Don’t You (Forget About Me)! Jim Kerr van The Simple Minds herinnerde het publiek er nog maar eens aan. Dat was niet nodig. Een uitverkocht plein met bijna 15.000 bezoekers hadden wel weer eens zin in een feestje op de openingsavond van De Lokerse Feesten. Het blijft een even vreemd als prettig fenomeen. Hoe een plaatselijke kermis met een muziektentje in een middelgrote Vlaamse stad uit kan groeien tot een tiendaags festival met grote internationale sterren en veel Belgisch talent. Het festivalplein is nog altijd dicht bij het centrum van de stad gesitueerd. Het blijft echter de vraag hoe lang de bewoners van de nieuwbouwappartementen die het festivalterrein inmiddels omsluiten iedere avond en nacht van een ander genre mogen/moeten blijven genieten.
Over de publieksvriendelijke openingsact Jasper Steverlinck zullen ze weinig te klagen hebben. ‘Gouden strottenhoofd met diamanten liedjes’, zo staat er in de programmafolder te lezen. Steverlinck, jaren zanger van de pop/rockformatie Arid had z’n carrière bijna al opgegeven. Zeker nadat hij een paar jaar geleden zijn met sterproducer/componist Jake Gosling gemaakte album de prullenbak in mikte. Hij wilde het toch nog eens proberen, maar dan puur, intens, zonder opsmuk en met nagenoeg alleen een piano of gitaar, en soms een stemmige bijdrage van een strijkkwartet daarbij. Ziedaar: het meer voor intieme theaters met een stil publiek bestemde concept van Steverlinck als opening van een volksfeest met heel veel pinten drinkende mensen. Maar het werkt. Het is vroeg druk en de mensen zijn opvallend respectvol stil als Steverlinck zijn gevoelige en meer ferme uithalen over het plein doet schallen. Schietgebedjes voor de liefde zijn het. Met zijn album Night Prayer, maar ook dankzij zijn aanwezigheid als coach in de Belgische editie van de Voice en Liefde Voor Muziek (de Vlaamse versie van Beste Zangers) op de commerciële tv-kanalen is de succesvolle heropstanding van dit tot in de hoge regionen zuiver zingende fenomeen een feit. Populairder was hij nog nooit.
Voor de tiende keer op de affiche van de Lokerse Feesten: Arsenal. Soort thuiswedstrijd, gewonnen op voorhand, meestal. Ook dat blijft vreemd: in België is de band van de producers Hendrik Willemyns en John Roan een waar fenomeen dat dagen achtereen de allergrootste concerthallen doet uitverkopen, in Nederland kent geen kat de groep die voor z’n zesde album in vijftien jaar naar Afrika uitweek. Er is echter nog meer anders sinds de release van dat album In The Rush Of Shaking Shoulders. De band is uitgegroeid tot een tiental dat nu zonder in de studio voorgeprogrammeerde elektronische hulpmiddelen op het podium alle songs live nieuw leven inblaast. Dat geeft een andere vibe, al werkt die dankzij sterk drum-, bas- en percussiewerk even aanstekelijk. De band beschikt nu over vier vocalisten, waardoor de rol van John Roan als zanger en die van ‘cheerleader’ Leonie Gysel een beetje heeft ingeboet. Op de albums van Arsenal worden trouwens alle vocalen steeds door externe gastzangers en -zangeressen ingevuld. Alleen de frêle Deense Lydmor is na haar bijdrage in de song Temur deel uit gaan maken van de livebezetting. Dit jaar passeren er iets vaker wat van Tony Allen geleende Afrobeats, in de gespeelde klassiekers uit het rijke oeuvre komen ook de meer Zuid-Amerikaanse grooves nog rijkelijk aan bod. Resultaat: Arsenal-Lokeren: 10-0.
In vergelijking met Arsenal kiest de Schotse band Simple Minds live juist voor de omgekeerde weg. Simple Minds 2.0 neemt geen risico’s meer. De band heeft zich aangepast aan de moderne tijd en pakt computergestuurd, voorzien van een flitsende, overdreven kleurrijke lichtshow, uit met een show die niet zou moeten kunnen mislukken. Natuurlijk zingt Jim Kerr zijn hits en werk van het nieuwe album Walk Between Worlds en speelt het tweede nog originele lid Charlie Burchill zijn kenmerkende gitaarpartijen live. Het geheel heeft toch iets meer weg van een invuloefening dan van lekker vrijuit musiceren. Er wordt door akoestische gitarist Gordy Goudie een eerbetoon gebracht aan David Bowie (hij zingt diens track Andy Warhol) en ook zangeres Sarah Brown mag even vooraan in de spotlights staan. Het wachten voor de duizenden is toch op de oude hits van Kerr & co. Ze volgen maar mondjesmaat en Promised You A Miracle klinkt dan ook nog eens als een slappe remixversie. Waterfront, Mandela Day, Alive And Kicking en hun grootste gedrocht Don’t You (Forget About Me) zorgen slechts voor een deel van de feestvreugde waar op was gehoopt. Slechte set. Aan CJ Bolland en Tom Barman de eer om met een Magnus DJ-set de nacht toch dansend af te laten sluiten.
Fotografie: Harrij Stekel
Gezien: 3 augustus 2018, Lokerse Feesten, festivalterrein Grote Kaai, Lokeren
