Waar is de buzz rond Lowlands 2018? Behalve bij de wespen die constant de bars terroriseren dan. Geen van de drie headliners maken echt de tongen los. Kendrick Lamar als zondagafsluiter is een geweldige boeking, maar was spectaculairder geweest als hij niet eerder dit jaar nog in de Ziggo Dome had gestaan, de eerste festivalshow van Gorillaz op Nederlandse bodem had waarschijnlijk meer hype opgeleverd als de laatste twee platen niet wat beter waren geweest en N.E.R.D gaat ongetwijfeld een gelikt feestje bouwen, maar ook niet veel meer dan dat. In de rest van het programma zien we ook veel solide boekingen, wat welke acts gaan echt opzien baren? Het helpt ook niet dat Down The Rabbit Hole dit jaar een editie beleefde die haast unaniem bestempeld werd als de beste tot nu toe, met hoogtepunt na hoogtepunt. Wordt dit het jaar dat het ‘kleine broertje’ grote broer Lowlands definitief naar de kroon steekt, of heeft de Free State of LLow wat verrassingen in petto? Team OOR is het hele weekend present om daar achter te komen, te beginnen met de vrijdag. Op papier toch vooral de dag van het zooitje ongeregeld van Damon Albarn, maar gelukkig is er verder ook genoeg te zien.

Bazart (Bravo, 13:00 uur) maakt vandaag zijn tweede Lowlands-passage in korte tijd. Twee jaar terug stonden deze gevoelige Belgen nog in een overvolle Charlie (R.I.P.), het verslag van dat optreden besloten we met de uitspraak dat we dan band graag snel op Lowlands terug wilden zien, ‘bij voorkeur in een grotere tent.’ Onze wens is uitgekomen, maar de omstandigheden zijn minder ideaal dan we ons hadden voorgesteld. Bazarts debuutalbum Echo sloeg in ons land nog geen deuk in een pakje boter, toenmalige hitsingle Goud verdween sneller uit het publieke bewustzijn dan de gemiddelde NME-sensatie en dan vonden twee van de bandleden het ook nog eens een jolig idee om racistische kostuums aan te trekken naar een Halloween-feestje van frontman Mathieu Terryn, wat hen niet in dank werd afgenomen door de vaderlandse media. U begrijpt, Bazart is al niet meer de publiekslieveling die het twee jaar geleden nog wel was. Dat de Bravo toch nog goed vol staat mag dan ook verrassend heten, al moet Terryn er wel voor werken om de aandacht van dat publiek ook vast te houden. Het ingeplande meezingmoment in het tweede nummer valt al in het water; het duurt tot de sit-down in de onvermijdelijke uitsmijter Goud dat hij het publiek écht mee krijgt. Daarvoor zien we bij een momenten lekker hypnotiserende maar vaak ook wat plichtmatige show – zeker tijdens de uitvoeringen van het weinig inspirerende nieuwe materiaal, een duet met Eefje de Visser incluis– van een band die toch al over zijn hoogtepunt lijkt te zijn. Het was mooi, twee jaar geleden. (RvdZ)

Ja hoor, Lowlands is nog maar net begonnen en Jade Bird (Lima, 13:50 uur) roept na het eerste nummer al ‘how’s it going Amsterdam?’ We nemen het de jonge countryzangeres maar niet kwalijk, want ze staat maar mooi een tent vol uitgeslapen Lowlandsgangers toe te spelen. Met niets meer dan een akoestische gitaar krijgt ze al snel een ritme in de schouders van de toehoorders. Tussen de nummers door kwebbelt Jade graag wat dankbare halfzinnetjes, waarna ze met een aanstekelijk kakel-lachje de volgende stamper inzet, over het wegrennen van een huwelijk of het vieren van een breakup-anniversary. ‘You guys will probably know when to clap, right?’, vraagt ze voordat ze het laatste nummer inzet. De Lima staat al klaar; we hebben die stoere, zelfverzekerde en tikkeltje quirky Jade allang in het hart gesloten. (JS)

