Het is aan het Britse Bear’s Den (13.00 uur, Heineken) om ons slaapgebrek van de afgelopen nachten te doen vergeten en het publiek in de stemming te krijgen voor de slotdag van Lowlands. En verrek, dat lukt. Het trio (ook nog eens aangevuld met twee blazers) trakteert de uitpuilende Heineken op sfeervolle folksongs waarin de banjo – hoe kan het ook anders – regelmatig een prominente plek inneemt. Wat Bear’s Den echter onderscheidt van genregenoten als Mumford & Sons, en wat de handen van de uitkaterende menigte vandaag op elkaar krijgt, is het duistere, licht dreigende ondertoontje van de formatie. Een track als When You Break is niet de zoveelste catchy meezinger, maar een nummer dat mooi opbouwt naar een onheilspellende climax. De volle tent is uitzinnig, tot de verbazing van frontman Andrew Davie. Een uitstekende start van deze laatste dag. (JH)

Het Limburgse powerpopvijftal Afterpartees (13.30 uur, India) heeft een dubbelzware taak op de vroege zondagmiddag: als eerste speelt de band al vier dagen achter elkaar shows in Nederland en Duitsland en is daardoor niet zo powerpop als je zou verwachten, ten tweede is het publiek bij aanvang verre van warm. Toegegeven: het is misschien wel het lastigste slot waarop Afterpartees speelt, maar de Horstenaren onder leiding van Niek ‘Nakkie’ Nellen bijten zich vast op het entertainen van de India als een pitbull op een rauw biefstuk. Opener First/Last komt al redelijk hard binnen door de sprongen en de praatjes van de in een Ty Segall-shirt gehulde zanger. De India stroomt voorzichtig wat voller en midden vooraan, de plek waar Nellen vaak een bezoek aan brengt, ontstaan al wat flauwe moshpits. Het gerammel wordt wat serieuzer wanneer Marco Roelofs van De Heideroosjes een nummertje mee komt doen, en net zo snel als hij kwam is hij weer weg (we klokken ongeveer anderhalve minuut podiumtijd). Erna vliegen de Limburgse inside jokes en leuke songs met als kers op de taart Red Bull ons weer om de oren. Het kan allemaal wel kapot gaan vandaag zoals Nellen hoopt, maar het publiek wil (nog) niet, maar dat ligt niet in elk geval niet aan de band die op het podium staat. (DC)

In de Bravo wapperen de Nederlandse en Surinaamse vlag. Kenny B (14.00 uur, Bravo) is in the house. De Surinaamse zanger tekende dit jaar een contract bij hiphoplabel Top Notch en scoorde met Parijs een enorme hit. Een onschuldig, vrolijk liedje over liefde in Parijs bracht Kenneth Bron ook succes in Nederland. In Suriname is Bron al langer een ster. De 11-koppige(!) band die hij met zich meebrengt is dan ook ervaren. Kenny B maakt ogenschijnlijk simpele volksliedjes, die door de reggae en jazz-invloeden spannender worden. Met zijn powerband is hij in staat om die soepel en strak te spelen. Bron creeërt vanaf het eerste nummer een goede sfeer. Deze tent is één, predikt hij: geen kleur is beter dan de andere, one love, one nation. Clichématige reggaeboodschap allicht, maar in het Nederland van een hard debat over zwarte piet voelt het warm en verbindend. Met Als Je Gaat en Zij Is De Duivel pakt Kenny Bde mondjesmaat gevulde Bravo in. Het eerste couplet van Parijs wordt gezongen door de tent en Bron laat maar weer eens zijn grote glimlach zien. Kenny B is veel meer dan Parijs. (RVV)

Een klein detail kan een optreden maken of breken, zo bewijst surfpopkliek Allah-Las (15.00 uur, India) maar weer. Twee jaar geleden zagen we ze hier voor het laatst, op een totaal niet prikkelende en redelijk suffe wijze. Misschien hadden de heren dat zelf ook wel door, want sinds de tour die in het teken stond van tweede plaat Worship The Sun hebben de heren een tandje bijgezet met meer gitaarpedalen, een grote rol voor toetsen en meer percussie. Aanvankelijk lijkt het alsof dit optreden een herhaling gaat worden van de vorige keer en we de energie er zelf bij moeten denken, maar hey, opeens lijkt de band iets uit te stralen. Er wordt zelfs gesprongen tijdens de uptempo songs en afsluiter Every Girl. De snelle aaneenschakeling van licht psychedelische maar vooral relaxte surfpop is een bewijs van groei, met Tell Me (What’s On Your Mind) als ontwikkelde mini-klassieker in het genre. Allah-Las maakt van de India een broeierige Helios tempel gevuld met goedgezinde zonaanbidders. De meest warme en aangename verrassing van de Lowlands-zondag. (DC)

