Na de lichtgevende blokkendozen van Eefje de Visser en de enorme drumkooien van Soulwax is het hoofdpodium opvallend sober ingericht voor de afsluiter van de zondag: Michael Kiwanuka. Alsof we opeens met z’n allen op bezoek zijn in de studio van de singer-songwriter, zo gerieflijk staan de schemerlampen en kamerplanten er zondagavond bij voor een decor van fluweelrode gordijnen. Van de weeromstuit is het vanaf minuut één opvallend stil onder de anders zo praatgrage festivalgangers.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
Iedereen voelt: wat hier wordt opgevoerd is van een andere orde dan we het afgelopen weekend gezien hebben. Een orde van haast spirituele proporties, zo voelt het althans bij vlagen.
Kiwanuka maakte vanaf doorbraak Home Again de stap van man met gitaar naar een meer rockgeoriënteerd bandgeluid en bewoog op laatste album Small Changes (2024) verder richting verstilde r&b en soul. Dat laatste genre zet de toon op Best Kept Secret. Direct vanaf opener Place I Belong neemt Michael zelfverzekerd de tijd, alsof hij niemand iets meer te bewijzen heeft.
Elk afzonderlijk instrument krijgt een eigen stilte om in te vullen en het is een verademing om voor de verandering eens een subtiel krakende gitaarsnaar of plomp basloopje terug te horen in de geluidsmix. Het ouderwetse vakmanschap van Kiwanuka en band krijgt vanavond ruim baan.
Tijdens de sereen gespeelde nummers worden close-up beelden getoond van piepjonge tot iets oudere vertegenwoordigers van de Afrikaanse diaspora waar de tederheid vanaf spat. De voor Kiwanuka belangrijke thema’s – familie, persoonlijke ontwikkeling, zijn christelijke geloof – zijn gemakkelijk te herkennen. De emotionele lading boven op de begaafde uitvoering is niet van de lucht: iets wat tot een climax komt in de uithalen van gospelzangeres Emily Holligan in Rule The World.
Dat komt wel even binnen bij de aanwezige toeschouwers, vermoeid na een lang weekend feesten. Overal waar je kijkt worden natte wangen drooggeveegd en metgezellen nog wat steviger vastgepakt. De zalvende stem van Kiwanuka is een knusse stoel om je in te verschansen, hier fungeert hij als schouder om je zware hoofd op te leggen.
Ook de krachtigere rocknummers van eerdere albums, zoals Hero, moeten geloven aan het religieuze regime van stilte en bezinning, maar dat deert niet. Het doet enkel recht aan het geheel. Pas tegen het eind komt er iets meer lucht in de set voor de hits van album Love & Hate (2016), waar Kiwanuka dit podium aan te danken heeft.
Toegift Solid Ground is een passend slotstuk van de show die we met zijn minimaal gedoseerde middelen en momenten van gestolde stilte met gemak tot één van de indrukwekkendste van dit weekend kunnen rekenen. Verlicht zweeft men de laatste nacht in om pas een heel eind verderop weer neer te dalen.
Gezien: Best Kept Secret 2025, 15 juni (22.15 uur) op de One.
