Dag 7 van De Lokerse Feesten is er qua weersomstandigheden een waar alleen de sponsor ING vrolijk van werd. Ze voorzagen alle bezoekers van oranje plastic regenponcho’s. Het weerhield het publiek er niet van de bijna dood verklaarde band The Prodigy opnieuw in de armen te sluiten.
Onkruid vergaat niet. Soms lijkt het zo verdord en slap dat de dood lijkt ingetreden. Maar dan plots schiet het weer omhoog en woekert het voort. Zeker na een fiks regenbuitje. Dus stond daar The Prodigy anno 2018 plots weer op een groot podium. Met de zangers Keith Flint, die stevige blanke met dat duivelskapsel, en Maxim, die slanke donkere met die witte strepen op zijn gelaat. Componist/producer Liam Howlett drukt vanachter zijn batterij aan elektronica op het juiste knopje zodat de nieuwe set, met veel nieuw werk en een aantal oude danskrakers het publiek overdondert, of beter nog, compleet wegblaast. Rob Holliday mag afwisselend op bas en gitaar de sound nog wat aandikken, de beestachtige drummer Leo Crabtree doet dat vanachter zijn opvallend geposteerde drumkit ook al tien jaar met verve. Wat een power. Een onmisbaar live element in een show die verder vooral voor 98,9 procent voorgeprogrammeerd is.
De sound van de in 1990 opgerichte Britse ‘Godfathers of Rave’ zit inmiddels als in beton gegoten, de lichtshow is mega-spectaculair. De nieuwe elektronische dancetracks (op deze dag van de feesten gaat de nieuwe single Need Some1 in première als voorloper van het album No Tourists dat in november verschijnt) lijken variaties op met carbonpapier overgetrokken oude successen, maar bezitten alleen nog veel meer laag. Zelden zoveel lage bastonen over me heen gekregen. Ze worden in iedere vezel van het lijf gevoeld. Benieuwd naar de waarden die de seismograaf tijdens dit optreden in Lokeren gemeten heeft. Het zal duidelijk zijn dat het party-effect bij het publiek het grootste is tijdens hits als Firestarter en Smack My Bitch Up, al blijft het vreemd dat Howlett die tracks nooit meer een update verschafte voor op het podium. Het enorme verschil in compressie met de nieuwe tracks laat zich behoorlijk voelen. Desondanks blijven het niet te versmaden krakers voor een uitzinnig dansfeest. Punt.
De avond werd geopend door ’t Hof Van Commerce, een van de muzikale uithangborden van de West-Vlaamse Flip Kowlier. Het Vlaamse hiphoptrio met mede-rapper Buyse en DJ 4T4 bestaat dit jaar 20 jaar, bracht het overzichtsalbum Niemand Grodder uit en is terecht aan een overwinningstournee bezig. Dat rappen in het eigen dialect door deze mannen is veel meer dan uit een hand gelopen curiositeit. Het trio is buitengewoon origineel en de beats van 4T4 (Kristof Michiels) zijn ronduit sterk, of hij daar nu oldschool electrobeats, rock, reggae of een enkele keer snoeiharde dubstep in verwerkt. De rij hits in Vlaanderen is indrukwekkend maar een sterk op de sound van The Beastie Boys leunende track als Niemand Grodder zou overal kunnen werken, of je die gasten nu verstaat of niet.
Waar de rappers van ’t Hof lekker over dat lege, vanwege een verkeerde windrichting steeds natter worden podium kunnen vliegen, zorgt de regen voor de vooraan op dat podium geposteerde batterij aan keys en elektronica bij Soulwax wel degelijk voor veel ongemakkelijk gedoe. Het ziet er allemaal wat onbeholpen uit, muziek maken op door roadies met plastic zeiltjes afgedekte synthesizers. De drie drummers zitten in ieder geval onder een fraai afdakje. ‘No drums, no synths, no fun without those things’, zo horen we Stephen Dewaele zingen in een van de tracks van deze update van hun overdonderende live shows waarmee ze vorig jaar op een aantal festivals te zien en horen waren. Na het album From Deewee hadden de broers een nieuw masterplan ontvouwd.
Elektronische dansmuziek live creëren, ter plekke, het lijkt gekkenwerk. Maar uiteraard niet voor Stephen en David, hun vaste kompaan Stefaan (bas en keys) en de drie meesterlijke drummers Blake Davies (Turbowolf), Igor Cavalera (Sepultura) en, voor deze gelegenheid, Bent van Looy (Das Pop), vanwege de afwezigheid van Victoria Smith. Ook de vriendin van Igor, Laima Leyton (zang/keys), is inmiddels vast lid van de podiumformatie van de band. De mix van tracks van From Dewee, het dit jaar verschenen, speciaal voor de BBC vervaardigde mixalbum Essential en een paar oudere tracks van Nite Versions zit wederom weergaloos strak in elkaar, ondanks alle praktische ongemakken in dit fraaie stilistisch witte decor. Het spel van de drie drummers is heerlijk speels, ongekend strak en vormt een welkome krachtige menselijke bijdrage aan deze wereld van analoge keys en digitale samples. Natuurlijk zijn de broers Dewaele schatplichtig aan onder meer Kraftwerk, maar wat kunnen deze Duitsers qua live performance een voorbeeld aan deze Gentse heren nemen. Grappig is de knipoog ook naar de Belgische band Telex en leuk de aangepaste tekst van NY Excuse waar Stephen een flard uit Here Comes The Rain Again van Eurythmics zingt. O ja, het regende. Compleet vergeten eigenlijk…
Fotografie: Harrij Stekel
Gezien: 9 augustus 2018, Lokerse Feesten, Festivalterrein Grote Kaai, Lokeren
