald, blijkt donderdagavond (ook) in een ramvol GelreDome.

Fotografie Bert Treep

‘Ook’ omdat wie de social media van de band een beetje volgt, allang gehoord heeft dat de 39-jarige zangeres zelfs de pittigste (oudere) zanglijnen eigen heeft weten te maken. In het gierend hete en benauwde Arnhemse voetbalstadion, dat de hele avond meer weg heeft van het reptielenverblijf in het nabijgelegen Burgers’ Zoo, laat ze dat veelvuldig horen. In Crawling bijvoorbeeld, op voorhand een van de tracks waar we wat huiverig voor waren, is letterlijk iedere uithaal raak. Hetzelfde geldt voor, noem eens wat, One Step Closer.

Tegelijkertijd valt de voorzichtigheid op waarmee ze op andere momenten zingt. Tijdens Lost krijg je het gevoel dat ze de teugels niet durft te laten vieren, terwijl haar stem bij Burn It Down wel heel erg middle of the road klinkt. Haar vocale veelzijdigheid is in zekere zin dan ook een vloek en een zegen: het zorgt ervoor dat ze in het gros van de show kraakhelder klinkt en dat ze in een fractie kan omschakelen naar een woedende schreeuw, maar soms is het te veilig.

Daar is overigens bij de liedjes van From Zero precies niets van te merken. En ja, enerzijds legt dat het contrast tussen ‘vroeger’ en ‘nu’ ontzettend bloot, maar het is ook niet meer dan logisch dat de ijzingwekkende uithalen in IGYEIH of Two Faced (waarbij – eindelijk – stevige moshpits ontstaan) Armstrong makkelijker afgaan dan bijvoorbeeld het tegenvallende Papercut.

Maar goed, Linkin Park is nog (veel) meer dan zijn nieuwe zangeres, en dus is het erg prettig om na al die jaren Mike Shinoda ook weer glunderend op het podium te zien. Zijn hoofd schreeuwt blijdschap over het feit dat ‘zijn’ band zich weer aan de buitenwereld kan tonen, en er is niemand in de zaal die daar níét vrolijk van wordt. Je krijgt überhaupt de indruk dat er flink wat emotie in de zaal hangt: bij de opkomst van Shinoda en Armstrong beginnen mensen spontaan te huilen en er gaat meermaals een vlaag van kippenvel door de GelreDome.

De rapper nadert inmiddels de vijftig, maar lijkt sinds de laatste Linkin Park-show in Nederland (Ziggo Dome, 2017) geen spat te zijn veranderd. Good for him, na de gigantische dreun die hij door het overlijden van zijn makker Chester te verwerken kreeg. Als een ware hypeman neemt hij in het begin van de show het voortouw, en duikt hij verderop in de avond het publiek in voor een vertederend moment met een fan die zijn pet krijgt. Die dynamiek is ook nodig omdat je merkt dat Armstrong op haar eerste wereldtour van dit formaat af en toe nog moet wennen aan het podium.

Naast Shinoda krijgt vooral ook dj Joe Hahn voldoende tijd om te shinen. Wat heet: de beste man speelt, met de camera op zijn vingers, samen met drummer Colin Brittain een heel intermezzo vol terwijl de rest van de band even tot rust komt. Vermakelijke kost die, net als de meeste muzikale tussenpozen, ervoor zorgt dat de show vrijwel ieder moment blijft boeien. Het moordende tempo, met liefst 27 vrijwel volledige liedjes in exact twee uur, draagt daar op z’n zachtst gezegd ook aan bij.

Zo schudt het zestal vanavond alle (externe) twijfels van zich af, of die nu te maken hebben met de vocale capaciteiten van Armstrong, of met de vraag of ze als band überhaupt nog bestaansrecht hebben na het overlijden van hun boegbeeld. De belangrijkste rockshow van 2025 gaat ook de boeken in als één van de beste.

Gezien: 26 juni 2025 in GelreDome, Arnhem.