Dertig seconden na de eerste inzet wordt deze onheilspellende gedachte ontkracht. Gelukkig maar. Vanaf dat moment hangt Paradiso aan de lippen van de Ierse schone. Wat ze met haar bijzondere stem kan laat Hannigan al vroeg horen in Prayer For The Dying: laag zingt ze met een rasp op haar stem, om met een klassiek geschoolde vibrato gecontroleerd de hoogte op te zoeken. Adembenemend is het. Net als in het prachtig kabbelende Snow van het vorig jaar verschenen album At Swim.

De solocarrière van Lisa Hannigan is inmiddels precies tien jaar onderweg. En nog steeds is ze onlosmakelijk verbonden aan die warrige Ierse singer-songwriter waar ze ooit – elf jaar geleden – het prachtige Nine Crimes mee op nam. Een stigma waar ze waarschijnlijk nooit meer vanaf komt, al is het een tikje flauw om steeds over die ene mislukte relatie te beginnen. Kijken we naar het afgelopen decennium, dan heeft Hannigan drie parels van albums uitgebracht en die rare snuiter uit Dublin eentje. Hannigan 3, Rice 1. Go Lisa!

Dit is niet de enige winst die Hannigan in de afgelopen tien jaar boekte. We zien een zelfverzekerde vrouw die met een ontwapende lach en prachtige folksongs Paradiso betovert, zonder dat het haar veel moeite lijkt te kosten. Tot onze verrassing is ze zelfs grappig. Ze vertelt dat ze bij de opname van een clip (Undertow) achterstevoren moest zingen. Als ze het daarna voor doet, krijgt ze de lachers op haar hand. Is ze daarmee het etiket ‘Schuchter’ dan echt volledig kwijt? Nee, ze zal altijd wel dat verlegen meisje met die zachte praatstem blijven, maar dat ze hierin stappen heeft gezet is duidelijk.

Nog een overwinning: het relatieve brede scala aan nummers dat ze inmiddels heeft opgebouwd. Groots en meeslepend zullen haar songs nooit worden, maar toch: I Don’t Know is een klassieke folksong met cello en akoestische gitaar, op Undertow is subtiel gebruik gemaakt van elektrische gitaar en een elektrisch drumpad. Afwisselen kan ze sowieso goed. Op het goede moment stuurt ze haar band weg, veegt met een elegante handbeweging het haar opzij, lacht even en pakt vervolgens, al tokkelend op haar mandoline, Paradiso in.

Hoe langer het optreden duurt, hoe stiller Paradiso lijkt te worden en hoe harder het applaus lijkt te klinken. Waar vroeger haar optredens nog weleens eentonig werden, houdt ze nu door goed af te wisselen van de eerste tot de laatste noot de aandacht vast. Het biedt de ruimte om weg te dromen naar lang vervlogen tijden en te denken aan hoe het leven er tien jaar geleden uit zag. In tien jaar tijd kan er veel gebeuren. In deze onzekere tijden denken we liever niet na over hoe de wereld er in 2027 uitziet, maar wat er ook gebeurt: laten we hopen dat de dan 46-jarige Lisa Hannigan er nog is om ons te troosten.

Door: Jeroen Sturing / Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 9 april 2017, Paradiso, Amsterdam