Heloïse Létissier is een topvrouw. Alles doet ze goed. Ze heeft inmiddels een uitmuntend repertoire opgebouwd, ze bezit een stem die zowel ontroert als kracht bezit, ze danst als een ballerina met vleugels over het podium en alles wat ze tussendoor zegt snijdt ook nog hout. Haar door elektronica gedragen muziek bezit de uitstraling van Stromae, de melodieuze schoonheid van de pop van Pet Shop Boys en de zeggingskracht van de woorden van Jacques Brel. De overrompelende podiumbeelden bezitten de primaire kleuren van Kraftwerk, maar de show is vele malen levendiger en het plafond van bewegende tl-buizen is even inventief, origineel als prachtig. Létissier vliegt en danst als een dartelend veulentje. Alles lijkt spontaan, maar stilistisch klopt alles en altijd staat ze precies op zijn plaats om weer met een andere spot schitterend belicht te worden. Ze raapt bloemen op van het podium, vergelijkt een prachtig vol exemplaar met de krachtige Beyoncé, een kelkbloem met de sexy Rihanna en een schriel takje groen met zichzelf. Maar zonder dat takje is het boeket niet compleet, zo laat ze terecht weten. Waar het in het leven om draait is zelfvertrouwen. Als Christine bezit ze dat op het podium als geen ander.

Of ze nu zingt een jongetje te zijn in It, weergaloos zingt en danst met haar dansers/acrobaten in Christine, of ontroert in het klein gehouden Saint Claude, ze blinkt uit en verovert naar mate de set vordert schijnbaar moeiteloos alle harten van alle aanwezigen die bereid zijn haar wereld te betreden. Soms is ze daarin een vrolijk meisje dat danst op de remix-versie van I Feel For You van Chaka Kahn en blij meezingt met wat ze de tune van de Belgen in het publiek noemt: Pump Up The Jam van Technotronic. Eigenlijk heeft ze die intermezzo’s niet eens nodig, al passen ze wel in een show waarin ze alles lijkt te mogen zeggen en alles lijkt te mogen doen. Eigen geweldige liedjes heeft ze ook genoeg. Als ze in de toegift over de nacht zingt, het publiek die met mobieltjes laat bijlichten en zij zelf die nacht tussen dat publiek gaat doorbrengen door van het podium te stappen, smelten de laatste harten en ontlokt ze programmeur Peter Daeninck van de Lokerse Feesten de volgende woorden: ‘Beste show in Lokeren ever’. Hij zou zo maar eens gelijk kunnen hebben.

Een paar dagen daarvoor, op woensdag, heeft ook Richard Ashcroft veel zieltjes gewonnen met zijn indringende passage in Lokeren. Hoeveel van zijn Britpop tijdgenoten overleefden eigenlijk de hype van de hoogtijdagen van die muziekstroming? Die zijn op een hand te tellen en ook bij Ashcroft (hij leed aan depressies) hadden we er een zwaar hoofd in. Hij betreedt het podium in Lokeren met de looks van een goedgeluimde voetbalhooligan die accepteert dat zijn ploeg weer maar eens een keer verloor. Lachen doet hij niet, extreem boos kijken ook niet. Wie zijn melodieën beluistert met gesloten ogen, denkt niet aan een kortgeschoren kerel met zo’n straatkop. Al vroeg wordt een eerste klassieker van zijn band The Verve uitgespeeld: Sonnet. Het publiek heeft het meteen door. Hier staat een klasbak met een prima band en een gouden repertoire. Onduidelijk blijft wie al die ingeblikte strijkers aanstuurt, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de liedjes an sich. De songs van zijn opvallend sterke nieuwe soloalbum These People, en zijn andere soloalbums, doen er in Lokeren niet eens heel veel onder voor zijn werk met The Verve.

Het is dat het met een lang akoestisch intro gebrachte The Drugs Don’t Work bekender is, maar de man grossiert werkelijk in parels van popsongs, ook tijdens zijn solocarrière, zo wordt in Lokeren nogmaals duidelijk. Daar zitten zelfs een paar stadionrocksongs bij. Aan zelfvertrouwen – je mag het ook arrogantie of humor noemen – heeft Ashcroft ook nog altijd geen gebrek. Als hij zich slecht voelt, herinnert hij zich dat hij Lucky Man schreef en beseft hij meteen weer dat hij de beste songsmid ter wereld is… Na ook die klassieker van The Verve gespeeld te hebben zit zijn podiumtijd er op. Even lijkt het erop dat Lokeren niet getrakteerd wordt op zijn grootste hit en dat Ashcroft die twee componisten van The Rolling Stones, die hem vanwege het gebruik van een sample uit een instrumentale versie van The Last Time de opbrengst afsnoepten, niet nog meer geld gunt. Buiten de tijd volgt alsnog Bitter Sweet Symphony, the story of his life. Het publiek geniet en Ashcroft is een held. Schitterend optreden!