The Maccabees (15.55 uur, Alpha) spelen een show van constante en bovengemiddelde kwaliteit. In een notendop dus hetzelfde als de bejubelde en nét verschenen vierde studioplaat Marks To Prove It. Of er een nieuwe klassieker à la Pelican op staat is nog niet zeker, wél zeker is dat The Maccabees al lang en breed niet meer een springerig indiebandje is, maar een behoorlijk volwassen groep met sterke popsongs. Dat het echter geen spectaculair optreden wordt, was op voorhand al te voorspellen: de Alpha is écht geen tent voor de Londenaren, die tijdens deze tournee wordt bijgestaan door een pianiste. Zanger Orlando Weeks krijgt de halfvolle hoofdtent dan wel aan het trappelen en juichen, maar het gevoel dat we met dertig man in de Amsterdam ArenA naar deze band staan te kijken wil maar niet verdwijnen. Gelukkig is daar als allerlaatste nog het opzwepende Pelican om het ongemak te verzachten, precies op het juiste moment. (DC)

Hoeveel goede Amerikaanse hiphopartiesten hebben we eigenlijk de laatste jaren op Lowlands gezien? Kendrick Lamar in 2013 schiet meteen te binnen, maar daarnaast? Het is eigenlijk altijd de Nederhop die het goed doet. Joey Bada$$ (16.00 uur, Bravo) kunnen we daar nu best bij zetten. Zijn pseudoniem mag dan ruig klinken, maar de best wel lieve en enthousiaste twintigjarige Jo-Vaughn Virginie Scott maakt vooral klassieke hiphop in de trend van Nas en De La Soul. Knap dat hij met dit minder harde geluid toch de Bravo voor zich wint. Hoogtepunt is het nummer Teach Me waarbij de rapper vraagt of er enkele dames het podium op kunnen komen. Dit wordt goed opgevolgd en een legioen aan vrouwen klimt de stage op. Onbedoeld komisch wordt het dan ook als ze na twee nummers er alweer af moeten en de hele stoet daar minutenlang over doet. De gehele show valt nog niet zo goed als de Nederlandse hiphop, daarvoor is Joey Bada$$ misschien ook wel te underground, maar hopelijk zet dit de deuren open voor meer goede Amerikaanse hiphopshows op Lowlands. (TS)

De zanger van Enter Shikari (16.50 uur, Heineken) mag er dan uitzien alsof hij net van kantoor komt en zijn colbertje backstage heeft gelaten, de Heineken werd dit weekend door niemand zo hard plat gespeeld als door deze band. Hun mix van post-hardcore aangevuld met elementen uit drum ‘n bass en dubstep is soms wat veel, maar resulteert uiteindelijk in een enorm aangename, georganiseerde bak herrie. De stem van zanger Roughton Reynolds is divers, het gebruik van hysterische elektronica live minimaal en de gekke bekken van drummer Rob Rolfe legendarisch. De backup vocals van bassist Chris Batten zijn lang niet altijd even strak en zuiver, en dat is dan meteen het enige minpunt van deze energieke. Vooral het moment waarop Reynolds – inclusief microfoonstandaard – het publiek in klimt en een complete cirkelpit om zich heen manifesteert is onvergetelijk. Het enthousiaste publiek bewijst het: Lowlands mag in toekomst best meer acts van dit kaliber binnen dit genre kan boeken. (AD)

Even ontstaat het idee dat we op North Sea Jazz zijn tijdens het optreden van de Fransman met Ghanese roots Benjamin Clementine (17.00 uur, India). Het publiek bestaat voornamelijk uit de oudere generatie Lowlanders, bovengemiddeld net gekleed en ultrageconcentreerd (lees: bijzonder stil, tenzij je aan de randen van de tent staat). Dat is maar goed ook, want de nogal timide en stille Clementine schijnt nogal eens een tijdje het podium te verlaten als zijn publiek de kaken niet op elkaar kan houden. Zijn muziek heeft ook een behoorlijke concentratie nodig: de experimentele soul die vaak een grote basis van klassiek bevat wordt met gevoel en finesse gebracht. Achter zijn vleugel maakt Clementine indruk, maar is niet te beroerd om de hoofdrol even af te staan aan de minstens zo belangrijke drummer voor een percussie-experiment. Condolence is de grote oorstreler dit uur, gevolgd door een juist oorverdovend applaus. Soms (of eigenlijk vooral tijdens bovengenoemd nummer) doet Clementine denken aan de soulvolle stem van John Legend, vermengd met de geluidsexperimenten van James Blake en gegarneerd door de modern-klassieke melancholie van Nils Frahm. Knap, zo’n volle zaal bijna compleet tevreden stellen met een niet zo heel toegankelijk album op zak. (DC)

