‘Waar ga je heen? Misty Fields? Nooit van gehoord!’ Eigenlijk zou dit kleinschalige festival in het Noord-Brabantse Asten-Heusden Best Kept Secret moeten heten, want ondanks de alweer zeventiende editie ervan, is het relatief onbekend. Een slordige drieduizend mensen scharrelen hier jaarlijks drie dagen rond op De Groote Peel, een voormalig veenmoeras ingeklemd tussen weilanden, bomen en boerderijen. En omdat de drie podia van het festival op spuugafstand van elkaar liggen, hoef je geen band te missen. Gelukkig maar, want Misty Fields is de plek om acts te zien die daarna doorstoten.

Fotografie Josanne van der Heijden

The Murder Capital, De Staat, Sprints, Triggerfinger, Shame, Gilla Band… Het is een niet geheel willekeurige greep uit de trog van bands die in hun prille begin Misty Fields aandeden. Zo zie je regelmatig Misty Fields-acts een jaar later opdoemen in het blokkenschema van Best Kept Secret. Het festival heeft inmiddels een bewezen springplankfunctie.

Als we het terrein verkennen lopen we al snel tegen de grenzen aan. Daarbinnen zijn er drie podia – De Mist, Het Bos en Het Veld – omringd door foodtrucks, terrassen, een silent disco en hier en daar wat verstopte kunstprojectjes. Als de zon ondergaat, verandert Misty Fields in een bontverlicht sprookjebos. De Hollywood-achtige letters van het festival reflecteren in het meertje en de bomen eromheen zijn feeëriek uitgelicht. En geloof het of niet: elke avond is het hele terrein in nevelen gehuld.

Hoewel het publiek – zoals gebruikelijk bij festivals met een indie-, postpunk-, undergroundkarakter – voornamelijk bestaat uit mannen van een zekere leeftijd, spotten we daarnaast ook peuters met koptelefoons op, kakelende vriendinnenclubjes en stelletjes van in de zestig. Grote gemene deler is de plastic statiegeldbeker die iedereen de hele dag door meezeult.

De programmering is volledig dichtgetikt. Acts overlappen zelden en pauzemomenten zijn schaars. Het is aan de openers van het festival, de punkrockers van Those Foreign Kids, om met hun vervormde gitaren de Witte Wieven – mythische wezens die hier volgens de overdracht rondwaren – tijdelijk uit hun doorgaans verstilde habitat te verjagen. Op het imposante pedalboard van de gitarist spotten we Oliver Ackermanns Fuzz War-pedal dus succes gegarandeerd.

Aansluitend, in de grote tent van De Mist, maken de Rotterdammers van Texoprint de klus doeltreffend af met hun nagel-over-schoolbord feedback en ‘noise at the highest level’, zoals ze het zelf noemen. Het is relatief vroeg en het publiek moet nog warmdraaien. Hier en daar gaat voorzichtig een gebalde vuist de lucht in. Maar met Nothing en Push It Down verklaren we Misty Fields 2024 officieel voor geopend. En wie beweert dat bassisten kalm en gedwee zijn: think again!

Het is niet te doen alle bands hier te bespreken (en ja: we hebben van alles gemist), maar we balen dat we zo laat aankwamen bij Water From Your Eyes, een experimentele pop- en indieband uit Brooklyn met een allejezus strakke drummer (tevens Jezus-lookalike). Nu noemen wel meer artiesten zichzelf experimenteel, maar Nate Amos en Rachel Brown zijn het ook echt. In het staartje van hun optreden werden we meermaals verrast en op het verkeerde been gezet. Verwarrend en fascinerend.

Het is laat en we hebben al veertien bands gezien. Net als we voelen dat onze energietank wel zo’n beetje leeg is, bestijgt Nation Of Language het podium van De Mist. De reservetank wordt aangesproken en er ontbrandt een collectief feestje. Maar de New Yorkse synthwavers blijken slechts de opmaat naar de onbetwiste apotheose van deze dag: Yard. Tot ver na enen gaan we massaal en in trance los op de demonische dansmuziek van dit electro-noise trio uit Dublin. Tijdens het Yard-optreden noteert mijn teller een slordige 6.000 extra stappen. Bezweet gaan we op zoek naar onze fietsen.

Het is zaterdagochtend en 27 graden. Knipperend naar het zonlicht staan we, nog wat versuft van groepspsychose de nacht ervoor, opnieuw op Het Veld. Alleen Thames – volgens ondergetekende de meest explosieve Nederlandse band van dit moment – krijgt het voor elkaar de onuitgeslapen horde nu al vol aan het moshen te krijgen. Frontman Merlyn Baartman dwingt zijn gewillige onderdanen tijdens Burn (het meest explosieve nummer van die meest explosieve band) zelfs tot een sitdown die ontaardt in totale chaos. Hadden we eigenlijk al koffie gehad?

Backstage lopen pers, crew en artiesten gedurende het hele festival gemoedelijk door elkaar. We spelen Yatzee, drinken sloten koffie, hangen wat op banken en trappen af en toe een balletje. Aan de koffietafel deelt Joe, de uiterst voorkomende zanger van Alien Chicks, dat hij zijn achternaam niet online deelt. Hij is scheikundeleraar en wil niet dat zijn studenten zijn met scheldwoorden doordrenkte teksten horen.

