Muse in een ‘intieme setting’. Op weg naar Carré proberen we ons er een voorstelling van te maken. Hoe ziet dat er in hemelsnaam uit? Matthew Bellamy unplugged op een houten krukje, met een slordig groen vest en een volle asbak? Of toch ‘gewoon’ drones in de nok van het oude theater en marcherende stormtroopers op de planken? Nee. Al bij opener Will Of The People wordt duidelijk dat de meest megalomane band op aarde deze zondag kiest voor een reguliere rockshow. Iets té regulier, zowaar.
Fotografie Arend Jan Hermsen
Lampen, ja. Die heeft de band wel meegenomen voor deze zeer exclusieve show, onderdeel van een kwartet theaterconcerten in Europa. De lichtbundels schieten links, rechts en achterom langs de bandleden, terwijl een stuiterende Bellamy de volledige breedte van het podium nodig heeft om zijn riffs te lanceren. Maar verder blijft de Muse-bingokaart leeg. Geen lightsabers, vuurballen, CO2-kanonnen, LED-brillen, oproerpolitie, dwarrelende biljetten, videomuren, ‘hullaballoons’, opdoemde Murph the Robot of UFO-vormige podiumvloeren. Vanavond zien we wat er was gebeurd als Muse géén stadiongigant was geworden: Muse als gewone rockband.
Dat moet ook de aantrekkingskracht zijn van deze mini-tournee, waarvoor de band inspiratie opdeed tijdens een liefdadigheidsshow in het Londense Apollo Theatre. Even het publiek in de ogen kijken, even die graaiende handen vanaf de eerste rij aan je kuiten voelen trekken. Bellamy maakt ook dankbaar gebruik van de nabijheid, als hij tijdens Hysteria op zijn knieën aan de rand van het podium gaat liggen, rollend over de vloer met kenmerkend pathos, maar op spuugafstand zijn publiek. En wat speelt de band hard. Op stadionvolume in de theaterzaal, als een denderde olifant door de porseleinkast. Even omhoog kijken hoor: hangen die kroonluchters stevig?
Allemaal cool en heftig, ja, maar al vrij vroeg in de set slaat de twijfel toe. Bellamy zegt geen woord tegen het publiek en de klassiekers (Supermassive Black Hole, Knights Of Cydonia) blijven maar komen, aangevuld met een flinke schep uit Will Of The People. Een voortdenderende rockshow. Maar het theater is een plek voor Persoonlijkheden, een plek om niet alleen fysiek, maar ook emotioneel dichterbij het publiek te komen. Even gewoon Matt, Dom en Chris; grappend, blikken uitwisselend. Misschien is het zelfs de plek om één keer een foutje toe te laten in de set en er samen om te lachen. Dat zou deze show echt exclusief maken. Dit is gewoon full force over de hoofden van het publiek heen blazen, naar die andere 68.000 mensen die er vandaag niet staan.
Ze proberen het wel, die ‘theatermomentjes’. De Queen-bombast van Liberation, met Bellamy in de rol van een snorloze Freddie Mercury, beleeft in Amsterdam zijn livedebuut en klinkt meteen waanzinnig strak, zoals je van deze band mag verwachten. En er wordt ook driftig geknipoogt. Zo opent Psycho met Know Your Enemy (RATM), laat Bellamy de riff van Foxy Lady (Jimi Hendrix) op ons los, herkennen we All Apologies (Nirvana), een stukje Bach en neemt Chris Wolstenholme – natúúrlijk met oplichtende fretten op de basgitaar – zijn tijd voor Man With A Harmonica (Ennio Morricone). Alsof de bandleden willen zeggen: zie hier ons muzikale DNA.
Maar dan katapulteert Bellamy zijn gitaar weer richting het plafond, om het ding vervolgens op de vloer kapot te laten kletteren, en vliegt alle intimiteit langs de kieren van de oude theaterdeuren weer naar buiten. Poef! Pas helemaal aan het einde van de reguliere set, tijdens Starlight, verandert de sfeer, wanneer de zanger het puntje van het podium opzoekt en zijn publiek in de ogen kijkt. Dan gaat er een wijzend vingertje naar de bovenste balkons en een uitgestrekte hand naar de eerste rijen. De zaal wordt kleiner, de verbintenis groter. ‘Thank you Amsterdam’, klinkt het zowaar. We voelen ons gezien. Daar ontbrak het vanavond te vaak aan. Een gebrek aan menselijkheid. En is dat niet precies waarvoor Bellamy ons altijd waarschuwt?
Gezien: 23 oktober 2022 in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