‘I hate ignorant folks who pay money to see gigs / and talk through every fucking song’, zingt Passenger (17.45 uur, Alpha) in zijn aanstekelijke ergernissenballade I Hate. Praktijkvoorbeelden zagen we genoeg dit weekend, maar hier in de Alpha is iedereen opvallend geconcentreerd. Want wat Ben Howard vrijdagavond niet voor elkaar kreeg, lukt Passenger met gemak: als singer-songwriter de grootste tent van Lowlands inpakken. Troubadour Mike Rosenberg (die alleen op het podium staat) bespeelt het publiek vanaf de eerste seconde met zijn krachtige stem en zijn sympathieke uitstraling. En dat terwijl hij niet eens schokkende dingen zegt: successingle Let Her Go, verrassend genoeg halverwege de set gespeeld, werd als eerst een hit in Nederland, dus de zanger bedankt ons uitgebreid. Twenty Seven, geschreven naar aanleiding van Rosenbergs zware tijd als straatmuzikant, wordt opgedragen aan iedereen die aan de bak probeert te komen als artiest. Voorspelbaar, sure, maar op zo’n manier ingepakt dat het publiek alles accepteert van Passenger. De Alpha joelt, klapt en zingt wanneer Rosenberg het vraagt, of het nou met zijn eigen materiaal of een cover van Sound Of Silence of Pompeii van Bastille is. Passenger doet een masterclass publieksparticipatie, en verveelt geen moment. (JH)

Ken je die man (het is altijd een man) die zodra er een kleine stilte valt bij een optreden keihard spelûh! gaat roepen? Bij Wand (17.50 uur, Charlie) was het bijna zover of wij waren die man. God verhoede dat het zover heeft mogen komen, maar het frustrerende optreden is dan ook wel even doorbijten. Grootste oorzaak zijn de technische problemen die de band om de oren vliegen. Een van de snaren van de gitaar van frontman Corey Hanson gaat al snel kapot, maar het vervangen daarvan kost hem enige moeite. Dodelijk lange minuten is hij bezig om een nieuwe erop te zetten, terwijl de band een saai psychedelicadeuntje speelt om de pijn te verzachten, wat juist averechts werkt. Continu moet er daarna worden gestemd en de weinige vaart die er inzat is zojuist overgestapt op de stoptrein. Het helpt ook niet echt dat Wand maar door blijft gaan met ellenlange slappe intro’s. Flying Golem van het laatste album geeft nog even wat energie maar als ook nog eens de versterker van de andere gitarist kapot gaat beginnen we bijna van ongemak spelûh te roepen. Bijna. (TS)

Een oorverdovende bas dreunt door de Bravo. Met grote sprongen vliegt Bokoesam over het podium. Dit is setopener Dom Dom Dom van New Wave (18.00 uur, Bravo) en het begin van een uur sturm und drang van de jongste generatie Nederlandse rappers. Het collectief New Wave kwam tot stand op Schiermonnikoog. Rappers, producers en zangers van hiphoplabel Top Notch namen in tien dagen tijd een plaat op. Een showcase van talent, maar ook een poging om hiphop in de mainstream te brengen. Want artiesten als Broederliefde en SBMG breken YouTube en streamingrecords, maar zijn op de radio niet te horen. Met Drank en Drugs van Ronnie Flex en Lil’ Kleine lukte dat wel. Zij zijn deze set de constante van New Wave, samen met producer en dj Jack Chiraq. De rappers wisselen elkaar voortdurend af: Lijpe en D-Double doen Dikke Gun, SFB komt met Jij Kan Chillen Met Mij. Iedere rapper brengt wat anders. Met Bokoesam is een ontploffing nooit ver weg, D-Double ratelt zijn verses af en Ronnie Flex verandert binnen een uur in een maniak. Hij begint introvert en richt zich op zijn zang in Zeg Dat Niet en Hoog/Laag, maar eist steeds meer van de tent. Ronnie wil heel veel. We moeten met dingen gooien, een cirkel bouwen of pitten. Zo eindigt het optreden van New Wave alsnog in een chaos, waar Drank en Drugs tien keer wordt ingestart en de mayhem on stage compleet is. New Wave is een mooi podium geworden voor de jonge honden van de Nederlandse hiphopscene, maar in deze orkaan van een liveset zijn we het soms even helemaal kwijt. (RVV)

