We hebben weer een primeur: Metallica trapt in de Johan Cruijff ArenA zijn tournee af. In teken van het pas verschenen album 72 Seasons speelt de band een aantal duo-shows over de hele wereld, met een gigantisch podium in het midden van het stadion en de belofte van steeds twee compleet verschillende setlists. In Amsterdam beleeft dit concept dus zijn wereldpremière. Op Koningsdag nog wel, wat nogal wat zorgen en boosheid over de verwachte drukte in de stad met zich meebracht. In de praktijk merken we er niet veel meer van dan een oranje zakdoek in de kontzak van James Hetfield. Wat we wél zien is een ijzersterke show.
Fotografie Marc Prodanovic
Het geheel staat theoretisch misschien in het teken van 72 Seasons; Metallica heeft zijn blik vanavond vooral op het verleden gericht. Tien van de zestien nummers stammen uit de periode 1983 tot 1991. Te beginnen met Orion, een negen minuten durend instrumentaal nummer van magnum opus Master Of Puppets, dat voor een song van een album met die status niet gek vaak gespeeld wordt. En al helemaal niet als opener. Bij de eerste tonen klinkt een brul van herkenning door het stadion en het enthousiasme wordt alleen maar groter als de band naar de climax raast.
Dan volgt een stuk minder verrassend For Whom The Bell Tolls en zijn we los. Om het maar weer genoemd te hebben: het geluid in de ArenA is weer niet best. Het grootste manco is dat de solo’s van Kirk Hammett vaak amper te horen zijn. Ook klinken de drums van Lars Ulrich vaak net zo dof en hol als op het productioneel beruchte album St. Anger. Maar de vocalen van James Hetfield staan redelijk in de mix en het geheel had nog wel een stuk harder kunnen galmen. Aan de bandleden ligt het niet: dit is hun eerste volwaardige show sinds december vorig jaar, maar van onwennigheid is geen sprake.
Zo benutten Hetfield, Hammett en Robert Trujillo iedere uithoek van het gigantische podium in the round voor maximale publieksinteractie. Waarbij Lars Ulrich natuurlijk niet achter kan blijven: hij verhuist om de zoveel nummers naar een drumstel op een andere plek van het podium. Zo’n podium in het midden van het publiek had Metallica in 2017 ook al in de Ziggo Dome. Dat kwam toen beter tot zijn recht dan hier, want het podium in de ArenA is zó groot dat de bandleden alsnog vaak zo ver weg staan dat ze amper te zien zijn vanaf de vloer. Maar wanneer iemand in ‘jouw’ hoekje opduikt, is het natuurlijk extra feest.
Na een stevig blok met oud werk – waaronder deep cut King Nothing, opgedragen aan Koningsdag – is het na een ruim half uur toch tijd voor wat nieuw werk. Allereerst het puntige Lux Aeterna, met iets meer dan drie minuten een zeldzaam kort nummer voor de band in zijn huidige fase. Daarna volgen de wat meer langgerekte songs Screaming Suicide en Sleepwalk My Life Away, die allebei hun livedebuut maken. Alle drie prima gespeeld en degelijk ontvangen. Hoewel 72 Seasons zeker tot de hogere regionen van de onderste helft van de discografie is te rekenen, voelt het niet als een groot gemis dat het album er met drie nummers wat bekaaid vanaf komt. Helemaal wanneer het in dit blok verstopte oudje Fade To Black op de meeste bijval kan rekenen. De Metallica family, zoals Hetfield ons aanspreekt, is hier vooral voor het oudere werk. En Metallica is de beroerdste niet.
Dat laat zich vooral blijken in de waanzinnige slotfase. Ride The Lightning en Battery worden beiden gespeeld alsof de duivel de band op de hielen zit en in de zaal ontstaat een volume aan moshpits dat je niet per sé zou verwachten bij een band die al veertig jaar meedraait. Waarbij ook nog het vermelden waard is dat Battery integraal voorbijkomt, in het verleden sloeg de band de bridge nog wel eens over. Maar het is nota bene Fuel, openingsnummer van het door veel fans verguisde Reload, dat de boel echt in vuur en vlam zet. Door de onverstaanbare geschreeuwde openingstekst is het nummer door de jaren heen verworden tot een soort meme, maar wanneer Hetfield ‘Gimme fuel! Gimme fire! Gimme that which I desire!’ de zaal in brult en de vlammenwerpers voor het eerst aanvliegen is er geen spoor van ironie in de ontvangst te bekennen. En in de uitvoering ook niet.
Met Seek & Destroy en natuurlijk Master Of Puppets komt de show vervolgens aan een meer voorspelbaar euforisch einde. Geen One, geen Enter Sandman en geen Creeping Death, maar er moet nog wel wat overblijven voor zaterdag natuurlijk. Het meest tekenende moment van de avond komt een paar minuten nadat de laatste ‘Master! Master!’ door de zaal is geschald. Er wordt gescandeerd om een toegift die nooit zal komen, maar het viertal bestijgt nog wel even het podium. Niet om nog wat te spelen, maar – zoals ook op Pinkpop vorig jaar – om fans te bedanken. En om natuurlijk met plectrums te smijten. Wanneer duidelijk wordt dat we geen muziek meer hoeven te verwachten, stroomt de zaal steeds verder leeg, waardoor de overgebleven fans toch nog een intiem moment met de band kunnen beleven, ondanks de kolossale zaal en dito podium.
Gezien: 27 april 2023 in Johan Cruijf ArenA, Amsterdam
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
