Het mag dan de The Hunting Party-tour zijn die Linkin Park weer eens naar Nederland gebracht heeft, het eerste deel van de show horen we weinig van de nieuwste plaat terug. Het is vooral oud werk van debuutalbum Hybrid Theory (2000) dat langskomt en er is niemand in de uitverkochte Ziggo Dome die dat erg vindt. Pas later in de set komt veel werk van de nieuwste langspeler van de band langs, draak van een plaat Living Things (2012) wordt gelukkig grotendeels achterwege gelaten.

In razend tempo knallen de heren er een setlist van ruim 27 nummers doorheen. Het standaard afdraaien van de songs zoals we ze van plaat kennen hoeven we van Linkin Park niet te verwachten, bijna ieder nummer heeft een ander intro, een aangepast couplet of een andere originele draai gekregen. Dit maakt het optreden divers en enorm muzikaal. Soms is het iets te bombastisch en te veel stadionrock, maar ach, zet daar een paar kippenvel gevende klassiekers als Crawling en In The End tegenover en het is al snel vergeven.

Hoewel de zaal stijf uitverkocht is en er dus 17000 man staat, weet Linkin Park een intieme sfeer neer te zetten. Daarbij staat de band op het podium alsof ze net hun eerste nummer 1 hit hebben en niet alsof ze al ruim 15 jaar meedraaien. Frontman Chester Bennington klinkt loepzuiver, dj Joe Hahn krijgt de ruimte om een originele elektronische toevoeging aan het optreden te geven, de visuals zijn indrukwekkend en er is geen moment dat MC Mike Shinoda zonder enorme grijns op zijn gezicht staat. Of je er nu was om twee uur lang te genieten van jeugdsentiment of omdat je het nieuwste album zo ontzettend goed vond, teleurgesteld en ontevreden kun je de Ziggo Dome niet verlaten hebben.

Door Annemarie Degens / Fotografie: Paul Barendregt

Gezien: 7 november 2014, Ziggo Dome, Amsterdam