De showt opent als de plaat, met Sultan’s Curse. De levensgrote backdrop met het bijbehorende artwork zorgt voor visuele invulling. Uitgerust met een kraakheldere sound en voldoende volume strijden bassist Troy Sanders, de met voorhoofdtatoeage uitgeruste gitarist Brent Hinds en drummer Brann Dailor om de vocale eer. Sanders maakt de meeste meters. Ook eist hij met zijn lange, grijze haren, bijpassende baard en energieke podiumpresentatie de meeste aandacht op. Steeds als hij niet hoeft te zingen, doet hij enkele passen naar achter en neemt plaats voor een toren van bas-speakers. Vanuit die positie steekt hij zijn instrument in de lucht en hitst de toeschouwers op.

Zodra Mastodon aan The Wolf Is Loose van derde album Blood Mountain begint, komt ook het publiek los. De zaal beweegt, knikt en deint en reageert enthousiast op het ontzettend strakke spel van het viertal. Maar hoe foutloos ook de vertolking, de muziek behoudt zijn organische karakter. Daar draagt bijvoorbeeld Dailor aan bij. Gepositioneerd tussen zes gitaarspeakers, de vier kasten van Sanders en nog eens zes speakers van gitarist Bill Kelliher doet hij vanachter een plexiglas wandje voorkomen alsof zijn complexe ritmes vol fills en accenten hem geen enkele moeite kosten. En dan te bedenken dat de drummer na een kort woord van dank door Sanders tijdens Ancient Kingdom ook nog eens de cleane zanglijnen voor zijn rekening neemt.

Dat de groep vanavond vooral de muziek laat spreken, is dan inmiddels wel duidelijk. De songs volgen elkaar in rap tempo op, met enkel wat ruimte om te stemmen, een slok te nemen of een kort intro af te spelen. De show put niet alleen kracht uit het goede spel, maar ook uit de vocale wisselwerking tussen Sanders, Dailor en Hinds. De heren brullen, zingen en schreeuwen, zonder uit de bocht te vliegen. Alleen Kelliher – met korte coupe en hangsnor – houdt zich wat afzijdig en zet alleen wat oerpartijen kracht bij. Zijn focus ligt op zijn gitaarwerk. Geen wonder dat uitgerekend hij ’s middags gitaarles gaf aan enkele fans.

Het publiek slikt elke track als zoete koek, zelfs het hoekige en instrumentale Bladecatcher. De energie die de band afgeeft, heeft zijn weerslag op de zaal, helemaal als Hinds en Kelliher hun dubbele leads vol overgave brengen. Zodra niet alleen de bas, maar ook de gitaren in de lucht gaat, volgen honderden vuisten. Sanders laat zich na Colony Of Birchmen opnieuw verleiden tot een kort woord van dank. De intensiteit van de muziek neemt dan steeds verder toe, met de stevige metalpassages van Megalodon als uitschieter. Pas bij Oblivion en Show Yourself laat Mastodon zich van een wat toegankelijkere kant horen. En juist bij die songs zingt het publiek keihard mee en beweegt nog meer.

Het refrein van Precious Stones (‘Don’t waste your time’) slaat daarna direct op het optreden. Er vallen vanavond geen stiltes en de heren lijken geen moment op adem te hoeven komen. Hierdoor kan het dat publiekfavoriet en zeventiende livesong Steambreather nog geen anderhalf uur na aanvang van de show klinkt en het optreden dan zelfs al op zijn einde loopt. Maar niet voordat Sanders met Circle Of Cysquatch en March Of The Fire Ants nog twee laatste liedjes aankondigt. En als Mastodon na negentig zinderende minuten afscheid neemt, zijn er uiteindelijk toch woorden. Dailor bedankt Utrecht, vraagt of hij en zijn band goed gespeeld hebben en spreekt zijn waardering uit voor zeventien jaar van fantastische ontvangst in Nederland. Ter afsluiting meldt hij dat de groep in de winter zal terugkeren, en onderschrijft de tomeloze inzet van hem en zijn groep met de woorden: ‘Dan is het lekker koel. Nu lijkt het wel alsof ik net uit het zwembad kom’.

Fotografie: Bert Treep

Gezien: 27 juni 2017, TivoliVredenburg, Utrecht