Wat voor de één een halszaak is, is voor de ander totaal onbelangrijk. Fake of fenomeen, kopt OOR op de cover van de nieuwste editie. De lezer moet het oordeel zelf maar vellen. Je kunt er lang of kort over discussiëren, maar op de dag van de grootste eigen show van deze band ooit in Nederland, blijkt het een nogal ouwelijke vraag. Fake of fenomeen? Vraag maar aan de duizenden vaak piepjonge fans die, zo te zien aan de kleedjes voor de poorten van Ziggo Dome, al uren voor de zaal hebben gezeten. Niks fake.

Fotografie Dimitri Hakke

Voor hen is liefde voor Måneskin in de paar jaar na hun winst op het Eurovisie Songfestival in Rotterdam halszaak geworden, zo is ook te zien aan de stormloop op de merchandise die enigszins ongebruikelijk al vóór het concert begint. Daar gaat het kleedgeld: er moet echt maanden gespaard zijn, anders is een hoodie van 75 euro voor een vijftienjarige nauwelijks niet te betalen. Dat er in koeienletters doodleuk ‘Fuck Måneskin’ op staat, is in hun ogen vast vooral lekker rebels.

Want rebels is Måneskin natuurlijk zeker, in hun ogen, daar is het hele imago van deze Italiaanse popband op gebouwd. Stoere bandleden, pittige gitaren: Måneskin uit Rome, maar Deens genaamd vanwege de Deense moeder van de bassiste, is een ideaal instapmodel voor rockmuziek gebleken. Veilig genoeg voor de radio, prikkelend genoeg voor fans, eigenwijs genoeg vooral om als tiener fanatiek fan van te worden.

Wie met een beetje meer afstand kijkt, ziet vooral een band met een curieus oeuvre. Loeiharde Italiaanse rock, mierzoete Italiaanse ballades, Engelstalige pophits: het maakt simpelweg allemaal onderdeel van uit van hun repertoire, en in de Ziggo Dome komt het vanavond allemaal voorbij, keurig al vanaf iets over acht, zodat de jongste fans (we spotten zelfs zesjarigen) wel op tijd naar bed kunnen.

Over die Engelstalige hits gesproken. Måneskin opent in Amsterdam als een hitfabriek, met zomaar twee, drie van die enorme hits in de eerste twintig minuten. De kunst van de uitgebalanceerde setlist zit er nog niet echt in: de oersimpele oorwurm Gossip is meteen al als tweede aan de beurt, als de helft van de zaal zijn ogen nog uitkijkt. Gossip is een van de Engelstalige singles die de band dit jaar een nieuw, wereldwijd publiek op hebben geleverd. Een simpel melodietje en een eenvoudig refrein, het is al gruwelijk veel vaker gedaan, maar het is ook zó doeltreffend dat je een echte zuurpruim moet zijn om er niet voor te vallen.

Ook die andere Engelstalige hit, Supermodel, zit vervolgens in het eerste blok. Is al het kruit dan verschoten? Nee hoor. De band dendert gewoon door, opvallend hard en stevig, met single Beggin’ bijvoorbeeld al halverwege. Het is een van de nummers waar de band mee doorbrak na de Eurovisie-hit Zitti e Buoni, die dan ook al is gespeeld. Beggin’ begint met een heerlijke a capella-rasp van zanger Damiano, maar het is vooral een cover gespeeld op het niveau van een coverband-op-een-wijkfestival. Maar het deert niet. Tot op de tweede ring achteraan wordt er meegesprongen. Sinds Eurovisie is de band bovendien een stuk verder. Måneskin is een geoliede machine geworden, de show eromheen is goed uitgedacht, de momenten waarop zanger Damiano David zijn fans toespreekt uitgekiend.

Hier is het begonnen, zegt hij al vroeg op de avond. Hier vlakbij, doelend op Rotterdam en op Ahoy, waar de band in 2021 de Eurovisie-finale won. Hij zou er een staande ovatie voor hebben gekregen als bijna het volledige publiek niet al lang had gestaan. Zitten is vandaag voor de oudjes: staan zullen we, en meezingen, al is het in fonetisch Italiaans zonder te weten waar we het over hebben.

Stevig galmende rock voert uiteindelijk de boventoon, in de volle Ziggo Dome. Scheuren doen de gitaren, gillen de fans. Damiano loopt met de microfoon in z’n hand non-stop heen en weer over het podium, gevolgd door een paar camera’s, te zien op enorme schermen, met een enorme continu bewegende lichtbak boven zijn hoofd. Het is Eurovisie Songfestival all over again, maar dit keer staat de groep toch echt in het eigen glimmend decor.

Als David z’n fans toespreekt in het Engels, hoor je pas echt hoe hij deze taal eigenlijk maar matig beheerst: hij zal de afgelopen jaren heel wat in de lesbanken hebben gezeten om het Engels meer machtig te worden. Laat hem doorgaan met die lessen, want vooral aan zijn speech op het B-podiumpje achterin de zaal, dat speciaal is opgebouwd voor een akoestisch blokje, is niet echt een touw vast te knopen.

Terug naar de vraag die OOR deze maand stelde. Fake of fenomeen? Het Spinal Tap-gehalte is met al die wapperende haren en gitaarposes hoog. Het lijkt bij vlagen wel alsof we naar rockende stripfiguren staan te kijken. En meezingen in het Italiaans blijft een gekke uitdaging. Maar deze show is ook levenslustiger dan veel andere shows, lekker dwars – vuur op het podium, yes! – en er is niemand, echt niemand, die onbevredigd de zaal verlaat. Door Måneskin wordt dus geleverd. Fake? Welnee. Een fenomeen? Dat zeker. ‘Amsterdam, make some fucking noise!’ Natuurlijk Damiano, wij gillen wel.

Want Måneskin is ook voor ons heel wat waard. Een hele generatie die normaal gesproken gevoed wordt met popdeuntjes, autotune en hiphop valt opeens weer voor de gitaar en voor buitenbeentjes. Al is zanger Damiano met z’n knappe, kort geschoren koppie natuurlijk helemaal geen outcast, maar de slaapkamerdroom van de meeste fans in de zaal. Hoor ze maar eens gillen als hij in Mammamia z’n shirt uit doet. En dan laat hij ook nog eens zijn kont zien, waarna hij zich omdraait en een buiging maakt. Spinal Tap, iemand? Hij komt nog net niet vast te zitten in een decorstuk, maar het had zomaar ook kunnen gebeuren. Waarschijnlijk staan de versterkers ook op standje elf.

Na afloop staat een enorme rij ouders voor de deuren van de Ziggo Dome te wachten op hun kroost. Een prachtig gezicht. Blije omhelzingen, hier en daar een pubertraan. Je eerste grote concert beleven is niet niks. Een ervaring voor het leven. Het is ze van harte gegund. Benieuwd alleen hoeveel van die ouders zich rot zijn geschrokken van de voor dik zeventig euro aangeschafte truien met ‘Fuck Måneskin’ erop.

Gezien: 27 februari 2023 in Ziggo Dome, Amsterdam.

De nieuwe OOR is uit!

Bestel ‘m hier.