ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
De koningin mag deze in Nederland vrij unieke double bill openen. Op het gordijn waarachter het podium schuilgaat worden (online) krantenkoppen geprojecteerd. MARY J’S ESTRANGED HUSBAND DEMANDS FORTUNE! Foto’s van ex-man Kendu komen groot in beeld. De twee gaan niet als vrienden uit elkaar, dat moge duidelijk zijn. En hoe zwaar Mary het ook zegt te hebben; haar leed wordt op het moment nog overschaduwd door boosheid. Na een lawaaierig openingssalvo bestaande uit oude hits (Be Without You) en oudere hits (Real Love), informeert Blige haar vrouwelijke fans over de kwaliteiten die een goede man maken. Als het voelt als een sneer, is het dat doorgaans ook. Zichtbaar geëmotioneerd brengt ze vervolgens Take Me As I Am. ‘Or take nothing at all. Nothing at all!’, concludeert de in glitterpak gehulde diva stampvoetend. Een indrukwekkend staaltje rouwverwerking.
Blige’s tumultueuze situatie leidt tot tal van hoogtepunten. Stond ze een jaar geleden nog ongeïnspireerd karaoke te zingen op het hoofdpodium van North Sea Jazz; vanavond schreeuwt Mary in lichter laaie de boel bijeen. Songs die ze ooit al als één bonk emotie schreef – I’m Going Down, No More Drama en Not Gon’ Cry – pakken machtig, krachtig en prachtig uit. Afsluiter Family Affair, met de klassieke Dre-beat, voelt daarentegen als een verplicht feestnummer. Mooier zou het zijn geweest als Blige zich volledig aan haar gemoedstoestand had overgegeven. Kruip gewoon eens achter die microfoon en zing zonder al die productionele toeters en bellen eromheen, Mary! Nieuwe single Thick Of It is geen slecht nummer, maar ik zou weleens iets rauwers willen horen van deze vrouw,. Desalniettemin blijkt Blige op en top soulkoningin, vanavond.
De taak van afsluiter en ‘koning’ Maxwell lijkt na deze open podiumwond simpel. Pleister erop! Geen probleem zou je denken. De zanger beschikt immers over voldoende warme, zalvende liedjes om een vierpersoons bubbelbad mee te doen overlopen. Toch pakt dat niet uit zoals je verwacht. Maxwells set loopt beduidend minder glad en gelikt dan het fancy maatpak dat hij draagt. Na een te lange intro (zowel Prince’s Kiss als het eigen All The Ways Love Can Feel worden als studioversie gedraaid) volgt een hobbelige show waarin Max’ zich teveel bezighoudt met het inpakken van het publiek middels babbels in plaats van zang. Tussen en tijdens liedjes door haalt hij herinneringen met ze op (‘Remember 1996?’) en brengt hij talloze verplicht aanvoelende tributes. Het ijzingwekkend mooie This Woman’s Work bevat bijvoorbeeld verwijzingen naar Kate Bush, Prince, Muhammad Ali, Amsterdam en de huidige situatie in Haïti. Het is too much.
Muzikaal valt er niet veel op Maxwell aan te merken. Hoewel zijn satijnen stemgeluid beter tot zijn recht komt in een kleinere zaal, is de zanger in de vocale vorm van zijn leven. Moeiteloos glijdt hij door klassiekers als Lifetime, Ascension en het recentere Lake By The Ocean. Zijn band geeft de oudste liedjes wat nieuwe, jazzy impulsen. Met zijn bewegingen en poses doet Max’ – zoals collega Kees Smallegange op social media grapte – regelmatig denken aan James Bond. Hij blijkt een ladies man eerste klas, maar de verliefdheid gaat vanavond nooit over in echt houden van. Het gevoel dat bij Mary J. Blige juist regeerde, ontbreekt bij Maxwell grotendeels. Zijn platen staan bol van oprechte emotie. Van opwinding tot verlangen. Maar live is de man tegenwoordig op zijn best een sympathieke gladjakker.
Gezien de weinige platen die Maxwell uitbrengt en de nog grotere zeldzaamheid van de shows die hij speelt, is dat een enorme teleurstelling. Maar zo zijn er wel meer teleurstellingen te verwerken na vanavond. Zo slapen deze Koning en Koningin niet samen, maar apart. Ze delen bed noch podium. Duetten zong Mary genoeg. Met Wyclef, met Bono, met John Legend. Maar geen 911, geen One, nee, zelfs geen King & Queen met Maxwell vanavond. Daarnaast hebben ze bij de Ziggo Dome nog wat ervaring op te doen in het hosten van r&b- en soulshows. Het geluid staat véél te hard. Met een lichte pijn in het hart en een flinke piep in de oren verlaten we de concertzaal.
Fotografie: Daniël de Borger
Gezien: 25 oktober 2016, Ziggo Dome, Amsterdam