De goed bezochte woensdag, dag zes van de Lokerse Feesten, kent ook een aantal beresterke optredens van Vlaamse bodem. De Limburgse band The Sore Losers bewijst maar weer eens dat zwaar rocken niet hoeft te betekenen dat de liedjes ondergeschikt aan het geluid hoeven te zijn. Een uur lang passeert er geen enkel slecht nummer. Leadzanger Jan Straetemans heeft voor een stevige garagerockband een opvallend lichte stem, maar geeft wel een heel eigen smoel aan de gevarieerde reeks radio-hits die de band in Vlaanderen al scoorde. De ritmetandem is strak en een ander sterk wapen van de band met die leren jasjes heet Cedric Maes. Hij perst er achteloos een aantal korte, maar uiterst sterke, heerlijk smerige gitaarsolo’s uit. Natuurlijk zijn de invloeden soms duidelijk hoorbaar aanwezig. Ze variëren van The Hellacopters, The Black Crowes, Black Sabbath tot Led Zeppelin, maar wat doet het er toe? Het speelplezier spat er vanaf!

Balthazar stond al eerder op het podium van Lokeren, maar nu doen ze dat als hoofdact van een avond. In het jaar dat verder in het teken zal staan van een aantal sterke soloprojecten maken ze die rol meer dan waar. Het repertoire van hun drie albums wordt op magnifieke, uiterst dynamische wijze naar het podium vertaald. Een grote troef blijft de in klankkleur steeds wisselende vocalen van leadzangers Maarten Devoldere en Jinte Deprez, en de prachtige vioolpartijen van Patricia Vanneste. Bunker verdient het eigenlijk alsnog om een wereldhit te worden, maar ook zonder hits kunnen ze inmiddels alle podia aan. Opvallend is zelfs dat de band naarmate de jaren vorderen de songs steeds een vuiler randje mee durft te geven. Het publiek in Lokeren reageert desondanks wat mat op zoveel ‘kracht en praal’ en klasse die er van het podium af komt stralen. Onbegrijpelijk eigenlijk, want het is met heel veel zaklampen heel lang zoeken momenteel naar een betere band in België. Of komt Warhaus (de nieuwe band van Devoldere) er razendsnel aan?

Wat goed is komt snel. Toch mag het razendsnel opgekomen Bazart ondanks het megasucces van hun singles (een debuutalbum is er nog niet eens) en de uitzinnige reacties van het publiek bij hun show in Lokeren op dit moment in hun carrière de schoenen van Balthazar nog niet eens poetsen. Hun dromerige elektronische indiepop met donkere teksten in de Nederlandse taal werken bij het jonge publiek vooraan voorbeeldig (er zijn spandoeken en alles wordt letterlijk meegezongen), maar op prime time op zo’n groot podium een heel uur lang boeien en de ene parel na de andere voortoveren, het is Bazart nog niet gegeven. Dat is geen schande, gelet op de korte periode dat de band bezig is. Begrijpelijk is ook het feit dat de hitsingle Goud, met de massaal meegezongen regel Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel, tot het slot wordt bewaard. Zanger/tekstschrijver Mathieu Terryn nodigt het publiek uit te gaan springen en als eenmaal het confettikanon er ook nog aan te pas komt lijkt de missie geslaagd. Benieuwd hoe lang ze de hype in stand kunnen houden, want veelbelovend klinkt de groep alleszins.

Tien dagen Lokeren is ook tien dagen dansen op het eind van de avond tot diep in de nacht. Soms met live-artiesten, zoals Magnus, de band van zanger Tom Barman en DJ/producer CJ Bolland, met gitarist Tim Vanhamel (binnenkort komt hij met een nieuw album van Millionaire), drummer Christophe Claeys (ex-Balthazar, Amatorski), maar dit keer zonder toetsenist Joris Caluwaerts (STUFF.). In de voorlopig koudste augustusnacht van deze eeuw laten ze het uitgedunde plein tot bijna half drie ‘s nachts dansen op songs waar groove vanuit de new wave, jazz of techno aan ten grondslag ligt. Lovenswaardig, want hoewel niet druk meer en verkleumd van de kou, gaan ze tot het gaatje. Meer uitzinnig publiek trekken de van magnifieke projecties en exclusief vuurwerk voorziene USB-stick van Kygo en de van iets minder vuurwerk voorziene rhymes van rapper Tinie Tempah. Los zal Lokeren vast ook gaan op de slotdag bij Faithless. Ze worden maar verwend, die mensen daar in dat kleine Vlaamse stadje, tien dagen lang. Kom daar maar eens om in Nederland tijdens een braderie of kermis.

Fotografie: Harrij Stekel

Gezien 10 t/m 12 augustus 2016, Lokerse Feesten, Lokeren