Mumford & Sons is terug. Zes jaar na hun laatste album verschijnt eind deze maand het nieuwe album: Rushmere. Tien jaar lang tourden de Britten af en aan, maar na een periode van stilzitten en bezinning is er weer frisse zin. Om deze knaldrang een plek te geven organiseerde de band een exclusief voelende tour langs kleine zalen, met de lumineuze titel The Tour Before The Tour. En zo vinden we ons op een woensdagavond in maart terug in een ellenlange rij voor de Melkweg.
Fotografie Fee Maijer
In die zes jaar is een hoop veranderd. Zo verliet de man achter die vermaledijde banjo, Winston Marshall, de band nadat hij een controversieel boek aanprees op Twitter – toen nog een enigszins redelijk sociaal medium. Betekent dit dat met Winston ook de banjo, toch al een heikel punt in het oeuvre van deze band, verdwenen is? Nee, allerminst, zo zien we vanavond. Al hadden nieuwe singles Rushmere en Malibu dat ook al wel verklapt.
De Melkweg staat vol met superfans. De 1500 beschikbare kaarten waren eerst te koop voor leden van de eigen fanclub, waardoor de hele zaal in shirts van eerdere tours loopt. Daar komt Marcus Mumford met zijn twee overgebleven Sons, bassist Ted Dwane en toetsenist Ben Lovett, het volgebouwde podium opgelopen – de zaal staat meteen al volledig op z’n kop. Met die bekende charmante lach, maant de zanger zijn fans tot stilte. De eerste twee nummers, Sigh No More en Ditmas, doet het drietal graag onversterkt. Het is een zet die de mannen deze avond nog een keer zullen herhalen. In totaal spelen ze vier nummers op deze manier. Niet echt verstaanbaar en een tikje ongemakkelijk, zeker als een barman per ongeluk alles uit z’n handen laat flikkeren en de stilte ruw verstoord.
Toch is het niet gek dat ze het proberen. Mumford & Sons was maar al te graag een ‘pubband’ voordat de groep tegen wil en dank pardoes in de grotere zalen terechtkwam, vertelde bassist Dwane OOR al in 2018, voorafgaand aan de release van hun vorige plaat. Vanavond doet de band er alles aan om weer even bij dat gevoel te komen. Het spelplezier voorop, mensen recht in de ogen kijken en samen zingen: terug naar de basis. Of zoals Marcus het zegt: ‘We’ll fuck around until it’s time to go home.’
De Melkweg – geroutineerd als het publiek is – weet precies wat het moet doen als de bekende hits voorbijkomen: zingen, klappen en springen. Overigens speelt de band die hits natuurlijk niet met z’n drieën. Grote delen van de avond staan er met drie koperblazers, een drummer en een banjospeler/gitarist acht muzikanten op het podium. Mumford & Sons & Friends is het dus eigenlijk. En ze spelen over het algemeen behoorlijk. Maar, toch even zeuren: op enkele momenten loopt de band wat met het tempo te klooien en blijkt dat het nog geen ingespeeld geheel is.
We krijgen minder nieuwe nummers dan we vooraf verwachtten/hoopten: drie stuks. Het energieke folky Rushmere laat horen dat de band het gevoel van de eerste twee (en meest succesvolle) platen weer wil pakken en wordt zo fanatiek meegezongen dat het bijna direct als een Mumford-klassieker voelt. Where It Belongs is een klein gevoelig liedje gebracht door alleen het drietal. Prijsnummer van de avond is Caroline. dat met de volledige acht (maar met elektrische gitaar in plaats van banjo) gespeeld wordt en dankzij de scheurende blazers een bluesy feel heeft. Zo is er voldoende om nieuwsgierig te maken naar de nieuwe plaat. En voor wie er vanavond niet bij was, heeft Marcus nog een geruststellende boodschap: eind dit jaar staat de band weer in Nederland, want we dachten toch niet dat ze voor de rest van het jaar thuis gingen zitten? ‘We’ve got shit to do! We’re back!!’
Gezien: 5 maart 2025 in Melkweg, Amsterdam