Rockduo’s op een festival, altijd leuk! Death From Above (Bravo, 14:45 uur) is op papier dan ook precies de oppepper die we wel kunnen gebruiken op een eerste festivaldag als deze. Op papier dan, want allemachtig wat staat het geluid onmogelijk slecht afgesteld. Zingende drummer Sebastien Grainger komt met geen mogelijkheid boven de muur van herrie die kompaan Jesse F. Keeler uit zijn gitaar en effectpanelen tovert, maar ook zijn drums daveren dermate hard uit de speakers dat Death From Tinnitus een betere bandnaam geweest zou zijn. Hierdoor ontgaat het de Bravo volledig dat single Caught Up echt een heerlijk meezingrefrein heeft, of dat Trainwreck 1979 op zich best festivalanthem-potentie bezit. We horen vanmiddag alleen maar herrie. Nu heeft de band ook nummers waarbij dat de bedoeling is – het heerlijke oudje Turn It Out bijvoorbeeld – dus die kunnen nog wel enige bijval in het publiek vinden. Verder speelt het duo de Bravo genadeloos leeg, hoe erg Grainger zijn best ook doet het publiek in te pakken met, onverstaanbare, praatjes. Op zich lijkt dat de heren niet te deren, de Death From Above-trein dendert ongehinderd door, of er nu een paar duizend of een paar honderd man naar staat te kijken. Toch gaat dit optreden, wegens de relatieve zeldzaamheid van shows van de band in ons land, de boeken in als een gemiste kans. (RvdZ)

Het Lowlands-suffertje Daily Paradise bestempelt The Wombats (Alpha, 15:45 uur) als de festivalband bij uitstek en we kunnen ze geen ongelijk geven. De berg aan meebrullers en springers wordt per album groter en in de Alpha worden ze in moordend tempo afgevuurd. Zelfs de verplichte aftrap met de nieuwe single (in dit geval Cheetah Tongue) krijgt de eerste sprongen mee en zodra het blik hits is opengetrokken, pakken de Britten fijn door. Kill The Director, Techno Fan en het recentere Lemon To A Knife Fight, ze zijn allemaal gemaakt voor middagen als deze. Het ietwat duffe ‘liftmuziek-intermezzo’ start de tweede helft met een snoeihard Moving To New York. Als de eerste tonen van Let’s Dance To Joy Division vervolgens klinken, is iedereen in de tent weer vijftien en dolgelukkig. Het is geen uurtje vol verrassingen, maar zeker een fijne dot festival-endorfine. (JS)

Protomartyr (India, 15:50 uur) in een grote festivaltent is een bijzondere en ietwat ongemakkelijke combinatie. De uit Detroit afkomstige postpunkers maken zeker wel herrie, maar het soort herrie wat je voelt dreunen in je borstkas, niet in de moshpit. Ook geen band om halverwege bij binnen of weg te lopen, een show van Protomartyr vereist toewijding. Dat krijgt de band gelukkig ook. De India staat niet vol, maar loopt ook niet leeg. Zelfs niet wanneer boosman Joe Casey al weinig gezellige teksten als ‘I decide who lives and who dies!’ het publiek inslingert als de show nog geen tien minuten onderweg is. Hij blijft een opmerkelijk aangezicht, de man die er uit ziet als suffige wiskundeleraar maar een publiek toeschreeuwt met de furie van een duivelspriester. We hebben de rest van de band wel eens intensere shows horen spelen, maar met Casey in de gelederen wordt het in ieder geval nooit saai. Met het afsluitende één-tweetje van prijsnummer Why Does It Shake en het stuwende Half-Sister zuigt de band ons uiteindelijk dermate diep in hun duistere muzikale universum mee dat het even schrikken is wanneer we tegen vijven de brandende zon weer tegemoet lopen. (RvdZ)