Tien minuten later zien we hem onstage veranderen van een welbespraakte gentlemen in een satanische brulboei. Zijn stem heeft zo’n bereik dat we zelfs enkele jumpscares ervaren en de oorpluggen wat extra aanduwen. De bassist zet, qua podiumacrobatiek, Simon Gallup in de hoek en drummer Martha Daniels – sodeju! – is wat ons betreft hét talent van Misty Fields 2024.

Sinds de geniale track Bespoke van een kleine twee jaar terug volgen we The 113 (spreek uit: the one-thirteen) op de voet. Dat nog niet iedereen de postpunkers uit Leeds heeft ontdekt bleek afgelopen mei in Cinetol, waar ze optraden voor drie man en een paardenkop. Plaatsvervangende schaamte. Maar hun optreden op het grootste podium van Misty Fields wist deze omissie voorgoed uit ons geheugen. De rake klappen op de als een olievat klinkende low-tom echoën dwars door het tentdoek tot ver over de velden en vormen de cadans van vijftig minuten dansbare onheil. En veel nieuw werk, want er komt eindelijk een EP aan!

Na een lange, hete en propvolle festivaldag stroomt De Mist vol voor Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs. De doorgewinterde stonerrockers uit Newcastle, die de teloorgang van Engelse postindustriële steden onverminderd aan de kaak stellen, zijn in elk denkbaar opzicht intens. Ze zitten op het snijvlak van heavy metal, psychedelische rock en (aldus) stoner rock en hun wall of sound resoneert tot diep in je ingewanden. De hectische energie van repetitieve sludgy riffs dreunt op een transachtige manier door en wordt ons uiteindelijk teveel.

Zondagochtend zien we een sliert auto’s de camping afrijden en treffen een uitgedund publiek met diehards. De laatste festivaldag komt muzikaal gezien wat moeizaam op gang. Er is bovendien een dozijn kinderklasjes over het festival uitgestrooid die druk in de zakbak spitten en zich uitleven op een Maja de Bij-sjoelbak.

Bij de EHBO wordt nog druk nagepraat over de crowdsurfer die het publiek verkeerd inschatte, plat op zijn smoel ging en moest worden opgelapt. Ik loop de man tegen het lijf die het hele festival al rondloopt met een paardenkop op een stok en vraag naar het waarom. ‘Dan kunnen ze me vinden’? ‘Wie?’ ‘Ze!’. ‘En vinden ze je ook’. ‘Nee, eigenlijk niet’.

Cairo Jag is een onversneden rock & roll-band uit Indianapolis en heeft er zin in. Backstage bij het theemoment vragen we drummer Nolan (type Neil van The Young Ones maar dan met twee vlechten) of ie al zenuwachtig is: ‘No, man, just excited!’ Ondanks hun inzet duurt het tot over zevenen voordat Misty Fields alsnog een doorstart maakt.

Het is Big Special, de tweekoppige formatie uit Birmingham, die het wat ingekakte festivalvolk weer volledig in zijn energie zet. Dat deze helden, die met Postindustrial Hometown Blues wat ondergetekende betreft de beste plaat van 2024 maakten, het nodig vinden hun geniale tracks aan elkaar plakken met heliumtoeters en een hoop andere ongein betreuren we. Neemt echter niet weg dat ze singlehandedly voor een complete heropleving van het vermoeide Misty Fields zorgen en de bal klaarleggen voor het slotakkoord.

Het zijn de electropunk Belgen van Compact Disk Dummies die die bal vol in de kruising rammen en Misty Fields tot een extatisch en hysterisch dansend einde brengen. Hun cocktail van synths, stampende beats en scherpe gitaren is alsof Depeche Mode, Justice en Kraftwerk samen een epische nacht beleven. Het lont was misschien al aangestoken maar deze geweldenaren uit Desselgem (ja, uit Desselgem) maken ’t vakkundig af.

Met de laatsten der Mohikanen ronden we deze zeventiende editie van Misty Fields in stijl af bij de DJ. Bro Hymn van Pennywise zorgt voor een definitieve groepspsychose, waarbij het allerlaatste restje energie achterblijft op de dansvloer. ‘These songs of freedom, songs of freedom’: Bob Marley mag afsluiten. Het zit erop.

Gezien: 6, 7 en 8 september 2024 op Misty Fields.

O ja! Als altijd hebben we ook nu weer zoveel mogelijk bandnamen overgenomen van jullie shirts. Immers, die vormen samen het DNA van een festival. Hebben we jou ook gespot? Big Special, Black Label Society, IDLES, Band Of Thieves, Bauhaus, Beige Banquet, BOWL, C.B.G. , Claw Boys Claw, Dead Moon, Deaf Club, Depeche Mode, Dinosaur JR, Editors, Egyptian Blue, Faux Real, FIEP, Fontaines D.C., Joy Division, King Buffalo, Marathon, Mogwai, Mood Bored, Mooon, Mudhoney, My Bloody Valentine, Nirvana, Nothing But Thieves, Oasis, PIL, Protomartyr, Radiohead, Ramones, Ronker, SOWT, Squid, Sultans of Ping FC, Texoprint, Thames, Tinker, Tool, The Answer, The Beatles, The Cure, The Gories, The Pogues, Sonic Youth, Stones, The Teskey Brothers, Tramhaus, UK Subs, Vera & The Sleepover Club