Nu zijn de leden van Interpol (18.45 uur, Heineken) al niet de figuren om een groot feest van hun optredens te maken, maar de New Yorkers maken het zich er vandaag toch wel iets te makkelijk vanaf. De band speelt een degelijke set, maar verrast nergens. Er zijn zelfs momenten waarop Interpol er even flink naast lijkt te zitten, de groep is blijkbaar iets te laconiek het podium opgestapt. Slecht wordt het uiteraard nergens, daarvoor heeft de band (die al ruim 15 jaar bestaat) te veel ervaring in huis. Nieuwe nummers als All The Rage Back Home, afkomstig van het vorig jaar verschenen El Pintor, doen het ook prima tussen klassiekers als PDA, maar door de weinig enthousiaste houding van de bandleden wil het in de Heineken nooit echt loskomen. (JH)

Het startschot van een magistraal slotstuk van Lowlands begint bij Ought (19.00 uur, X-Ray). Op de afgelopen editie van Le Guess Who? waren de Canadezen een van de verrassingen en hoogtepunten tegelijk, maar ze zijn na een jaar toeren zelfs veel beter geworden dan destijds verwacht. Nog steeds zijn onze ogen het hele uur gericht op frontman Tim Beeler, maar wat speelt deze gehele band spannend. Het rare is dat ze er compleet achteloos bij staan, maar er toch een rusteloosheid heerst in zowel houding als muziek. Zijn het drugs? De drummer lijkt in ieder iets op te hebben aan zijn vreemde glimlach te zien. Het zit de muzikaliteit in ieder geval niet in de weg. In september komt de tweede plaat uit en de verwachtingen rondom een hopelijke bijbehorende tournee zijn torenhoog na vandaag. (TS)

Kendrick Lamar (19.40 uur, Alpha) is dé rapper van het moment. Met To Pimp A Butterfly bracht de rapper uit Compton dit jaar een gewaagd conceptalbum uit, waar Lamar zich onderdompelt in freejazz en funk. Niet bepaald een festivalalbum, en dat snapt Lamar. Zijn set in de Alpha leunt grotendeels op zijn debuut good kid, m.A.A.d. city. Enerzijds is dat jammer: wij hadden het razend interessant gevonden als Lamar hier met een jazzband had opgetreden. Thundercat mee op tour, mooi in lijn van het concept dat hij heeft omarmd. Gaandeweg de set verdwijnt die teleurstelling. Lamar is simpelweg te goed en good kid, M.A.A.D. City is ook een topalbum. Met een band van vier laat de Amerikaanse rapper de Alpha deinen op nummers als m.A.A.d city, Swimming Pools (Drank) en Bitch, Don’t Kill My Vibe. In kleiner werk (Sing About Me, I’m Dying of Thirst) showt Lamar zijn techniek. Een set waar Lamar nog niet eens op vol vermogen lijkt te werken, maar alsnog overtuigt. De rapper van het moment levert. (RVV)

Alle lucht wordt uit onze longen gezogen. De lang uitblijvende drumroffel laat ons zweven outer space. Tame Impala (20.40 uur) is bezig aan een gedenkwaardig slot op Lowlands. Apocalypse Dreams wordt uitgerekt en verwrongen. Met elke break in de apotheose schieten we naar een andere plaat in een psychedelisch universum. De Australische band maakt het dit jaar volledig waar in de Heineken. Met het dit jaar verschenen Currents verkende frontman Kevin Parker nieuwe wegen: hij durfde meer pop toe te laten in zijn muziek. Cause I’m A Man is misschien wel het duidelijkste voorbeeld daarvan. Parker glijdt halverwege de set met kopstem door de groovy ballad. De verbinding met het oude, meer rock-georiënteerde werk van Tame Impala wordt vanavond ook gevonden. Elephant krijgt in een flits een geniale discotic, (Feels Like I Only Go) Backwards paste eigenlijk altijd al in Currents. De introverte Parker, die zijn tweede plaat nog Lonerism noemde, is een uur lang vrolijk en een waardige frontman. Dit is de beste set die de band ooit op Lowlands speelde. Na dat weergaloze slot klapt de tent nog lang de handen stuk. (RVV)