‘Ik luister dit altijd tijdens werk,’ zegt iemand naast ons. Daar is ze niet de enige in: op Spotify zijn de populairste nummers van Nils Frahm (Bravo, 16:45 uur) miljoenen keren beluisterd en komt hij voor in talloze afspeellijsten die bedoeld zijn om maar met halve aandacht tot je te nemen. Daarin is de muziek puur een middel om je focus te verleggen naar een ándere bezigheid dan luisteren. Vanmiddag overstijgt Frahms act de functie van achtergrondgeluid. En hoe. De Bravo, die dit jaar groter is dan eerdere jaren, is een net zo sterke magneet als yogascholen de laatste jaren zijn geworden, om eenzelfde reden: het snakken naar ontsnapping uit de hectiek van de dag. Maar waar de Duitse componist zelf in zijn instrumenten opgaat alsof hij de liefde bedrijft, gaat het publiek daar pas heel wat minuten later in mee, pas wanneer hij beats onder de hogere tonen zet. Die tweedeling tussen akoestisch en elektronisch wordt benadrukt doordat het podium in tweeën is gedeeld. Links, vanuit de zaal gezien, vleugel en andere instrumenten; rechts een overvloed aan knoppen. Die splitsing zorgt ook voor twee verschillende publieksreacties. Zit Frahm links, begint het publiek meer te praten; zodra het geluid meer lagen krijgt en elektronischer wordt, wordt de Bravo stiller. De man met platte pet weet met zijn set een hoop ogen te sluiten. En dat terwijl er ook genoeg is om naar te kijken: hij bespeelt zijn instrumenten met een rust en precisie alsof hij thuis in zijn studio wat zit te fröbelen in plaats van dat er een paar honderd man op zijn vingers kijkt. De Berlijnse producent bewijst dat ambient, neoklassieke invloeden en festivaltenten prima samengaan. (LDO)

Als De Jeugd Van Tegenwoordig (Alpha, 17:30 uur) aftrapt met Watskebeurt?! schrikken we even. Net als op Down The Rabbit Hole zien en horen we weer alleen Vieze Fur en Faberyayo,. Zit Willie Wartaal dan nog steeds in een rolstoel? Even later komt hij gelukkig gewoon met beide benen intact het podium oplopen en stort de formatie zich in volle bezetting op een Jeugd-show volgens het boekje. Hit na hit wordt op het afgeladen Alpha-veld afgevuurd, wat het publiek alleen maar verder ophitst. Wittewijnmuziek van laatste worp Luek is een vrij vervelend glijnummer dat de vaart ietwat uit de show haalt, maar dat is dan ook het enige smetje op een verder uiterst vermakelijk uurtje. We ontkomen niet aan de indruk dat De Jeugd dit soort giga-shows inmiddels makkelijk op de automatische piloot kan doen, maar dat mag de pret niet drukken. Bij geen enkele niet-headlinende act staat het zo vol en gaat het zo los. De Jeugd Van Tegenwoordig en Lowlands blijft een goed huwelijk. (RvdZ)

Uitgerekend Cabbage (Lima, 17:45 uur), het rammelende Britse punkgespuis dat schijt heeft aan alles, komt het podium op met een bord waarop een poepend mannetje staat. ‘Niet poepen!’, roept zanger Lee Broadbent er in z’n beste Nederlands bij. Joost mag weten wat dat voor codetaal is, want het gebod wordt beantwoord met een onafgebroken pit die zich in het halfuur erna blijft uitbreiden. Kelderrock met doffe onderlagen en zo nu en dan nog een behoorlijke riff; het is een fantastische rotzooi die de dampende Lima voor z’n kiezen krijgt. Broadbents microfoon staat te zacht en collega Joe Martin perst er soms een valse noot uit maar het weegt niet op tegen de rauwe punkholvibes die ontstaan. Met de tweede plaat Nihilistic Glamour Shots lijkt de band het absurde van rock te omarmen en op het podium is het niet anders. Per nummer begint er een nóg hardere pit en krijgt het publiek steeds beter de smaak te pakken. Tegen de tijd dat Broadbent zelf op de handen van het publiek ligt is het duidelijk dat hier zich al een klein Lowlands hoogtepuntje heeft voltrokken. (JS)

Veel rappers hebben de neiging hun publiek wat te laten wachten. Zo zagen we vanmorgen tijdens een verkennend rondje over het terrein hoe Jacin Trill zijn DJ het publiek een ruime tien minuten warm liet draaien. Dat is bij ‘boyband’ Brockhampton (Bravo, 18:30 uur)wel anders. Om stipt half zeven rent het collectief het podium op en laat met single 1998 TRUMAN direct een vloedgolf aan energie los die de Bravo meteen doet ontploffen. De jongens stuiteren stuk voor stuk het podium over alsof ze allemaal net een six-pack Red Bull achterover hebben geslagen en vuren banger na banger op het uitzinnige publiek af. Het enige jammere is dat Brockhampton toch meer overeenkomsten met andere boybands heeft dan we op voorhand dachten. Zo komen er iets te veel eenvormige glijballads voorbij waardoor de energie niet de hele show op het kookpunt van het begin blijft steken, al heeft Joba, het lid wat deze songs vooral voor zijn rekening neemt, wel een gouden strot. De band schaamt zich ook duidelijk niet voor hun boyband-imago, getuige de uitroep van ‘we’re the motherfucking best boyband in the world!’, die halverwege de show van het podium afkomt. Ze hebben geen ongelijk. (RvdZ)

