In de aanloop naar Pinkpop 2025 noemden we Muse al dé klassieke Pinkpopheadliner: gitaren, hits, spetterende visuals, een bak geluid en dozen vol vuurwerk. Maar wat schetst de verbazing? Muse komt dit keer met een, voor hun doen, schaars aangeklede show naar Landgraaf. Het spektakel komt ditmaal dan ook vooral van de muziek.

Fotografie Hub Dautzenberg

Er zijn tijden geweest dat een Muse-concert je het gevoel gaf dat je onderdeel was van een sciencefictionfilm. Dan vlogen er drones rond of stonden er gigantische schotelantennes op het podium. Of droeg boegbeeld Matthew Bellamy zo’n Star Trek-bril à la Geordi La Forge. En als we dan niet naar de stratosfeer werden geschoten, dan sleurden de Britten ons wel een grimmige wereld in, waar samenzweringstheorieën en mannen-met-macht vanaf de grote schermen op ons afgestuurd werden. Een beetje zoals nu in de echte wereld via onze telefoons gebeurt.

Enfin, niks van dat alles bij Muse vandaag. De drones die we zien vliegen, horen bij de videoregistratie en hier en daar spuit er een pyro omhoog. Maar verder is het de band zelf die knallers genoeg heeft om Megaland in vuur en vlam te zetten. Het inferno begint nog met een bescheiden veenbrand, in de vorm van de broeierige opener Unravelling; de nieuwe single. Het fikkie wordt vervolgens verder opgestookt met Map Of The Problematique en Hysteria.

De band maakt een gedreven, zelfverzekerde indruk, zonder enige vorm van spanning lijkt het wel. Muse en Pinkpop zijn door de jaren heen met elkaar vergroeid. We zagen de band al vijf keer eerder in Landgraaf, in al zijn verschijningsvormen: van onstuimige jonge honden tot mega-stadionact. Tijdens de laatste passage, tien jaar geleden alweer, zagen we op deze plek een verbeten en in zichzelf gekeerde Bellamy; nu is het vooral plezier dat de enigmatische frontman en zijn bandgenoten uitstralen.

Kijk hem eens over het podium marcheren tijdens Psycho, guitig kijkend in de camera. Muse werd er in het verleden meer dan eens van beschuldigd zichzelf veel te serieus te nemen, maar daar lijkt op deze zomeravond in Landgraaf even geen sprake van. Bellamy loopt zelfs af en toe zonder gitaar de catwalk op om als een ware entertainer de menigte op te zwepen. ‘Can I get a oeh, oeh?’, dat werk. Beetje vreemd, maar stiekem ook wel grappig.

Eigenlijk is dit een concert-zonder-concept van Muse, de band die op plaat allerlei ingewikkelde en vaak vergezochte theorieën verkent. Het huidige tijdsgewricht is al dreigend en zorgwekkend genoeg, lijkt de band te willen zeggen. Al herinnert een afgespeelde flard uit een speech van John F. Kennedy over het ‘industrieel-militair complex’ ons eraan dat er machtsstructuren zijn die zorgen voor de woelige tijd waarin we leven. Het anti-establishmentlied Compliance sluit hier even later naadloos op aan.

Met Madness laten we – letterlijk – de gekkigheid van de actualiteit achter ons en duiken we het verleden in. Plug In Baby, van doorbraakalbum Origin Of Symmetry (2001), blijft de onverwoestbare publiekslieveling, vandaag op het scherpst van de snede gespeeld. Oudje Unintended, van debuut Showbiz (1999), krijgt een prachtige semi-akoestische uitvoering mee. Het is de eerste keer sinds 2013 dat die track nog eens gespeeld wordt.

Vervolgens krijgen we een verkapte greatest hits-set, met onder meer Time Is Running Out, Supermassive Black Hole, het massaal meegezongen Uprising, een verschroeiende uitvoering van Knights Of Cydonia én, als onvermijdelijk slotakkoord, Starlight. En dan is het eindelijk tijd voor wat bij Muse hoort, maar wat de band muzikaal al ruimschoots heeft geboden: vuurwerk.

Gezien: Pinkpop 2025, 22 juni (22.25 uur) op de South Stage.