De Schotse postrockband Mogwai bestaat 25 jaar en in die tijd heeft de band een enorme hoeveelheid albums gemaakt. Tijdens de pandemie verschenen er twee, waarvan de laatste, As The Love Continues (2021), deze tour min of meer centraal staat. Min of meer, omdat Mogwai de setlist elk optreden volledig omgooit. Tot het allerlaatste moment maken ze handmatig nog aanpassingen. Waarschijnlijk om het voor de band een beetje spannend te houden tijdens zo’n lange en intensieve tour. Maar was het dat woensdagavond ook in TivoliVredenburg?

Fotografie Anne-Marie van Rijn

Eerst even over de supportact BDRMM, ‘the band from sunny Hull’, zoals bassist Jordan Smith hen aankondigt. Het algoritme van Spotify bepaalde ooit dat ik deze dreampoppers leuk vond en dat klopte: hun idyllische akkoorden en dromerige zang waren voor mij letterlijk A Reason To Celebrate. Hun muziek is live onverminderd fijn. In de Ronda kun je een speld horen vallen als de band opkomt, maar het duurt niet lang voordat ze het publiek meekrijgen. Door technische problemen – ‘our drum pad doesn’t seem to work’ – moet de set van acht nummers worden ingekort. Jammer, want daardoor valt nou net de nieuwe single Port af. 

Mogwai dan. Frontman Stuart Braithwaite, gehuld in een BDRMM longsleeve, hangt de eerste van vele gitaren om. Hij posteert zich achter de microfoon die hij voor welgeteld één song – Ritchie Sacramento – zal gebruiken. De track is al vrij snel aan de beurt en ik schrik, want hij zingt gewoon niet goed. Eerder schreef ik het nummer de hemel in (want prachtig), maar live valt de zang vies tegen. Misschien dus beter dat hij de microfoon daarna enkel nog gebruikt om het publiek af en toe te bedanken. 

Ondanks dat ik uit meerdere insider-hoeken heb gehoord dat de mannen van Mogwai als geen ander kunnen feesten en ongeëvenaard grappig zijn, blijkt dat totaal niet uit de podium-act. Wat in eerste instantie kan overkomen als gebrek aan enthousiasme. voelt bij nadere inspectie eerder aan als opperste concentratie. En dat is dan mogelijk weer uitlegbaar omdat ze steeds opnieuw de setlist omgooien en nieuwe nummers toevoegen. Mogwai kiest niet voor de makkelijke weg door met een statische lijst tracks op tour te gaan. En dat siert ze.

Geen moshpits bij Mogwai. Iedereen blijft keurig op zijn plekje staan. Als ik omkijk zie ik de zaal als konijnen in de koplampen, hooguit knikkend op de maat, volkomen gebiologeerd naar het podium staren, opgaand in de muziek. Barry Burns toont zich als altijd een multi-instrumentalist. Hij verwisselt moeiteloos de toetsen voor een gitaar en gebruikt ook zijn stem als instrument door extreem dicht op de microfoon klanken te fabriceren die aan sommige tracks een wonderlijke Psychic TV-achtige dimensie toevoegen.

De mannen spelen uiteindelijk een anderhalf uur durende set van veertien nummers, waarvan er slechts zes op het nieuwste album staan. En waarom zou je ook, als je zo’n gigantisch oeuvre vol prachtigs hebt om uit te putten? Wel vraag ik me heimelijk af wat de live-act toevoegt aan de luisterervaring van hun studioalbums. 

Gezien: 25 mei 2022 in TivoliVredenburg, Utrecht