Het contrast kan bijna niet groter; een klein uurtje na De Jeugd stapt The War On Drugs (Alpha, 19:15 uur) het podium op in de hoofdtent. Geen vlotte singles, maar langgerekte nummers met euforisch gitaarspel en hypnotiserende blazers. Maar de band is hier niet gekomen om de tent in een massale trance te wiegen, maar om een gelikte rockperformance te brengen. Wellicht is het het lome avondzonnetje, want de Alpha hoort het het eerste halfuur een beetje laf aan terwijl Adam Granduciel en co hun best doen om het meest recente album A Deeper Understanding aan de man te brengen. Al snel blijkt dat de menigte hier staat voor de singles van vorige plaat Lost In The Dream. Met de ‘oudjes’ Eyes To The Wind, Red Eyes en Under The Pressure loopt The War On Drugs uiteindelijk toch als bescheiden winnaar uit de tent, die misschien toch nog een maatje te groot was. (JS)

Het is dringen in de loods voor Eefje de Visser (X-Ray, 20:00 uur). Na talloze knusse huiskamerconcerten staat de zangerestegenwoordig liever op grote festivals, zo lijkt het. Tijdens haar show vanavond laat ze zien waarom ze de dromerigheid en intimiteit liever even achterwege laat. Want een feestje bouwen, dat kan de tegenwoordig in Gent wonende zangeres ook. In haar eentje. Ook ondanks dat het allemaal nogal statisch oogt: ze kan amper een stap opzij doen, staat klem tussen knoppen, pedalen, synthesizers en loop-apparaten. Zelfs de visuals stuurt ze zelf aan. Heel lang houdt ze de spanning helaas niet vast: na Jong en Wacht, na een nummer of drie, vier, zakt de energie wat in. Naarmate de zon achter de bomen zakt, wordt het in de X-Ray de helft rustiger. Ook de galm had wat minder gemogen om, vooral achterin de loods, nog íets van haar toch al raadselachtige teksten te verstaan. Zonde, want haar stem is krachtig en loepzuiver en vormt een mooi contrast met de beats. Al geeft die onverstaanbaarheid nóg meer ruimte voor de elektrische uitstapjes waarmee ze ieder nummer uitbreidt. Echt in dansstemming komt de X-Ray niet, zoals Eefje zelf misschien hoopte. (LDO)

Vier jaar geleden stond de man met de hoekige jampotbril en vanavond met glitterjas voor het laatst op Lowlands. Toen in de Alpha, nu moet hij het doen met een iets kleinere tent. Blaudzun (Heineken, 20:45 uur) vertelde in een interview niet op hits uit te zijn – ‘Van die liedjes die je in elkaar zet en waar iedereen dan iets mee kan. Dat is zo IKEA.’ – en vanavond blijkt dat hij die inderdaad amper nodig heeft: de reacties op Elephants en Promise of No Man’s Land zijn niet minder uitbundig dan op _hey now en andere nummers van zijn nieuwe album _UP_. Zijn muziek swingt en ontroert tegelijkertijd en dat contrast maakt zijn show zo sterk. Helemaal als hij het nummer Too Many Hopes For July opdraagt aan zijn dit jaar plosteling overleden labelmanager Arnoud van der Toorn krijgt de muziek een dubbele lading. Dat de Heineken halverwege langzaam leegloopt, komt meer door de wat ongelukkige programmering dan door Blaudzun en zijn band. Want die blijven energiek, eigenzinnig en hun melodieën aanstekelijk. (LDO)

