De Fuzzy Lop is broeierig rood verlicht en ademt de sfeer van stripclub Croque Madame, de laatste toevoeging aan het festivalterrein een stukje verderop. We worden zo op de vroege avond uitgenodigd tot het domein van de nacht, de lust en verleiding waarin ook Model/Actriz zich thuisvoelt. En waar de duistere muziek met zilveren randje ook het best tot zijn recht komt.

Fotografie Lisa Hussaarts

Het clubby dansvloerritme van Vespers, afkomstig van het recent verschenen album Pirouette (2025) opent de set en hiermee ook direct meerdere circle pits in het voorste deel van de tent. Op het album zijn de scherpe noisy randjes gepolijst met drummachines en stuiterende bassen die een vrolijk meemoshen dicteren. Ook met dit toegankelijkere geluid blijft het spannende contrast bewaard tussen de donkere muzikale omlijsting en de zoetgevooisde stem van frontman Cole Haden, die zingt over het leven als gay in de Verenigde Staten.

De live-set leunt echter nog sterk op het oude werk, met bassen van industrieel kaliber die we dan ook stevig voor de kiezen krijgen. De geïnteresseerden hebben zich hier uiteraard voor opgemaakt en de overgave waarmee men zich in de circle pits stort – meer dan eens eindigend in snel verholpen valpartijen, soms tot bloedens toe – lijkt voort te komen uit een gedeelde hang op te gaan in iets groters.

Het podium is alweer een maatje groter dan de X-Ray waar het New Yorkse viertal vorig jaar op Lowlands stond, maar dit weerhoudt de besnorde frontman geenszins van zijn vaste uitstapjes in het publiek. Ook hier zoekt hij fysiek contact met zijn aanbidders om ze met indringend oogcontact teder toe te zingen.

Op het podium weet de diva zich ook prima een houding te geven met zijn glitterhandtasje en lippenstift. Balletpasjes, karatetrappen en sensuele heupbewegingen volgen elkaar op in de verwoede pogingen van het podiumdier om zijn geboden ruimte ten volste te benutten.

Een bijzondere gewaarwording blijft de enorme teringherrie die kennelijk geproduceerd kan worden met enkel drums, gitaar, basgitaar, een heleboel pedalen en – oké – ook die drumcomputer. Je zou haast twijfelen of de evidente kabelbreuk die de band tijdens het optreden parten speelt, toch niet gewoon onderdeel van de muziek is.

Het knappe is dat de band in al dit sonische geweld nog heel wat subtiliteit weet te verweven, zodat het geheel vrij luisterbaar blijft. In het nieuwe werk is het beuken bovendien beter gedoseerd, zodat de klappen die wel vallen des te harder aankomen. In het refrein van Cinderella bijvoorbeeld, waar de ritmesectie plots stilvalt en Hadens zang enkel begeleid wordt door een ijzig hoge gitaarriff.

Met dit optreden onderstreept Model/Actriz de ingezette koers richting de dansvloer, zonder zichzelf te verliezen als het bijzondere fenomeen van tedere hardheid – of harde tederheid zo u wil. En de band blijft een fijne, subversieve uitweg bieden uit het heteronormatieve dagelijks bestaan. Eentje waar nog altijd nood aan bestaat, blijkt vanavond ook maar weer.

Gezien: Down The Rabbit Hole, zaterdag (18.30 uur) in de Fuzzy Lop.