Ben je, wanneer je dit leest, al bijgekomen van Major Lazer (21.40 uur, Alpha)? Wat dit gezelschap in anderhalf uur neerzet is zó véél. Confetti, lazers, stroboscoop, twerkende danseressen, vlaggen, Diplo in een enorme hamsterbal… De afsluiter van dit jaar geeft niemand, ook zichzelf niet, enig moment om op adem te komen. Twee jaar geleden stond het project van Diplo nog in de Grolsch, nu heeft het de eer de mainstage van het festival af te sluiten. Het geheel is, ondanks een overvol podium, niet veel meer dan een live-versie van een dj-set van Diplo: hysterisch, lomp, catchy en ontdaan van iedere vorm van finesse. Live gebeurt er vrij weinig, het grootste deel komt van een bandje met als belangrijkste live-bijdragen een gastoptredens van Mr. Polska en Ronnie Fle – en niet te vergeten MØ, die meedoet tijdens zomerhit Lean On. Als het gezelschap vervolgens met een fade-out het podium verlaat blijft een groot deel van het publiek nog een tijd verbaast achter: was dit onbevredigende einde écht de afsluiter van het hoofdpodium van Lowlands 2015? Yep. (AD)

Succes is vergankelijk, zo blijkt maar weer bij Django Django (21.55 uur, Bravo). Het succes van het titelloze debuut en de daarbij behorende fenomenale optredens uit 2012 is alweer versleten en het Schotse viertal heeft last van hetzelfde probleem als SBTRKT een avond eerder: het is bijzonder leeg in de Bravo. Uiteraard is knaller Tame Impala net uitgeblust en blaast Major Lazer gelijktijdig de Alpha weg, maar gaandeweg kruipt Django Django op een moeilijk tijdstip (of juist eigenlijk niet) naar een geslaagde show toe. Tijdens opener Hail Bop danst de helft van de weinige aanwezigen mee en tijdens het daaropvolgende drietal (Shake & Tremble, First Light en Reflections) van tweede plaat Born Under Saturn is het nog even zoeken naar de goede sfeer. De jarige frontman Vincent Neff vraagt talloze keren om handen in de lucht en zelfs om een sitdown tijdens WOR, en stukje bij beetje stroomt de Bravo nog wat voller door de participatie. Heuse publieksmagneten, die nummers van het debuut, dat toch stukken sterker blijft dan de tweede langspeler, die vooral meer van hetzelfde bleek (eerste single First Light waren we eigenlijk alweer vergeten). Oude klassiekers als Storm en Default krijgen een nieuwe, grootsere en zelfs wat stadionfähige aankleding en ook visueel wordt uitgepakt met een groot aantal schermen. Het viertal songs van plaat twee komt op strategische focusmomenten voor en worden vaak versterkt door een extra bandlid op saxofoon. Zo veegt Django Django de kruimels en brokken die het met Born Under Saturn maakte sluw onder de bank. We hopen met smacht op een memorabele derde plaat en een liveshow die weer staat als een huis.

Het Canadese Viet Cong (22.00 uur, Charlie) mag het licht uitdoen in een van de kleinste Lowlands-tenten. En de mensen die niet bij Major Lazer of Django Django staan – het zijn er niet veel – zien een van de meest rauwe shows van het weekend: Mike Wallace gaat maniakaal tekeer op zijn drumstel en frontman Matt Flegel brult als een bezetene. De set van het viertal draait om materiaal van het in januari verschenen debuut van Viet Cong, een plaat die onder de noemer postpunk valt, maar alle kanten opschiet, van industrial tot indie en psychedelica. Hoogtepunten zijn het galmende March Of Progress en de eindeloze dreunen van Death, een track waarop Wallace maar blijft rammen. Viet Cong is weinig subtiel, dreigt zichzelf af en toe zelfs een beetje te overschreeuwen, maar dreunt nog na in onze hoofden terwijl we naar de uitgang lopen. (JH)

Door Dave Coenen, Annemarie Degens, Joey Huisman, Tom Smeets en Rick van Veluw / Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 22 augustus 2015, Biddinghuizen