Met Balthazar werkt hij sinds een sabbatical van drie jaar weer aan een nieuw album en dat zou betekenen dat soloproject Warhaus (India, 21:45 uur) van Maarten Devoldere ten einde loopt. Laten we hopen dat hij die belofte niet nakomt, net als de afspraak dat hij maar één soloalbum zou maken. Want met een rokerige stem die onvermijdelijk doet denken aan Leonard Cohen en Serge Gainsbourg en met zijn aanstekelijke melodieën weet de Belg al vanaf openingsnummer Easy On Me een warme, donker-romantische sfeer te creëren die ook ver achterin en buiten de India doorgonst. Zijn samenspel met vriendin en muze Sylvie Kreusch is intrigerend: hij in lange zwarte jas, zij in net zo’n lange glitterjas. Haar stem biedt met haar vrouwelijkheid tegenwicht aan die van hem en haar achtergronddans leidt de aandacht nu en dan van de zanger af. En dat tegenwicht heeft hij nodig. Nadat hij zijn solo ‘intieme versie’ van Mad Memory aankondigt (en daarvoor tegen ons zegt ‘So shut the fuck up’, en een universeel ‘shhhh’ volgt) valt die versie toch wat tegen. Het zijn zijn stem en de teksten die het verder niet zo spannende nummer dragen. Sexy wordt het pas echt als hij Beautiful Mess inzet enlater Mad World, dat hij een festivallied noemt; verrassend als hij in plaats van een toegift Love is in the Air start. Warhaus’ zwoele teksten over liefde, seks en overspel echoën na tot ver in de nacht. Dat hij Lowlands per ongeluk Pukkelpop noemde, is hem daarmee al snel vergeven. (LDO)

Doordat Gorillaz (Alpha, 21:15 uur)twee albums in een jaar tijd heeft uitgebracht, zou je makkelijk vergeten hoe lang de (virtuele) band rond Damon Albarn en cartoonist Jamie Hewlett daarvoor non-actief is geweest én hoe zeldzaam shows van die band voorheen waren. Deze headlineset is nog maar de derde Gorillaz-show ooit in ons land, en dus de eerste op een festival. Ondanks dat die laatste twee worpen – Humanz en The Now Now – zeker niet tot het beste werk van de band behoren, bewijzen Albarn en consorten al snel dat een festivalshow van Gorillaz toch een bijzondere aangelegenheid is. Niet in de laatste plaats door de muzikale veelzijdigheid. Binnen de zes platen die de band uitbracht is geen enkel genre onbelicht gebleven en ook vanavond komt vrijwel alles voorbij. Hiphop en pop voeren de boventoon, dat eerste vanwege gasten als Lil Simz, De La Soul en Bootie Brown die zijn meegekomen, dat laatste vanwege verse The Now Now-nummers als Humility en Tranz. Maar we horen bijvoorbeeld ook de schreeuwerige punk van opener M1A1, de apocalyptische funk/noise/gospel-combo van Every Planet We Reach Is Dead.

Alleen dat garandeert al dat de show nooit saai wordt. Dat Albarn en zijn twaalf-koppige gezelschap er bijzonder veel zin in lijken te hebben, hyperactieve bassist Seye Adelekan voorop, is de kers op de taart. Het is voor de band de laatste show van de festivalzomer, maar van enige sleur is geen moment sprake. Af en toe komt er eens een wat minder nieuw nummer voorbij, soul-niemendalletje Strobelite bijvoorbeeld, hoe erg special guest Peven Everett zijn best ook doet en hoe mooi het kleine Aretha Franklin-eerbetoon aan het eind ook is. Voor ieder bescheiden inkakmoment duurt het echter nooit lang voordat er een festivalanthem van jewelste om de hoek komt kijken. In feite passeert in anderhalf uur gewoon vijftien jaar aan festivalgeschiedenis de revue. Nummers als Clint Eastwood, Stylo, Rhinestone Eyes en Feel Good Inc. zijn door de jaren heen al ontelbare keren te horen geweest op allerhande feestjes en dj-sets op Lowlands, maar worden er nu pas voor het eerst live uitgevoerd. Dat is best een gedenkwaardige gebeurtenis, en alleen al om die reden is het te hopen dat de eerste festivalshow van Gorillaz in Nederland niet ook de laatste zal blijken. (RvdZ)

Door Lisanne Didi Onderwater, Jaap Smit en Reinier van der Zouw

Fotografie: Arend Jan Hermsen

Gezien: 17 augustus 2018, Lowlands, Biddinghuizen