Dat David Jakes niet de typische frontman is, dat weten we nu wel. De lange zanger staat nog altijd wat verscholen op het podium, hand in de zak of trekkend aan z’n t-shirt, in zichzelf gekeerd zijn teksten te zingen. En toch lijkt het er op dat z’n microfoonstandaard ieder optreden een paar centimeter verder naar voren wordt geschoven. Geef ’em nog een paar jaar en hij staat aan de rand van het podium met een voetje op de monitor te roepen dat we er zo geweldig uitzien. Laten we hopen van niet, want juist zijn verlegen voorkomen staat in zo’n groot contrast met die prachtige Stem dat het Lonely The Brave extra mysterieus maakt.

De Stem. Wat voor indrukwekkende gitaarmuur de twee gitaristen ook opbouwen, hoe hard de jarige drummer ook op z’n kit slaat, de Stem komt overal overheen. Donker, groots aangezet, met een natuurlijke galm waar Eddie Vedder jaloers op moet zijn. Zo’n Stem die je na een paar seconden al kippenvel bezorgt, of het nou de eerste of tiende keer is dat je de band aan het werk ziet. Openingssalvo Radar en Black Mire laat direct de groei horen die Lonely The Brave heeft doorgemaakt. De twee nieuwe tracks zijn rijker aan melodieën, complexer en gelukkig is de echo die op het album onder de stem van Jakes zit live een stuk minder dik aangezet.

Vanzelfsprekend veel nieuwe nummers vanavond. Gelukkig maar, want de heren hebben vaak in Nederland gespeeld de afgelopen twee jaar en het begon een beetje een herhaling van zetten te worden. Want, zo is het ook, door het ontbreken van een echte frontman leunt een show van Lonely The Brave altijd volledig op de muziek. Hoe hard gitaristen Mark Trotter en Ross Smithwick ook hun best doen – meezingen, publiek proberen op te zwepen, veel bewegen – er gebeurt niet heel veel op het podium. Vanavond is dat helemaal niet erg. Het is de eerste keer dat we tracks als Dust & Bones, Diamond Days en Strange Like I live horen en juist door de energie die de band lijkt te krijgen van die nieuwe nummers, komen ook ‘oudjes’ als King Of The Mountain en Trick Of The Light weer tot leven.

Sowieso is Lonely The Brave in vorm. Het geluid is goed, de Stem doet zijn werk, de band is gefocust en lijkt oprecht te genieten van de respons van het publiek, ondanks dat ze een paar maanden geleden nog op dit podium stonden voor een toen iets vollere zaal. Zelfs Jakes lijkt er steeds meer lol in te krijgen, steekt af en toe eens een duimpje de lucht in en wisselt blikken uit met de andere bandleden. Doorbraaksingle Backroads – statement: een van de mooiste liedjes ooit gemaakt – is de afsluiter van de reguliere set en zorgt voor kippenvel dat nog op onze armen staat als de band alweer terug is voor de toegift. Met recente single Rattlesnakes en een puntgave uitvoering van The Blue, The Green bezegelt Lonely The Brave hun beste Nederlandse optreden tot nu toe.

Fotografie: Don Crusio

Lonely The Brave staat vanavond (31 mei) nog in de Cacaofabriek in Helmond.

Gezien: 30 mei 2016, Melkweg, Amsterdam