Bij opener Ten Second Epic is het voorkomen van bassist Sandy MacKinnon – die er met zijn woeste uiterlijk uitziet alsof hij per ongeluk bij de verkeerde band het podium op is gelopen – opvallender dan de inwisselbare poppunk. Vooral de zang van Andrew Usenik is vlak, waardoor best aardige nummers live totaal niet overeind blijven. Toch krijgen de Canadezen de zaal aardig mee. Een aardig begin van de avond.

Kids In Glass Houses moet het vooral hebben van een frontman Aled Phillips. Die zorgt er mede voor dat zijn band het beste optreden van de avond weggeeft. Daarbij weet de band als enige een eigen draai aan zijn muziek te geven. Niet dat het mixen van britpop en punkrock nou zo origineel is, maar het resulteert in sterke liedjes. Vooral materiaal van Smart Casuals (2007) kan op de nodige bijval rekenen. Nieuwe album Dirt lijkt nog een beetje aan het Nederlandse publiek voorbij te zijn gegaan.

Dan de hoofdact van de avond: You Me At Six. Op Lowlands waren ze nog een welkome afwisseling tussen al die indiebands, maar als je net twee groepen gezien hebt die feitelijk hetzelfde doen wordt pijnlijk duidelijk dat You Me At Six zich op geen enkele manier onderscheidt. Sterker nog: muzikaal worden ze door Kids In Glass Houses naar huis gespeeld. Frontman Josh Franceschi is geen bijzondere zanger, heeft de uitstraling van een krulspeld en slechts op momenten (If I Were In Your Shoes) lijk je even te snappen hoe het kan dat een volle Oude Zaal compleet uit z’n dak gaat. Want, dat is het rare, de zaal vindt het allemaal prachtig. En dus doet iedereen mee met de Moonwalk of death, mag een fan een deuntje meezingen op het podium met ome Josh tijdens Save It For The Bedroom en gaan we daarna vrolijk naar huis. Als dit publiek toch eens kennis maakte met echte goede poppunkbands – zet eens een plaat van The Get Up Kids op ! – zou het een volgende keer een stuk leger zijn bij een optreden van You Me At Six.

Fotografie: Niels Vinck

Gezien: 5 oktober 2010, Melkweg, Amsterdam