Stond Mac DeMarco dinsdag nog in Paradiso, vandaag speelt de Canadees een uitverkochte show in Maassilo Rotterdam. De zin ‘Rotterdam, more like… Beaverdam… more like… I don’t know man…’, is het welkomstritueel, waarmee het ijs meteen gebroken is en de zaal stilaan opwarmt, terwijl de band zijn eerste, veelbelovende geluid laten horen. ‘Welcome to the showwww. Clap motherfukaa.’

Op het laatste album Guitar keerde DeMarco terug naar zijn bekende gitaarbasis, met pitchy nummers als Rock And Roll en Nothing At All, waarin hij voornamelijk schrijft over controleverlies. Wanneer je door het album gaat, klinkt elk intro zo goed als identiek; de lyrics vloeien in elkaar over en weven een doorlopend verhaal tussen het begin en einde van elk nummer. Die samenhang typeert ook de set van vanavond, een easy-listen met een vleugje humor en weldadigheid. 

Dertien jaar na zijn debuutalbum Rock And Roll Night Club (2012) blijven DeMarco’s charmes onweerstaanbaar voor zijn luisteraars, inmiddels zo’n 21,5 miljoen per maand volgens Spotify. Op zijn zeven studioalbums is hij altijd bij dezelfde principes gebleven. Elk nummer wordt opgenomen op tape, alles is zelf geschreven en geproduceerd. ‘Get your head outta that Ableton shit’, geeft hij ons in een interview mee, buigend over zijn reel-to-reel taperecorder.

DeMarco slaagt erin om makkelijk verteerbare, doch inhoudelijk sterke nummers aan de lopende band te schrijven, op te nemen en uit te brengen zonder dat het afgedwongen voelt. Zijn aversie tegen gecalculeerde commerciële releasemodellen werd duidelijk in One Wayne G (2023), een album van acht uur en 43 minuten bestaande uit 199 nummers met gecodeerde datumtitels als 20181108 en 20190205 2.

Op de wat grooviere versie van Still Beating na, klinken zijn nummers live zo goed als identiek aan de studioversies. Het sardientjespubliek in het Rotterdamse industrielabyrint krijgt waar voor zijn geld; de set is herkenbaar, op een zekere manier voorspelbaar en nonchalant zoals je verwacht van de indierocker. Microfoon losjes in de hand, af en toe een elektrische gitaar, en zijn karakteristieke zachte stemgeluid dat met hem meewalst in zijn ritmische bewegingen. Crowdsurfen, zoals we hem in 2017 in Utrecht zagen doen, zit er niet in, maar handjes in de lucht bij On the Level wel.

Deze avond brengt hij voornamelijk zijn meest geliefde nummers, zoals het psychedelische Chamber Of Reflection van Salad Days (2014), inmiddels elf jaar oud, het romantische popnummer My Kind Of Woman van 2 (2012) en iets minder populaire nummers als 20210221 Father of the Year; een van de weinige songs van One Wayne G met een duidelijkere titel. ‘This song is called Donkey Shit’, kondigt hij aan, waarna de eerste noot van het liefdesliedje 20191009 I Like Her door de ruimte gaat. 

DeMarco staat bekend om zijn unieke gevoel voor humor, waarmee hij zijn voornamelijk emotionele lyrics relativeert. In Rotterdam komt dit mooi naar voren en doet hij waar hij goed in is: het publiek op een jongensachtige manier charmeren en een bepaalde intieme vriendschappelijkheid creëren die, ondanks zijn gigantische succes door de jaren heen, op een authentieke manier blijft doorwegen.

Gezien: 22 oktober 2025 in Maassilo, Rotterdam

Fotografie: Marc Prodanovic