Donkerblauw licht vult de uitverkochte zaal als een silhouet haar opwachting maakt in het midden van het podium. De muziek komt langzaam op gang, maar als er voor het eerst wordt gezongen ontstaat er direct verbazing. Ze heeft aan het uitstekend dansbare Don’t Wanna Dance, hoe ironisch dat ook is, gesleuteld om een intiemere variant uit de startblokken te laten komen. Mø staat bekend om haar hoge, ietwat hese stemgeluid, gecombineerd met aanstekelijke melodieën en brommende (trap)beats. Vocaal komt ze al prima uit de hoek, maar voor de fans van de originele versie voelt dit voorkomen wellicht tam aan. Dat is echter geen probleem, want de setlist kent een uitstekende dynamiek, waardoor er voldoende ruimte is om de voetjes van de vloer te gooien. Want allemachtig, wát is Mø een energieke, geoliede hitmachine.

Ze speelt vanavond ongeveer de helft van haar nieuwste plaat en wat daar aan opvalt is dat het verse materiaal net wat extra kleur in zijn karakter heeft. De nummers onderscheiden zich duidelijker van elkaar ten opzichte van het debuutalbum en schotelen een veelzijdiger palet aan geluid voor. Het opzwepende Kamikaze wordt direct met veel liefde ontvangen door het publiek, om nog maar te zwijgen van de kneiterhit Final Song. Ondanks dat de ‘lastige tweede plaat’ van Mø nog moet verschijnen, lijken de tracks al dusdanig aan te slaan dat de Deense zangeres zich geen zorgen hoeft te maken over het ontvangst van de schijf. Echter, de productie van de live-set ligt er zo dik bovenop, dat je je als toeschouwer steeds meer afvraagt in hoeverre Mø en haar band daadwerkelijk live presteren. Ook al haalt ze haar hogen noten prima, er loopt vrijwel altijd een tape mee om haar vocaal te ondersteunen. Dit doet bij vlagen helaas afbreuk aan de ervaring.

Gistermiddag hadden de klanten van een Amsterdams filiaal van de Albert Heijn de mogelijkheid om niemand minder dan Justin Bieber tegen het lijf te lopen. Hij bleek dus ook ‘gewoon’ een mens te zijn. In die wetenschap begint een droomscenario zich eenvoudig uit te rollen. Zou hij het podium van Paradiso betreden om Cold Water te zingen? Die geschiedenis werd niet geschreven, maar uiteraard kwam de monsterhit wel even voorbij, als rustgevend moment na al het geweld van de zware bass en de snelle ritmes. Wat vanavond opvalt is dat Mø veel van haar ‘oude’ nummers in een ander jasje steekt en dat is op z’n minst verrassend te noemen. Met name de gitarist krijgt meer ruimte om op de voorgrond te treden. In de basis is Mø daarom vanavond zeer vertrouwd, maar in de details weet ze treffend te verrassen.

Het licht dimt. Mø is voor heel even verdwenen. Nadat ze al eerder in het publiek was gedoken besluit ze de lat hoger te leggen en een rondje over het balkon te maken. Alsof ze iedereen persoonlijk komt bedanken voor zijn aanwezigheid. ‘Amsterdam voelt als thuiskomen’, is een cliché , maar in haar geval lijkt het een oprechte uitspraak. Iedere minuut dat ze op het podium staat gaat gepaard met haar uitbundige danspasjes, handkusjes richting het publiek en haar kenmerkende, bescheiden glimlach. Inkakmomenten zijn schaars en aan het einde van de show wordt ze letterlijk op handen gedragen. ‘All we need is somebody to lean on.’

Het zal niet lang meer duren voordat Mø Paradiso is ontgroeid. Misschien is dat al wel het geval en met de tweede plaat in het verschiet is dat een zekerheid. Ondanks dat de live-ervaring sporadisch wordt belemmerd door de tape die meeloopt, zijn er voldoende redenen om Mø de volgende keer weer te bezoeken.

Foto (archief): Tore Sætre (CC)

Gezien 4 oktober 2016, Paradiso, Amsterdam